De halve garen

Ze spreken als deel van de geschiedenis

maken dikke woorden uit halve zin

de kaken zijn gesmeerd met vette wangen

delen kant-en-klare taal stellen zij

de toekomst aan de kaak

vergeleken met verleden heeft de jeugd 

bittere woorden voor miskende weemoed

hoe het verder moet met grenzen 

groter dan een taalgebied gesmeed

met liefde die uit muziek voortkomt

vrienden die nootjes kraken op gehoor

maar de schrijver de schrijver heeft

het allerlaatste woord gestolen 

uit de harten van de mensen 

die het hoorde te lezen zoals het 

hoort vervult van lichaam en van geest

literair verantwoordt delen met velen

de menens en de delers en het even

dat zo onuitgesproken wordt 

--

R

ik ben niet  zo van papier!

De meevaller

Geluk was die zijde draad

waarvan je sprak

dat jij daar zo aan hing

voor dat i brak en jij

gelukkig was

niet meer te bungelen

maar op eigen benen 

geheel op je gemak 

iemand aan je zijde trof

De meevaller

Geluk was die zijde draad

waarvan je sprak

dat jij daar zo aan hing

voor dat i brak en jij

gelukkig was

niet meer te bungelen

maar op eigen benen 

geheel op je gemak 

iemand aan je zijde trof

--

R

ik ben niet  zo van papier!

Een dodelijke versuffing in een hang naar leven

Een vlindertje dat het spoor bijster leek
scheen eerder nogal van streek in de steek
gelaten de nacht doorgebracht te hebben
verdacht op de bloemen van kwaad
dat meisje nog dat het leven liet
sporen na van het intens verdriet
dat nu eenmaal mensen siert
die het nalatenschap van de dood
verdienen met een sprankje hoop

Een lachende derde

Het olijk wuivend lelieblad sterft af

gadegeslagen dotter wenkt het bloeiend

bloemhoofd licht van streek plasdras

op de oever van het aanhangsel 

morsig groen maar weelderig zacht

en went tevens van de winter af 

het geloof in deze dagen taant

geleidelijk maar onverdroten 

tot een traag besef van voorjaar

naar het onzedig luchtledig rosé 

kleed van de zon die veel te laat

doorbrak op het bekaaide zwakke

schijnsel van de tijdgeest die rondwaart 

Van alles en nog wat

Van alles teveel
aan alles teveel
teveel van alles

het wordt teveel
veel te veel
genoeg teveel

tot vervelens toe
is dit teveel voor
velen veelsteveel

veel tijd om te vervelen
veel ruimte om in te vervelen
veel mensen om nog te velen
veel te weinig ook nog
om te delen

Het zit eraan te komen

Het kerstkind warmt zich 

behagelijk op welverdiende tegenspraak

de zonnebank 

niet op de woonboulevard

maar op de achterpagina dit jaar

het meisje wordt er onbekommerd zestien op

het scheelt geen haar of het kan haar

geen snar meer interesseren wie het doet

en waarom met haar zolang zij maar

genieten kan van al dat lijfelijke aan haar

de hoop spreekt klare taal dit jaar 

voor kinderen van het millennium paar

dat geslachtsrijp klaar staan bij het abbetoir 

waarop menigeen gevild onthaart en zo meer

kaal de naakte toekomst tegemoet gaan 

met een luchtig gebaar van zinsnedige aard

hoezeer ook alles warm draait 

blijft ook de vraag 

--
hakuna matata,

ries.

Hij had een Facebook

Doekjes voor het bloeien
ingelijst verlangen
naar wat buiten heerst

het mocht niet baten noch rijmelen
te oud uit de kast te jong voor t sterven
hij hield zich in en de dood haalde uit
zo waren zij toch samen nog thuis

komt alle te samen jubelend
van vreugd nu zijt welkome
met een goegemeente voor de buis
het hooglied een versje
het verhaaltje was uit.

(JZ,2015)

Aangesproken velen

Ik sprak onlangs een man

hij sprak mij aan de man

is heengegaan stond in de krant

dat hij ook was geboren

wat noodzakelijkerwijs geschiedt

geschiedde toen ook 

zoals de advertentie luidde

geheel en al onverwacht

heengaan opdat hij hier en 

nu zich nooit meer bedacht

zelfs in woorden ooit 

nog uitdrukken kan

--
hakuna matata,

ries.

