Bewust nu van het eenzaam huis
waar leven nog een hartslag heeft
het zwijgen zo vanzelfsprekend is
met vensters op het eerste licht
dat grijzer lijkt nu reeën daar
aan voorbij gaan door de vacht
van berijpt maar afgestorven riet
is niets in te zien hoe schraal
de wind nog door de takken giert
bevend ongegrond angst herleeft
schokkend ook tot stilstaan toe
in de aard hiervan scherfgericht
