Dingen des vaderland

Vandaag is afgemaakt met een gedane zaak
ze keert haar zachte meisjeszijn
naar buiten is lispelende
maar bloedrode woorden
knabbelend aan m'n oorvijg
ik
brandde bijna van liefde door
de bevlogenheid hoe
vertegenwoordiger zij mij maar
in deze draaiende tijd
die opgewonden haar laat
bundelen
in verse vrouwenhandel
warm vleziger dan taal
verzonken tot schaamstreekje

in euforie van mijn alom levende
doordachtigheid waarmee
aandachtiger zij dan de wolk
waarop ik peilloos maar feilloos
haar woordenschat zie zwelgen
in het luchtledige rosé
van ontkiemend avondrood
van strijdlust lekker diep
in het vaderland

Weeromstuit

Zij die onmetelijk aan de horizon ontsteeg

het tegoed aandeed en lustig hoger rees

in woest zon overgoten gloed naar't scheen

waar louterend lichtvoetig te betreden nog

schromelijk maar weelderig zij opdoemde verviel in lomerende 

lommer u van het aftekenen een schaduw vooruit afgeworpen 

die u inneemt was zij gewassen het water wind gelijk zachter

omspoelend lichaam tot indruk harder om aan te onttrekken

melkromig zoeter smaak de parelen fijne mist die u omgeeft

schimmig droombeeld dat zwijgzaam naakt hier u aandeed

voor natte handen smachtend gemaakt de weke weelde welde

op en weer ontdeed waar zij oploste in gezang van aanwakkerend

herinneren hoe op doortocht langszij de vensters omzoomde weefsel

van de tijdgeest zij zo aandachtig nog u hier dit voorleest

Ik kan niet dansen

Ijswater is de bodem die mij raakt
ik tref het met mij dromen velen
ook ik ben gestaag erbij om alweer
alles om het weer vast te leggen

slijk met dun water waarop alles
blijft steken in het licht van praten
in contact zijn met waar ik ben
geweest accepteren dat doen

meer is dan af zijn of neervallen
dat een enkele de wereld ziet
die daar uit spreekt hier draait

het ja hier sta ik door wolken
gegrepen in zand en lucht
een vogel voor de vogel

Een tijd

Om te vergeven of te beleven
gewoon te besteden of juist
met betreden van een tijdperk
vol ijsbloemen gezaaid
achter de beslagen ramen
waar vocht neersloeg tegen
de rijpheid van vergeten

de dagen waren toen

nog zo volmondig
om in te leven
hoe het hout
twijg in bewegen
nu stil aan dorst
naar het verleden

Vager grijs maar lichter in

De dagen nog zachter licht
bevlogen gelijk pril beukenbos
dartelend in een grijs verleden
van dun zacht behaard ontvouwend blad
dat teerder dan het fijnste weefsel
van de dood geen weet heeft eerder
dan de spelende honden in de spiegel
doorbroken plas vol regenbogen in de zon

Licht - Helderziend

Enzo branden twee herinneringen
tot één bevroren moment
van de gevoelige plaat
zich op het netvlies
bijten zich met tanden van de honden
vast in een onuitwisbaar geweten
hoe kort bestek van leven
is uitgespeld in spelen
ik zat de dag ervoor nog
bladerend onwetend
te schrijven wat al verloren bleek
breekt op deze dag voldongen feiten

De ontmanteling

Het leeg gehaalde huis
in het uitgewoonde lichaam
waar het uiterlijk van vervreemd

grimast nu wezeloos voor zich uit
dat nooit meer weerspiegeld wordt
in het leven geleden leven dat
uitgekleed hier vers voor u staat

Een kunst afkijken

 Een doodsbericht dat de mateloos saai 

afsteekt tot overlijden toe in staat 

op de rand van hetzelfde afgegraven samengestelde woord waar ik bij hoor te staan zijnde 

het leeg gehaalde oord dat ooit 

tot woonstee hard onderkomen was thans brodeloos geplunderd reservaat waarin de structuur eens veilig bleek

 

o wreed gesnoeid bijna uitgemoord bestaan 

koud weggezet tot overleven 

nog in staat van ontbinding 

ontluiken in het opbloeiend kadaver 

 

