Het dorp, haar tafrelen

Je kunt ze aan de straatstenen hier kwijt. De torenhoog, kerkbreed,
school en windroos allemaal belegd aan gevels. Niets is zoek of wordt
hier onomwonden vastgelegd.
Op de terp, gelijk processierupsen in de maat, een er overheen
gevlochten tapijt van evenwijdigheden. Omwonenden zijn hier in eens
dorpsgenoten. Een zeer oud dorpsgezicht dat hier smalend toeziet hoe
ontwricht een villawijkje van minder hardbakken klei werd opgericht
aan de rokken van haar terp. Het verwonderd niemand hoe beschimpt
zij ten voeten uit, met deze schimmelranden, ten gronde werd gericht
in dit onzalig tijd gewricht. De buitenring van welgesteld verveelden
liggen aan haar voet bespreekbaar geduid met wereldberoemdheden.

Op zulk één kleine schaal alweer vergeten namen
gelijk notabelen en burgervaders uit vervlogen jaren.
Het komt er van op aan dat hier de spaarzaamheid geborgd
blijft kleven aan plaveisel. Wat met geen rust valt te beschrijven
is vereeuwigd in nauw verbonden stegen gelijk een verhard kerkpad.
Een gehoorafstand komt zelden aangesneld om de zondagstafrelen
op te luisteren met gepreek. Het is dan alles nauwgezet beschreven
eredienstig aan de Heer met luttele gelovigen beleden.
Veel eerder is er nog gehoor te vinden op zachte zolen in het bos
degene die het lichaam wel aanbidden als godszegen een tempels
onderkomen van vlees en puur genot.

Leven op aarde

Lijkt steeds vaker
dorre bloemen op tafel
oude theepot met water
niets voor't droog boeket
d'r in en het is ook maar net
hoe 't leven hoe je't treft
bevangen geraakt tussen hemel
en de it sektoren waar'n ieder
door virus bevangen besmet
is of zo getroffen schijndood
achter de schermen in nood
staart naar't paradise lost
R

Leven van leegte

De ruimte die in ons zit
ingegeven door bezit
ommuurde zekerheden
kluisteren het verleden
verslaafd aan de tijd
rest niets dan respijt
in leegte te leven
met niets omgeven
-------
We zijn ons huis kwijt, sprak de slak terwijl hij paarde.
Zij zei dat het niet zo was, als naaktslak bewezen.
Immers ergens onderweg waren wij al genezen
van dit bezittelijk ongemak. En hebben het leven
halfslachtig voortgezet zonder onderkomen. Al kleeft er
nog een staartje van aan ons uiterste achterste in de vorm
van een stukje harder ongemak. Geen huis, omdat
het beter past te leven als een bloot gegeven. Opdat wij
zonder onderscheid nu paren aan elkaar zonder ons
te meten aan de drift. Of danwel de man of vrouwelijk
wezen te spelen in ook het rolbevestigend ongemak;
dat leven nu eenmaal geeft wanneer een dak boven ons
hoofd als schuilplaats dient voor zelfbedachte regels.
En dit geen uitkomst biedt aan ons bestaan, dat slechts
bestaat uit paringsdrift. Al was het maar om voort te planten
omwille van het planten eten die alleen maar groeien
om gegeten te worden. Onze duurzame plicht, zijnde daklozen.