Zelfs met m'n ogen gesloten

Kan ik de meeuwen horen
over landerijen uitgekomen
wolken sluiten de horizon
af van het vergezicht waarna
ze zwijgend zweven
de dag sterft een stille dood
vandaag zonder vallend gebladerte
een langzaam uitgeroepen koe
loeit tochtig over het dijklichaam
een schaduwschuw dier

De witregel stelt niets voor zo fris van de lever

het smaakt stroef dat geronnen bloed

het doet ertoe nu de Turk thuis is 

waar het ook hoort desnoods 

een vinexlocatie op het eerste oog

een telg uit een nageslacht 

van ongeletterde schrijvers

een gilde dat veeltaliger nu

de pen verleert te hanteren

al zachtjes klikkend op de toets

de waarheid probeert te tikken

ach maar hoe te gedijen op drijfzand

tussen koppensnellers en oer

Hollandse heiers

van inktpot tot zwart randje

plastic om het formica tafelblad 

waar zoveel geesten zijn verdwaalt

in noodgebouwtjes waar hoorbaar ook

de plankenkoorts ontstond

goed gebekt op Zweedse muil

de klompendans ontsprongen

werd fatsoen wat vadsiger dan verwacht

verzadigd ook van het gesproken woord

veranderde Jezus weer gewoon tot larve

van een ooit zo schone vlinder in je onderbuik

het oogeiwit bepaalt de tijd die het doorziet

het valt niet mee neerzijgen op de grasmat

van de jeugd met een lijf dat tegen de zwaartekracht

in zich met hand en tand verzet de versnappering

van het genot te ontberen op het picknickkleed 

geblokt zoals het hele leven een leerschool

vol wetenswaardig heden en de kunst 

van het vergeten op een zolderkamertje

opgeslagen afgedekt met grijze stoffig celweefsel

getrouwd met vlees en bloedverwant 

raakt de accu steeds vaker uitgeput

al puffend op de toppen van je kunnen

gaat alles weer bergafwaarts naar de bron

de kilometerteller liegt niet wanneer je bent

uitgeteld nu je het grote verhaal niet meer kent 

dat samenleven alleen wakker worden is

uit een droom in de uitgewoonde kerk

stilte is daar nog nooit zo leeg geweest

gelukkig zijn daar pilletjes voor of beter

nog een verse klassieker die al wat ouder is

vertaalt en wel voorgeschoteld geluk

dat voor de helft van de mensheid geldt

die de bruidsschat met de dood bekoopt

het grootste leed op aarde is het beeld

dat vrouwen ongelijk beloont 

met centenkwesties duur betaalt 

blijft de biograaf met lege handen zitten

de witste plek schoon ondergesneeuwd 

viezig bezeken vlek gebleken waar doden vallen

sneeuwvlokken gelijk uitgekristalliseerde wondertjes

van scheppingsdrift verwaait de werkelijkheid 

Het koude kunstje

Alles wat oud wordt is 

trager in het lijf

raakt verstrikt 

in een plastic web en vindt

de dood gewoon 

iets van deze tijd

waar uitsterven,

 een lot van enkelen, 

tot volksvermaak 

van de wereldbevolking maakt

men haalt er Henoch bij 

vadertje tijd die nog een loopje nam

alles loopt op z'n eind of zwemt

het fuik in van de eindigheid

de tijdelijkheid heerst en zegeviert

geen groter plezier 

dan het vertier 

van de vermaakte mens

die naar de haaien gaat.