Een kunst afkijken

Een doodsbericht dat de mateloos saai
afsteekt tot overlijden toe in staat
op de rand van hetzelfde afgegraven
samengestelde woord waar ik bij hoor
te staan zijnde
het leeg gehaalde oord dat ooit
tot woonstee hard onderkomen was
thans brodeloos geplunderd reservaat
waarin de structuur eens veilig bleek
o wreed gesnoeid
bijna uitgemoord bestaan

In 't voorbij

Alles hier wordt rustig

van de voorbijgaande aard

de lichte sneeuw

een vlaag maar ook

ergens luchtkasteel

de storm in een kinderwagen

een doorkomende tand des tijds

die je al aanvoelt

een schaduw die vertoond is

door wellicht ozo oogverblindend 

nog is voor't lachend kind

dat de wereld slechts

als bedacht moment

beziet waar doorheen

je nogwel ploegen moet

met wat er toedoet

nabij't getaande vergezicht

Verinneren

De schoonheid vervuilt in eenvoud
met verzorging van de ouderdom

leeft koesterend het zelfbeeld
bewustzijn zo zelfbewust

van dromen goede deugd
in vermenselijking vervult

berust de eigen waardigheid

Ik erodeer

Al was ik steen gelijk zacht water
om mij heen sleets tot spoor
gesleten verdeel ik mij in woorden 
alleen
want meer is er niet dan dit
een oceaan waarin verdronken ik
al mijn gedachten verzink
en sedimenteer

Hallo

Toen ik de leegte in mij voelde zitten
Dat ik tot het gaatje ging zag ik in
hoe ik de wereld daarin achter liet
terwijl ik er ronduit in vooruit kwam
wat er in stond waar ik was gebleven
zo vreemd in zwart toch weergegeven

lucht klaren

Allicht is overal

Niet dat ik overwegend geplaveide zijde van het leven verkies.

Of

mooier nog schijn te wezen oplichtend zwakker dan dichtbij.

Verderaf dan waar ik ben gebleven opwindend tussen de benen.

Of

juister ze nemen om te ontsnappen uit die kans van slagen.

Die voor me ligt uit te rusten is van het verharde strijdtoneel welk

met plankenkoorts is verkregen.

Zo.

We lijden aan leegte dat niet licht is op te vatten

als lucht dat eerder ruimte ademde die daar vol van was.

Watersnodig

Water aan de lippen met een rietje op de dijk.
Iemand heeft een coupure gesneden weker
lichaam doorsnede van de bres.

Je weet ook niet wat het is daar binnen
maar het knaagt niet zoals het hoort.
En dat stoort want wat aan je vreet
is niet iets dat bij je hoort.
Maar zolang er geen doorbraak is,
is er ook wiel noch kolk.

Zo blijft watersnood een schraal tekort,
of beter overvloed dat je overkomt.
Op gevoel valt dus niets af te dingen
zolang traanvocht van het leedwezen
straalbezopen de spuigaten uit loopt.

Wadkant mij

Wadkant mij

Niet veel eigenlijk

maar meer ook niet

je typt wat in een handheld

terwijl beneden peil

de zeespiegel rijst

daalt de onwaarschijnlijkheid

komt de zeehond aanzetten

met de dood stuk hout

't is zot zo'n rot stuk schaap ook

waar uitstekend de ribben

wegwijs maken hoe'n

beschoren lot vergaat

naarstig een blik uit in't hol

uitgebeten oogkas dat

uitgekeken is op de zon 

die in alle hevigheid brandt 

op het dorre kweldergras

verder

maar terloops zeekraal

in overtrokken zin

zijn er ganzenveren

uit de lucht gegrepen

verbluffend stil

ervaar je 't gesnater

in de frisse wind

die zich aandient

zelf bevlogenheid

doet zich gelden

tuur je naar een horizon

om deze reden

dat je er iets inziet

desnoods te stoppen

of anderszins verbazen

hoe dood tij klinkt

uit nieuwsgierigheid

keer je het tweede karkas

wat door de wol geverfd

toch misschien wat leven

laat zien 

dat er uitgeleefd uitziet

alsof een diesel optrekt

zwermt de wolk gevederden

van willekeurig dier 

naamloos heen en wederom 

de zon wij weten ons 

geen dagenraad

met niets meer om me heen.

