Niet dat ik overwegend geplaveide zijde van het leven verkies.
Of
mooier nog schijn te wezen oplichtend zwakker dan dichtbij.
Verderaf dan waar ik ben gebleven opwindend tussen de benen.
Of
juister ze nemen om te ontsnappen uit die kans van slagen.
Die voor me ligt uit te rusten is van het verharde strijdtoneel welk
met plankenkoorts is verkregen.
Zo.
We lijden aan leegte dat niet licht is op te vatten
als lucht dat eerder ruimte ademde die daar vol van was.
