Kransje leggen niemand zeggen

 

Vervuld

Ik kijk naar twee lege stoelen
in een zonovergoten tuin
het groen is weer aan ontspruiten
daar zit ik in gedachten bij

achterliggend staan schaduwen
trager verglijden ze voor mij
wachtend op de wolken
waarover heen ik dwaal
bekropen door een leegte
van deze lente heen

dromend van een leven
vrij en heel alleen
dan vullen zich de stoelen
op het gras
zacht daalt de regen
heel even maar
in de maat van mijn verblijf hier sta
ik gebogen naar de grond de aarde
trekt mij voorover ik ga gebukt door
zware lasten noch geluk maar matig
mij in zwijgen over al hetgeen in mij
dat temeer zich niet laat temmen
in dit volgzaam uitgeholde feit
van dagen die verzeild raken
in luttel meer of steeds minder zijn