Vocht

Mijn strijdbaar gegeven
vocht, het zit me tegen
achter het hart klonk het
bezopen maar bijna verzopen
de longen verdronken

zo beschonken was ik
met het verdrijven klaarde het
kwam lucht in m'n leven
maar verder was water
rantsoen voor het leven
vanwege het vocht
vanwege de hartslag
die werd geleverd

watersnood is een verdrinkingsdood
waarbij schaarse leidt tot droogte
is de afscheiding een blijvende zegen.

Huis, tuin en keuken mensen

Bij de een staat een lcd scherm overuren te draai in de woonkamer

met wat de ander zwart voor ogen stond toen i uit z'n dak ging

de wintertuin, een haveloze bende tuinafval en sompig gras vol vallend blad

schaduwbeelden van het laagstand licht dat nauwelijks dageraad geeft

maar meer dor en ontredderd de zandbak onder de rupsband 

van een leger zwervers die de weg kwijt zijn in hun geweten 

een keukenmes snijd aan twee kanten van het verhaal

de motjes van de krop andijvie of het strottenhoofd dat zich geen raad weet

maar na een overtocht sheapticket retour of enkeltje voor het tienvoudige op een luchtbedje

komen die werelden elkaar keuvelend tegen halverwege een vakantieoord als vluchthaven

waar alles zo eensluidend klinkt van doorsneemensen op een doordeweekse dag

om te beginnen op hun gemak gesteld maar meer nog uitkeken op bestaanszekerheden

of er toekomst zit in kleur bekennen tussen zwemvesten en badkleding 

--
hakuna matata,

ries.

Stille stille

Zaterdag, een man roept van het balkon. In woorden die de taal ontsnapt zijn, is hij grootvader. Kleinkinderen zijn nu eenmaal dichterbij de grond. Zijn blik dwaalt, het leven lang, in lege vitrinekasten, aangekondigde kunstwerkjes in posters opgesteld. Blikwaardig zijn ze niet; de kinderen zien er doorheen zichzelf, hem niet. Vragen fris met prik. Daartoe is het hospitaal, een kliniek met automaten. Geschrokkem kijkt hij er op terug. Voetstappen inderdaad volgen hem de hele dag.  Herinneringen vervagen, daarna sterft zelfs een kinderlach weg. Wie is er nu op zaterdag ziek? Verder niemand die hem ziet.
Hij droomt zich gisteren aan de muur van grijs genoegen van nog eens een bezoekuur aan de lopende band of een dag die het verdiende een dag erna te zijn.

Gangen nagaan

Hol en verlegen komt schoorvoetend een zachte tred zonder gezicht beneden
langs en sterft voor mijn ogen weg.
De stilte ruikt naar beton dat kil en vorstelijk verlicht de wanden
vorm van dit gewelf
Een poederzacht gezicht glimt in kunstlicht als kerstversiering
voor een juveniele Jezus
Niemand gelooft daarin, vandaar de wolharige teddybeer en iets
dat met kunst en vliegwerk vredeskindje heet
Dat wordt in gedachte geschapen gedecoreerd als mijlpaal ergens
op de spiegelharde tijd van waar ooit pijnbomen voor bestonden
De naalden steken slechts in het geheugen met gelijke snit
als de kunstzinnige pilaren van roodgroen aardige wezens
die nergens toedoen en nergens op lijken
De naaldhak verdiept de ruimte waarin ik zit met een echo
die zij me naliet in geloof dat ergens toe leidt
Geen aanleiding geeft de uitzichtloze tijd te trotseren
die me boetseert tot homp vleesgeworden ruimte
In beslag genomen door een hart en een polsslag verwijdérd
voor wie daar een vinger in heeft.

