Zo is 'ons' levenlang betrokken met wie wij van onszelf maken.
Een fluittoon tussen de lippen
dat een gaatje in de voortand blaast
zingt nog steeds hetzelfde liedje
hoe gehavend het er ook bij staat
blijft dat jochie tuiten
met zn grijze haar of kale kruin
die eerder zo fraai tooide
tegen de winterkou verzettend
met zijn handen gevouwen
biddend tegen god
mag weten wie
hem nog eens volwassen maakt
omdat hij zijn uiterlijk verloochend
met het bouwval waar hij inwoont
het uit woont zonder pacht betalen
een fikkie stookt
zich aan zichzelf warmt
terwijl de boel zo stralend afbrandt
waar hij vrolijk frank en vrij in rond
waart en danst daar stroomt de frisse wind
door de gesprongen ramen
vervliegt zijn geest in hemelbogen
door de dakspanten
naar omhoog om feest te vieren
in zijn ode aan de eeuwige jeugd
die door doodzonde toch verouderd
razend voortleeft in het smeulend as
dat zijn lijf eens was voor ie ontsteeg
terwijl hij in zijn vurige ogen
nog steeds dat jochie is
wat hij was kvper voor andere knapen
die sissend op het open haardvuur pisten
van zijn ouderlijk huis dat daardoor doofde