Het klonk al zo bezopen

Verdronken in jouw ogen gewoon
koppie onder gedoken in het witte

laken tussen mn oren waar ik zo
ingewikkeld uitgewoond lag te dagdromen

de handen nachten aan mezelf
geslagen lukte het zowaar

daarbij mezelf iets bleek waarbij
ik nauwelijks hoorde hoe je verdween

naar veel later na't scheen was jij slechts
ik daarmee zeer ten dele opgegeven

het blijft ook vreemd genoeg een zwarte dag
in mijn agenda maagdelijk blank en onbeschreven

ingekleurde werkelijkheden bestaan immers
terugwerkend vast uit duizenden tinten grijs.

In mn sas

Een meisje als een langspeelplaatje
met een gaatje er midden in ik
was in mijn nopjes toen ik hoorde
hoe zij klonk terwijl reed en zij

horensdol draaide en we deden het
op zn frans samen al was zij daarmee
wat meer begaan met haar zinnen zetten
op hoge toon doorgingen in mijn huis
dat zij al uitwoonde op mijn gehoor

ze repte zich in alle toonaarden en
soorten die mij niet in het minst stoorden
in mijn oor in zachte zinnen

lispelde kom speel mee terwijl juist zij
wegijlde in verlangen bleef ik steken
in digitaal dat stotterde waar ik
met mijn vingers op haar uitgelezen
deel dr laatste klanken keelde
ging ik met haar lyrisch verder
aan de haal

Ruimte in de leegte scheppen

Ik ben het leeg gehaalde huis
waar wanden stilaan op me afkomen
de trap eens zo lichtvoetig
strompelt thans tegen
de zwaartekracht op
er heerst iets dat zich opstapelt
in mn bovenkamer waar ik
oogluikend doorkijk geef
als blijk dat ik alles doorzie
hoe onleefbaar ik voorspel
dat tijd de ruimte in beslag
neemt waar door deuren heen
ik in optocht ben dicht gegaan

Die dagen nooit zo van ver

dat van leegte vervuld moment

ontbreekt geen enkel tijdstip 

van me zijde ik wijk ook niet

maar tergend traag de uitslag

steeds nader tot een waarheid

opgeven is ook een levensteken

waar het gaat dagen breekt

de dag weer door de gordijnen

licht maar nimmer lichter dan 

verwacht was voor de nacht

Vergulde rouwmantel

Ze ontpopte zich vol passieflora gelijkertijd
beende gewoon mijn leven uit
tot weerklank hol in de uitgewoonde straat
klonk zij daar voor ze vervloog
met vleugelslag de zwaartekracht trotserend
die d´r aan  de aard nog bond
nadat zij dwars door het bestuiven heen
wrange vruchten plukte van haar
zeer bevlogen zijn waarin verdronken
zij in de kiem gesmoord
het laatste woord ook mij ontnam.

Het ontboezemen

Hier liggen de schaamstreken zonder blikken te blozen.

Praalzucht achter oneerbaar mededelen. Staan achtergestelde 

geslachtsdelen te smeken in voor paal gezette levenstekenen.

Pronkt de lichtroze lust in diep gezucht gestrekt 

in vaag bedekte termen de oevers van het weten.

Komt in zaad geschoten rijp met pluimen 

roekeloos omgeven wuivend aan de schede.

De schachten smachten adembenemend 

fris tintelend om het gebeente daar aangesterkt  

inniger om en om geslagen tot fijn verweven 

onontwarbaar in gezamenlijke ledematen 

vrienden in beleven aan de naijlende watergangen 

van strakke gelaatstrekken in verstomde tochten 

van getrokken maar verder verstorven sporen.     

Hartstocht

Adembenemend die gesterkte eenzaamheid
over glad ijs zonder breken gaat krakend
het gesternte ten onder tot loslippig gebeente

het rammelend voertuig staat afgerost na te beven
op zijn benen bij't aanschouwen hoe losjes
zij in haar huid kan bewegen en naadloos van deen
in dander weer overgaat tot glansrijk verleden

van het wit uitgebeten vergezicht
dat zo stralend verlegen de kleur van het spelen
op de horizon van weten verweet zonder gevoel.
Lenig vergeten in voortrazend leven
gebukt voor de liefde gestrikt
als de dood in velden en wegen.

