van in herfsttooi getinte verzen
een omhoog geschoten frats
niet ver verwijderd van de stam
waaruit gedicht ik tot leven schoot
uit een pit die in toeval daar
de aarde trof geworteld in gedachten
mijn wasdom louter loof
fluiterend door zon omgeven
of de regen licht ontwart
in schemerbeelden over mijn ontleent bestaansrecht waar jij ooit voor stond
door merels mezen volprezen lenteslang
de verliefdheid in paren op je huid besneden
traag terugstroomde uit het leven
tot winterkleed vermolmde lettergeest
die zijn jas uitdeed en daar
terplekke ooit gerezen
vol van leven weer verdween
--