De man met stoffer en blik staat op z'n eigen schaduw
veegt stof van gisteren bijeen
Zijn leven liegt er niet om,
zo omvangrijk staat hij daar.
Met trager tred treedt zonlicht door de niet bestaande vensters
bleek. De gevels zijn bekleed met koele wind door de beweging
van het menselijk publiek.
Dat steeds opnieuw weer sporen trekt
in dwarrelend en neerdalende mist
dat de lichtharp hier welluidend laat zien
Iemand speelt met mensenlevens
voor koperwerk neergezet

Infuus

De personele staf druppelt gestaag

de kransslagader van dit betonweefsel binnen

het gaat als een getijdenstroom

op ritme van galop de holle gangen door

soms zijdezacht als bloedplaatjes 

verplaatsen de soepele zolen zich

onophoudelijk is de stroom 

er wordt geen onderscheid gemaakt

tussen kankercel of belichaamd goddelijk deel

alles beweegt, loopt, rolt, kucht, rochelt babbelt

zwijgt, hijgt, blaast zich heen en weer

de wanden lichten op gelijk het hemelgewelf 

dat glimmend een stralende dag belooft

bekleedt in weerwil van de dag gaan handen

gepaard, alleen of stevig schuddend op

en neer zelfs verborgen verraden ze nog

of er nog houvast geschonken wordt

aan een toekomstbeeld, dat scheelt.

de voorstelling van  het doordeweekse 

showt bijna als vitrinekast waarin musea

etaleren hoe veelbelovend ook tentoongesteld 

de kunst van overleven overgeleverd wordt

op deze midweeks tegel geplaveide vloer

waar ieder moment zich in bevindt

alleen snachts snakt de stilte naar omhoog

wegstervend galmt een echo zeer

leeg verlaten een andere sfeer.

--

Ik zie een landweg

En wat mist
een horizon
het gras loopt
voor de voeten
weg je voelt
dauw berijpte
parele vocht
drie bomen links
wat wijdverspreid
ook drie
aan de overzijde
hoe rijk de berm
hier verdwijnt
in grijzer licht
ik dwaal hier
bijna met de ogen
dicht met 10 milliliter
per uur door
en zie hoe rustig
roest mijn pad
met prikkeldraad
omgeeft op rotter
hout dat leeft
van bijtjes die
in nesteldrift
hun holen voorzien
van jongbroed
met het oog
op de toekomst
gericht voor mijn aanzicht
het geduld van de gevoelige
laag van het bestaan
is flinterdunne schijn.

Ketelbink

Van potten poetser tot hartinfarct
op een afstand van de vaatkwast
het losweken van de zwarte teer
tot het neerslaan van het oude zeer
dat de wanden van het vaatstelsel bekleed
wat week er meer dan schonerschijn
een thee en koffiepot inglanzend hart
of het slappe lijf dat luchthappend smacht
naar het bevrijdend woord tot kloppend hart
zo opgelucht te weer te staan

Ontbroken

Daar zit een wrak op z'n gemak
met een a ritmisch kloppend hart
van binnenuit bezien te smachten
naar de eenvoud van het deugen
dat zo smadelijk ontbrak
terwijl op wereldschaal wordt genoten
van het verderf van menselijke resten
waar ooit de samenleving heerste
loopt nu de eenling vreemdeling
te spelen met de scherven
van z'n leven dat hard op weg
is naar een infarct

Rijvaardig

Onervaren maar opdreef
waterballet en nog niet droog
achter de oren werd ik gewassen
hier luisterde iedereen alcoholvrij

de nachtdienst lag achter me
de late erna maakte dit weekend
tot één paradijs

de tent was een slaapzak
de slaapzak een tweepersoons
matras waarop groenergras
slapen en ontwaken
in het schaamhaar van gisteren
met tien jaar verschil in levenservaring
een momentopname was
drie dagen lang onversneden
club met javaanse jongens
zonder lijm en tussendoortje
dat daar op leek muziek

ik dokte maar anderen zwommen
gewoon over en met regen klonk
de summertime als bijgeloof
bleef love and peace in zwerfvuil
achter net als de namen van bloemenkinderen
waar niemand meer om gaf.



(Kralingen, juni'70)

Bevallen van de dood

Hoogzwanger kwam ze naast mij zitten

het was buitenechtelijk en ook nog onbevlekt

zelfs de baarmoeder werd genept

toch was de groei voorspoedig

de kiem waartoe snel gelegd

ze was er in z'n geheel 

al door bevangen

toen ze naast me neerzeeg 

ik word van binnen helemaal

uitgeleefd het feest gaat zo

beginnen in dit kraambed

een zuigeling zal het niet

zelfs het geslacht blijft

onbepaald al zuigt het mijn

levenssappen weg

het tijdstip van bevallen

wordt niet zo nauwkeurig

vastgesteld tussen nu 

en nog zowat maanden

ze hebben voor de wiegendood

gevreesd maar helaas die vrucht

liet zich met geen middelen van bestaan

afdrijven;

"zo zal dus ook mijn nageslacht

ondanks het vermenigvuldigend succes

met mij ten grave worden gedragen".

in de kiem gesmoord nu ligt zij hier

opgebaard na barensnood 

ze komt niet meer bij zinnen

geheel ontdaan tevreden wezenloos 

te staren naar een punt waarop

het eeuwig leven schijnt te stralen.