Dat moederland

We verliezen de maakbaarheid bevallig uit het oog
de einders raken overvol gepropt met tegendraads
hooggebouwde lelijkheid nagelvast geheid
op een slappe ondergrond bevriest getrouw
alles in houdbaarheden dat er verloren bij staat
bezwangert is de schijnheilige vasthoudendheid
geen schijn van kans schijnt stralend tegendeel
het doodgeboren wiegenkind dobbert moedeloos
in vastgeroest kanaalpand van een ooit liefhebbend
meanderend lichaam verlegt in uiterwaard en kribvak

God van't schavot naar de stort

Hij deelde slaapkamer eens met beide
zat aan tafel genageld vast en zeker
ook in hun gedachte bij de daad
het verwekken ging ermee gepaard
ook de zonde de bezoedelde schoot
de overspeelde hand de loze zaad
zelfs wanneer de schaamlippen toe
een prevel gebedje voor pa en moe
van de geboorte tot en met de dood
uitgesproken werd tot verzwijgen
hoe buitenechtelijk hij zijn zoon
in alles mede deelzamer liet zijn
nu zijn kruisje bij't grof vuil
een rotsttreek is of bij de lommer
steeds dommer afgeschreven wordt
tot prentjeskabinet met binnenpret
tweede hands te toon te koop gezet
de  habbekrats schijnheilige die mort

Bikkel

(een man met tengelwerk slaat zijn slag)

Hij is als het verharde fietspad
door de jaren heen 
naar de randen toe
al wat vergrast   

maar veel later puur
praliné  eerder dan pralerij 
zachter voor vrouwelijk schoon
dat hem wel sierde 
toen hij zich voor deed
met wie hij was

de boom die nieuw leven 
ingeblazen was
in laat laagstaand 
ander licht bezien

Om te smullen <-> schaamlapjes

Je ziet ze nog lillend zacht de meisjesbillen
gewillig op hun rug rijden ze wijdbeens

't is even wennen verwennen en verwend
worden als of het een lust is genomen te worden

die hiermee wordt uitgestald of pal daarna
ongesteld en even later hangen ze dan

uitgebeend gelijk sukadelapjes aan de haak
geslagen van de uitgereden vrouwenlippen

die eerder daarop toch zo uitgekeken was
onberedeneerbaar wreed maar zelden zo
zout gegeten werd nu het peerdje heet

Het bevallig blad

ik zie speenkruid verschijnen
voorjaarsteken aan de waterkant
een tapijtelijk klimop spant zich
in over de gevallen boom

het bevallig blad van hazelaar
licht alles op helder
in het verder schemerig pad
waar zwart voor ogen
van de grauwste nacht
de wilgenman zijn voet drappeert
in het galop van deze wintertocht
zijn ooit zo schilderachtige kroon
indachtig waande ik me toen door
zijn bladerverdichtte kroon

ik waad thans door het klaarste water
op mijn vuile laarzen door het smaldeel
van de eikenopstand pril
nog naar de hemel rankend
paars aangelopend verstikt
in stoutste dromen
maakt de wereld straal bezopen 

Zo ook de uitgeplozen kauw
door haviksogen goed bezien
een versmaad maaltje veren
maar de lente rankt verder
slagaderlijk langs het schors
tenger breekbaar loof

iemand legt zijn oor te luister op het scherpst van de snede
hoewel de dood zich daarop schitterend aftekent




in het smadelijk vruchtvlees
van kliederend oranje
trillend tintelend fris het zichtbaar
de juiste dis waar ik op aanschuif
in de openbaringen van het onooglijkst
kleine woud waar trager uurwerk wordt verricht

aan de voet geen bijl maar zwavelkop zich uitdost
met zachte hand maar onherroepelijk
de es terugroept naar de bodem
en haar molshoop uitspreekt


het is een ansicht fraaie rouwrand
die haar twijg omkleed op het versterven
de twijg van het ontluikend weder
opstaan in beleven dat hier opleeft

de krioelende de kornoelje
bakend doorgeschoten het verlichte pad af
naar de knoppen in het verhang van voorjaar
op de grond
van de overtuiging
van de levenslustige tijdgeest
in dit klimaat veranderend jaar

Jongerejaars levensloop

We lagen afgemeerd te straal bezopen
om nog te geloven in het leven na de dood
laat staan in morgen want dat was vandaag
hier in de goot en iemand met een wapenstok
gebood ons verder te kijken en door te gaan
op de afgeslagen weg waar geen ontkomen aan was
toen perslot ik alleen daar achter bleef
hoewel zoveel jaren toch nog steeds
ik dezelfde weg kwijt was waarmee
ik met jullie afsloeg wat overleven betekende
in die tijd waar het nooit overging ach
daar ging het eigenlijk ook nooit over.

