Leven na de dood

niet het lange zo verzwegen
ontvallen levensteken
niet het eeuwig weten of

het ontbinden in vergeven geen
doodsbericht komt nader uit
mijn droom in groen geblader als
was ook ik geroerd bij vlagen

het dun en teder weer verdragen
ontloken licht na winterdagen
waar langs heen ik ging
verstomd maar zonder verder klagen

toch voorbij al die dagen opgesomd
in murenlang in klinkers ingeslagen
namen die aan mij voorbij nabestaand
stonden als waren zij zo nabij

Het klopt

ik mistte dan ook de specht
daarin meegenomen ook
de rottigheid van molm
het hout niet over maar dood
een eekhoorn dat mijn pad
kruiste het hol gevogel
dat mooi de toon zette

op mijn gehoor verdwaalde
ik door beuken rammen
eiken bloot hun loof en kijk
daar staat de rust in uit-
gebeeld wat groener
dan gewoon.

Was er nog niet uit
of daar die vrouw behoorde
die ik verzon of hoornblad
dat daar kaal bij stond
de afgezaagde stronk
nee het stak er boven uit
hier sprak niemand mij
op tegen.
(Scharlaken)