De lust vergaat

Een ieder verandert vroeg of laat
in plasbuis waar een trechter op staat
een gehaktmolen met een afscheidingsorgaan
gevoed door niets dat nog ergens naar smaakt

Een lege weg

Doodlopend spoor
Puttertjes pikken pitten
van de grond

kauwen buitelen
door weer en wind
tegen de achtergrond

steeds gladder zwart
geploegd in voren rond
de kleien ondergrond

er is geen voorbijganger
meer in weerwil van de storm
die het doorstaat zo ongegrond

U verdient de aandacht met gezwoeg

In het oosten wijzen
ze altijd naar het westen
met de schuldvraag

hoe meer minderwaardig
hoe complexer de god
die het gebod bepaalt

het levensteken is een kruis
waarop genageld of geweend
het ach en wee weergegeven
staat

ze horen bij ons in drommen
te gelijk komen ze godsdienstig
en wel met de middeleeuwen mee

omgordt met waarden van weleer
de vrijheid tegemoet ze gaan tekeer
stellen zich te weer met weer en wil

maar wie hult ze in doorschijnend
waarheden waar alles mag zo als het is
verzwegen worden in deze vrijheid

Eilandje omzoomt met godverlaten stranden

Zachte sporen in een verder steeds verder verblekend vergezicht
zijn gezicht een bijna doorschijnend gelaten vol weeë trekjes
rosé getint maar verder weer verder vriendelijk achter glazen
weke ogen weke mond wijkende haargrens van vloed naar eb
een foto van een verdronken hoofd in de zee van letteren
een van de grote der aarde van de vijftigers uitgeteld
de laatste onsterfelijke van dit ozo poëtisch geslacht

....
(RC)