Geweten

Het knaagt soms ook wel wat
dan ben ik om op te vreten
als binnenvetter geen probleem
om op te teren tot het bot
zijn de nachten veel te kort

de dagen daartegen onverdraaglijk
lang al zit de zon me nu nog tegen
soms wringt er ook al weleens wat
dan schuurt het zelfs m'n opperhuid
kapot maar meestentijds verslapt

de aandacht met een harde klap
of geruisloos met wat ik geweten heb
dat doorgaans niets meer is
dan een dementerend dagboek
waar ik geen wijs meer uit wordt
zo gesteld zijn woorden daarin
dat ze bijna ongrijpbaar
voor het werkelijk heden

mijn verstomd versteld
daar laten staan verdwaald
naar iets waar echt niemand
verder nog uitgedrukt naar taalt

vergeten zit nu eenmaal
iedere hersenschim te wachten
op een openbaring
die de hand oplicht

Massief geheugen

Op het gevoel af is alles
onbeweeglijk vast in zwaarte kracht
zwarte gaten van basalt liggen daar
in onveranderlijkheden verankerd
iedere steen zn plek gelijk
de trouwe hond de plaats gewezen door de eeuwen van mn geest
oproepbaar wanneer ik langs de kreupelzone van mijn leven waad
in poelen vuil en slijmerig alg
mij bevrijdt kweet aan de verstreken tijd

mensen heb ik bij de hand genomen
om te laten voelen hoe het ritme klinkt
van water tegen de rotsen in de golven van emotie alles breekt wat
opgelost leek
als sporen zoute kwel in peilloos zoet
vermengd tot verdund zeer gering brak
gesmaakt aan mn gehemelte

ik overleef hier gestrekt in oeverloos gerechtte schouders met een blik
op oneindig over de verstrekkende plas
laat leven in zonsondergangen verdwijnen
mijn schaduw op slag en stoot
de dood liet verklaren
tussen de strohalmgele kale kruin
waar de winterse rui de woelmuis
bloot gelegd in haar snode plannen
mij te snaaks gevangen had
in een gedachtegang ten grondslag aan mn ogenblik van dwalen
tijdens windkracht negen

-waarin vergeten niets dan droog
vegen van het gewiste voorhoofd is
tijdens de felle overdreven regens
van het geleden lijf
-waarin tevens de vaagheid
van het licht beschenen avondrood verscheen voor het kalm maar klam
en kil vochtig weer me omkleedde

ik omgorde mijn gezichtsveld met het einder
daar waar de kruin versmelt in water
alles oplost in de energiecentrale
van het lichaam dat de warmte niet meer
opwekkend vindt op de hartslag
van de gehoorsafstand die slag
na slag nooit opgeeft te weten
waarom
langs afgebroken molens nog steeds
de witte herinnering vervliegd
van de dood geslagen zwanen
op hun vlucht naar het zuiden
van mijn uitgestrekt verleden
dat daar behaaglijk warm
de winter hier ontvlucht

Dimensionaal

Vandaag was ik getroffen door een diep inzicht.
Het was een driedimensionaal.
Heel banaal natuurlijk om je zo gelaagd te laten uitlaten.
Bijna grijpbaar was de mens, maar nee ik zal geen schampere opmerking
maken over de zichtbare vergelijkbaarheid.
Het had mezelf kunnen zijn, maar ja ik zal mezelf spiegelbeeldig
uitgelicht niet uit het platte vlak verheffen.
Al was ik ongenaakbaar en onaanraakbaar zilvervlies maar ingelijst
wel afgerond.

