Van de Rivier moet je het hebben.
Die levensader schept hoop op een overzijde.
Een kant waar de oever nog een kribvak heeft
die je welkom heten. Is het niet aan de ene,
danwel aan de andere zijde. Er zijn oeverhoekjes
zat om uit te rusten maar daar stopt niemand meer voor.
Alles gaat door, het zijn hekwerken die draaideuren,
waar je levend uit vandaan komt. Geen hek is hoog
genoeg om door te komen. Het is tegen beter of tegen
juist het betere weten dan geen keuze voor ruimte laat
in stromen met op drift geraakt te blijven stromen,
of zelfs daar nog tegen in. Maar ze blijven, ze blijven
komen om het even dood daar, dood hier of
om de dooie dood niet ergens meer heen. Geen weg
is nog teveel, ver weg om te blijven vlucht desnoods
uit pure nood. Want van de rivier moet je het hebben,
drenkeling ofwel verdronken telkens toch weer
die andere rivier waar je nooit watervrees voor toont.