Een najaar

De boom wordt afgepeuzeld  tot een kadaver

Verschoten van kleur is daar de meidoorn 

die z'n herinnering verhaalt aan voorjaar

Spaanse aak fel begeert in zn bekoren
neemt hier afscheid 

een dolend pad kromt naar het einder

zingevend blijkt alledag een vriend 

gelijk een nabeeld
wordt het hiermee treffend weergegeven

 het beklijft nog even

 voor het zich schikt aan het oppervlak
dat wegijlt van het leven 

Doodgewoon

Jaap is dood

hij is gewoon

eventjes eerder

weggegaan

Jaap wist al

dat hij heen 

zou gaan

niet waar 

hij zou gaan

want hij geloofde

daar geen regel van

wougaan al was hij

dat zo nu en dan

vergeten maar toch

nu is hij dood

zeker weten

gewoon als stoppen

met roken maar 

met er nooit meer

op terugkomen

anders dan in rook

z'n laatste adem

door een pijp

gefilterd en wel

met wat rest

de as daar 

draait het om

verstrooid als hij

was zelfs met wat

hij nog wist 

en eerder aangaf

ik vergeet zelfs het vergeten

waarvoor ik dit beleef

Jaap is dood 

voor eeuwig

met lege handen

is hij heen gegaan

daags na is hij verschenen

in de besloten kring verdwenen

worden wij ook nog ingelicht

zelfs hij was dat niet vergeten

vermeldt maar dat ere wie ere

toekomt hier is bedreven 

--

Uitgeleefde tijd

Ik dacht ouder, maar dat is een feit

de oude tijd; een grijs verleden

ouder worden; is gewoon de tijd

alles slijt, wordt sleets, verveelt

vandaar dat oud zijn dus ten spijt

met dank ik had het moeten weten

de laatste woorden sterven weg

dagen zat was ooit een weelde

tot hij het zat werd om aan te horen

hoe het leven hem bij de hand nam

van zijn zijde weken alleen de uren

die vervlogen zonder weet te hebben

dat voorbijgaan overgankelijk is

wordt hij vanzelf

een lijdend voorwerp

maar sterker dan ooit

verwoordde hij zichzelf

telkens weer wordt

iemand schilderij

ook hij staat straks

strak in het pak

wat uitgeleefd

in olieverf doordrenkt

uit te harden tot de termijn

waarover de terpentijn

doet om de indruk te fixeren

van de Wallen onder z'n ogen

tot het trillend lid daarboven

en geen geluid de hapering

laat horen die z'n stem in tweeën brak

de man die het geweten had

die wist niet meer

Het is ontdaan

Dit landschap in een lege boekenkast

vult de ruimte met wat het innam

de tochten vatten nu tezamen 

de watergangen stelselmatig

van onontneembaar wad tot vestingstadje 

het paardje in dr eentje neemt de benen wijds gebaar

het luchten ietwat overdreven adembenemend 

heet natuurverschijnsel zolang het nuttig blijkt voor het gewas

van noodzaak spreekt het dijklichaam

zwaar rustend op een ouder last

van water dat zo rap nog aan de lippen stond

de mare een kanaalpand 

of die kreek verworden

 tot landelijk element

herinnert aan ouder tijden 

dat getij bewegen dood normaal 

ook ontij was

Fraai verwoord

We zijn uitgelaten

ieder nu z'n eigen lot

de stemming zit er goed in

naar de eindbestemming

alle hoop is hier gevestigd

we stijgen op hoger sferen

zo te samen hier verbonden

gorden we de gordel om

dat zijn zekerheden voor even

tot het toppunt is bereikt

dan gaan we los een feestje

drankjes en hapjes worden

al geserveerd alom einder

overal horizonnen naar het schijnt

stralend weer brengt ons

in gedachten ieder voor zich

maar voorzichtigheid is ook

geboden al weet niemand zich

daaraan gebonden zo hoog

bevlogen als wij zijn

bijna onbereikbaar

bijna voelen wij ons

onschendbaar een

geheel met slechts een doel

een eindbestemming

die iedereen voor ogen staat

daar zitten wij praten wat
gaan prat op wat wij bepraten

eensgezind zonder dat wij

meer zijn dan een incident

van entiteiten van een moment

bij sommigen was wellicht

een illusie vervlogen anderen

beginnen er gewoon niet aan

zijn voor de lust of voor de rust

aan de reis begonnen of

ontsnappen even uit de werkelijkheid

of stappen straks vanzelf even

met elkaar spreken af

hoe fraai en zonder franje

in een gevaarte samen gebracht

zitten we te wachten op het doel

dat wordt getroffen sterker nog

geraakt zijn wij gewenst geraakt

aangedaan en aangeslagen

spat in een klap een droom
van het zilvervisje uiteen

die wij koesteren in scherven

van geluk er wordt om ons

gevochten wij zijn in de vreemde

zonnebloemen bloemenweide

in zoveel stukjes uiteen vereend 

geveegd gesprokkeld en verdeeld

stuk voor stuk en beetje voor beetje

zijn wij nu ook herinneringen

van een niet nagekomen afspraak

er mist nog iemand maar verder

is iedereen er wel geweest wij

zijn tot een lijst verdicht

en voorgedragen zitten wij

weer bijeen beetje bij beetje

worden wij alweer vergeten

al zijn er gelukkig ook nog

nabestaanden die ons weten

in een toedracht op papier

die geschokt wordt voorgedragen

bij naam genoemd stukje

bij beetje zijn wij hebben wij

een eeuwigheid geleden

met de achterblijvers

die zijn gebleven

in woorden samengevat

een fraai geheel

wij zijn uitgelaten

ik ben bang dat ik

nu ook nog maar ten dele

ben en wij te samen  ook

niet meer zo van elkaar

ontvreemd verleden

De datingzitter

O woordenschat

 o woordenschattenbout

ik sleutel heel wat af

hoe of het past 

of ongepast

toch met haar

kruiswoordraadsel

gaat kletsnat 

of spreekt zij

speekseltaal glad

in die zin van haar

in haar cryptogram

waarachter schuil

zoveel naakte waarheid

staat daar nu de ware zin

waaruit puzzelstukjes ik

gebroken of geraffineerd

al die lettergreepjes van het vak

volleerd hier voor alle leeftijden

presenteert voor de hoofdprijs

voor rebusman die van klussen

aan de hokjesgeest 

waarin de geest der letteren

goedschiks nog iets past wat ik

laat lezen hoe zij smacht 

ik uitgelezen weet 

ze is alleen

ze is alleen maar

ze is alleen maar voor

of juister nog het tegendeel?

