De man die alles in zich had

Bezat zoveel om van te leven:
hij zichzelf niets noch uit zichzelf iets
om weg te geven anders dan een vel vol
uitgeschreven werkelijkheden

daarin zoals verwacht
een bloedmooie baan
waarin van alles stroomde

zelf het vlees dat aan hem kleefde
leek verdacht veel opdat
van ieder levend wezen

zo had hij zichzelf ook
bedacht een hersenpan

waarin hij van alles klaar
stoomde uitgekookt als hij was
bezat hij zelfs een skelet
een geraamte waar hij zelf mee zat
waarmee, nee waarin, zoveel was zeker,
hij zich in niets meer onderscheidde
van zijne hoog bevlogenheid

die hem in de kiem nog eerder
smoorde toen hij nog het leven had
maar zoals alles hier vergaat

zichzelf de baas was
met wat hij toonde
een ander mens
zoals het hoorde

een ongenaakbare vergelijkenis
waarin zij beide woonden
de een die rap vergeten was

de ander voor in de eeuwigheid
geprezen in de onzin
die hij levenslang was

overdacht had
ja zo is leven
meer dan zat
------
Zo is het leven hoe hard
men ook zichzelf bedacht
rest niets dan stoffelijk
bot gesteld niet uit as
al eerder weder gekeerd
om de baas te zijn in overleven
hijzelf is aan z'n framework overleden
R

Wadkant

Niet veel eigenlijk

maar meer ook niet

je typt wat in een handheld

terwijl beneden peil

de zeespiegel rijst

daalt de onwaarschijnlijkheid

komt de zeehond aanzetten

met de dood stuk hout

't is zot zo'n rot stuk schaap ook

waar uitstekend de ribben

wegwijs maken hoe'n

beschoren lot vergaat

naarstig een blik uit in't hol

uitgebeten oogkas dat

uitgekeken is op de zon 

die in alle hevighrid brandt 

op het dorre gras verder

maar terloops zeekraal

in overtrokken zin

zijn er ganzenveren

uit de lucht gegrepen

verbluffend stil

ervaar je 't gesnater

in de frisse wind

die zich aandient

zelf bevlogenheid

doet zich gelden

tuur je naar een horizon

om deze reden

dat je er iets inziet

desnoods te stoppen

of anderszins verbazen

hoe dood tij klinkt

uit nieuwsgierigheid

keer je het tweede karkas

wat door de wol geverfd

toch misschien wat leven

laat zien 

dat er uitgeleefd uitziet

alsof een diesel optrekt

zwermt de wolk gevederden

van willekeurig dier 

naamloos heen en wederom 

de zon wij weten ons 

geen dagenraad

met niets meer om ons heen.

Wij leiden ons bestaan

af aan het gegeven paard
dat nooit in de bek gekeken
stil verheven aan de horizon

te dansen op het voorjaar
maakt de zon tot vreugde
vuur met tegenlicht daarin

valt zoveel samen op
een dijklichaam een hart
dat overslaand de maat

houdt niets ons tegen
te bezien dat in dit rijk
bestaan van kijken telt