Twee oude mensen

Kwam ze tegen naast elkaar gezeten de bank 
keek op het kerkhof uit ze woonden daar recht 
tegenover er stonden toen ook nog bomen
ze staken stoer af in schijnbaar eeuwig leven 

de dag daarop waren ze door ziekte geveld 



althans dat stelde ik mij ervan voor
het waren bijna samen gestelde woorden
die bomen de bejaarden de begraafplaats

alles groeide samen verbonden in gezang
van enig gevogelte doorgaans kauw maar
soms een kraai of ekster het klonk gewoon
alsof al die dingen bij elkaar hoorden

toen de kettingzagen mij verstoorde wist ik zeker
hier wordt een band gebroken die niet bestond
omdat zij het niet zo ondervonden zoals ik
gisteren werd een man ter aarde besteld

Gods wil wat gekanker en een leeftijd
vormde zwartwit wel een band voor huilende mensen
niemand had verwacht dat de vrouw overleefde
ze zat starend naar de niet gekapte bomen

mijn verbeelding haalde het niet bij wat ik zag
een rolator voor het geval dat met nu twee
oude dames en een verhaal apart
over hun mannen die er niet meer waren

de een lag in het graf achter de bomen
de ander was ontsnapt zo ik begreep
kreeg hij de kleren en was gevlogen
voor iemand in zag dat je dat kan doen

waar geen haan naar kraaide zolang
je maar wordt doodgezwegen
ik keek naar de dames en sprak
ik geloof dat ik het snap ze lachten

hun kunststof tanden gemeenlijk bloot
daar zal het danwel niet aan liggen
maar verder verstomde alles door de wind
die ik nu nog hoor in de bomen daar bij

het kerkhof fluisterend dat ze nog bestaan
al zijn het nog slechts ogenblikken
die ik ternauwernood in samenhang zag
of het nu kraaien kauwen of eksters waren.

Verboden plaatsen

Geen plaats op aarde,
maar één plek

waar

het wel plaats vindt

Een leeg gehaalde ruimte
uitgeleefd tot op 't beton

mijn bovenkamer is onbewoonbaar
verklaard verboden toegang

waar ik door mijn oog heen
binnen dring door dring mezelf op

opdring in de echo die er doorklinkt
klink door op holle wanden
dring door de nagalm heen

daar

ben ik nu van doordrongen
drong ik daar maar tot door

voor zover ik de rust daarin gevonden had

dreef ik blad op drift in stroomversnelling 

rond koel helder waar ook bodem zacht

vertroebelend slijk mijn voet in woelde

bleef ik opgelucht tussen openslaande

tijdvensters door hier op de tocht mijn intrek 

was een optrek van diepe inhalerend rookgordijn 

van verstuivend water benevelend beschreef

van nerf tot nerf mijn onbeschreven blad 

tot het verdrinken toe de inkt vervloeide 

die m'n huid eens tooide in door handen

getatoeëerd weefsel in mijn geest.

Boeketje

De mooiste rozen sterven doorgaans op de vaas gezet 
zo op het oog voor een moment waarin pracht vergaat 
tot een verwelkte staat zo voorbestemd geknipt 
om voor de korte duur in geuren en kleuren uitgedost
verwelkte herinnering te verlept om te begrijpen in beleven 

Er zijn bloemen voor een berijpt moment die overschieten
door kou en vorst zwaar overmand bevroren voor mij staan
zij hechten aan de grond waaruit van knop tot bladval geheel
van bloesemblad ontdaan door witgerand daarmee ontdooid
ten gronde gaan om voor één stonde slechts een korte duur
van luttele seconden vastgelegd op de gevoelige plaat
een vervlakte eeuwigheid in gaan voor't leven

Nog zijn er wilde bloemen die voor de vuistweg bloeien
te vergankelijk spelen in hun verstilde schittering van dauw
geen hand verdragen die ze oogst om te bewaren In droogboeket
omdat gekwetst de geur vervlied de bloem vervalt alvoor genoten
maar op hun mooist in veld en wegen onderweg genoten
versterven tot hun zaad weer in de gedachte kiemt tot leven

nooit vaarwel, nimmer gedag maar altijd bij je blijven zolang

bij daglicht weer hun kiem maagdelijk grond in je verkiest

om bij je in je zwoelste zomer uit te dromen tot je weer inslaapt

terwijl de mooiste bloemen nooit op de vaas alras versterven

alleen geplukt voor ieder bloemgeschikte plaats om op te leven.

Bij't ont-waken

Hoorde ik ~gode zei geprezen~
de kauwtjes weer kwaken
ontstak de meeuw zo hoog
bevlogen in pril geschreeuw
sprak mol's hoop mij weer
aan hoe stom geslagen mist
weer uit m'n oren in stilte
is ontstegen in donderend geraas
ik de uitgeplozen de witte duif
in vederpracht ter aarde zag
was besteld en opgedist
het oude jaar de rug toekeert