Bloed

Voorbij Eenrum braakt de aarde
kale de kruinen van rijzige kerels
hun lot beschoren tot bonte kragen
je hoort iets wat er niet hoort
het is een schok en raakt
verstoord in alle openheid
waar alle wegen het gezichteinder raken
wordt jij getroffen in een woord

al het groen verbleekt zacht geel
de wind heeft hier een lange adem
iedereen buigt mee met wat lucht
dicteert met bladeren in dit oord 

daar komt het op neer te neigen
naar een luisterend oor

ruimte zat dat was  al wat er was
ledig maar niet woest en nergens
om verlegen lopen alle wegen
ergens naar toe van binnen
naar buiten en weer terug
verdicht in kromme stegen
als was er voor eenrum geen plaats

te overwegen anders dan de weg
kwijt zijn waar het bloed dient
te moeten  worden gegeven
zo kruip je uit het kale land
waar niemand wordt vergeten

de waarde van woorden ligt in de zin die het geeft

met lede ogen dwalen over straatnamen als graven

in een verleden van verlaten school met hoge glazen
licht dat je aan de werkelijkheid onttrekt en god
mag weten wiens gezicht hij hier voor zich ziet
nu de toren stichtelijk bijert op dit plein van de vergetelheid
waar alle wegen afbuigen naar een duistere plek.