Je delft alvast een graf
spit in je geheugen of dat mag.
Maar er staat geen straf
op voorbereidend sterven.
Als alleszins vooral alles
in puin rust op de hoop.
lachen de kogels
je vanuit het front tegemoet.
Verliezen kinderen hun hoofd.
Lopen de straten leeg.
Komt het sterven weer
tot leven. Voor de dag
dat ze weer verstoppertje
mogen spelen. Er bestaat
geen verschil meer tussen
de patiënt die als verpleegkundige
nog wonden genas van vrienden
die ook vijandsbeelden dragen.
De onmacht heerst voor vrede.
Iedereen is geweldig tegen,
maar de laatste boom wordt goed gekapt.
Wat had je anders verwacht,
wanneer het brood uit de mond,
wordt ontstolen. De weersvoorspelling
klinkt luid, er heerst overwegend
weer een kogelregen.
Zelfs een dokter kent daar
geen medicijn meer tegen.
