verleden tijd.
Mijn geheugen reeds gemummificeerd, een ledere pop gelijk.
Men herinnert zich nog vaag hoe naar mijn kinderen was gegaan.
Maar zelfs daar ben ik nimmer aangekomen, wel afgevallen in de jaren daarna.
Het was het gas,
dat plotseling gewag gemaakt werd aan mijn verschijnen in de eeuwigheid.
Dat ik ooit zo vreselijk vergeten was, was
al tien jaar geleden door de incasso's
zo vanzelfsprekend als wat.
Niemand bekommerde mij, noch ik hen, al was ik gisteren begaan.
Toch blijf ik rustig bij mezelf, verdord gelijk het administratieve apparaat.
Waar ik cijfermatig al weggecijferd was, bleef onaangeroerd mijn post
gevat in bergen verzameld materiaal in m'n voorportaal voor mij bewaard.
Zo kon ik later nog herinnerd zijn, hoelang ik toch al kwijt kon zijn.
Gemitste kans van nabestaan, waar zoveel mensen om mij heen
toch onbekommerd met mij alleen daar achter muren van vergeten
rustig kon vergaan.