De man verzinkt in diep gepeins

Hij maakte van confetti z'n eigen

sexbom die ontplofte in een verhaal

dat hij om haar verzon 

ontkleedde feiten bloot tentoon

zoals het huid en haar betaamde

in het openbaar opgebaarde 

alles werd iedereen en niemand was

hiermee tevree van zoveel ontluisterde 

feiten waarmee hij zichzelf genas 

en las en was weer een geheel 

in zes ledematen delen van het geheel

zoveel schaamteloos bloot is nooit vertoond

niet uit een stuk maar doodgewoon

een fragmentatiebom kwetsbaar kwetsend 

kletsend 

over iedereen gewoon omdat hij daarmee

alleen 

heel doodgewoon 

zonder neuken het kind verwekt 

dat snakt naar liefde in een context 

de schalkse profeet die het klaarspeelt

hoe ik nu weet hoe hij het deed

en zij ach zij
zij staat erbij
afgedrukt en wel
een lekker stuk dat wel
je zou wel willen weten
hoe zij voelt wanneer zij
uit papier bevrijdt
geen foto blijkt maar meer

(KOK)

Zoveel meer

Even was ik zoveel meer

De reddende engel papier

De woorden dropen van mij

af ik was 

van ritueel nu serimonieel 

een parallelle werkelijkheid 

tot tranen toe bewogen 

vervloeide alle zin in mij

o onleesbaar teken ik
doordrenkte drenkeling
nu enkeling of woordenschat
ik vraag mij af
van iedere letter

die ik in mij had
troostend

tot meedogenloos en troosteloos 

vodje op een warme steen

gladgestreken stralend
in de zon te drogen

geplooid gekreukt geheugen 

dat hier nu wordt gelezen

door de wanhoop en de dood

slechts denkend aan zelfmoord

maar geprezen nu deze regels

zien als schelle koord waaraan

geen strop maar klepel hangt

die eindeloos weet heeft 

van de hand die uitgeschreven

uit dit stuk papier de reddende 

engel was van de enkeling

ik was niet meer

Het rouwdier

Haar paps legde alles vast
als door het oog van de orkaan
gegrepen verliet hij het leven
het ging hem aan het hart
dochterlief verdroot het zeer
hoe toch haar hartendief
er tussen uitgeknepen
haar verried verruilde
voor het eeuwig leven
ze nam de vlucht met vlerken
die in plaats van ruige sex
of nog meer reizen om te verwerken
tot zich nam
de havik op de wieken
hoe tammer het beest
de wilder de geest
kwam zij nader tot hem
dier natuur haar zo lief
terug gaf wat was verdreven
een nieuwe wildernis
kroon op haar schepping
de papieren tijger
een roofvogeltje aan banden
staat alleraardigst beschreven
versnipper het eens dan komt het
tot leven.

Het wassende water

De verwarming knalt als een jager
ik lig op de loer voor dit schiettuig
maar kom er later op terug

omdat het zingen in de buizen
niet te vergelijken valt met buizerds
die onder het genot van de thermiek
het beter zien dan ik hier in de warme
golfstroom van gebakken lucht
dat uit de radiatoren vlied

terwijl de botjes kraken in de klauwen
van het muizennisje met verdriet
dat het leven liet in ruil als prooidier
voor het roofdier dat achter glas hier
van geniet bij kunstlicht

het water raast onverschrokken voort
de regen droop van iedere boom
en lichter dan lucht vervluchtigde ook
in mistiger taal op mijn gehoor
de weemoed van de roofvogel
afstervend naar omhoog

Drugsdode

De baronnen vieren feest
laten alle poppen dansen
weer een dode in de stad

wat had Mokum toch verwacht
met dag en nacht te feesten

komen ook de beesten van stal
stelen de show en stelen het leven
de jong gedienden dienen zich aan

ze willen doorgedraaid gewoon weer
verder aan doop onttrokken
gezegend er mee ten onder gaan

dansen op het graf van lijken
schijnt zoveel licht niet te breken.

De kamerleden

En daar staan ze dan
ladderzat op aantreden
de dames eerder dan de heren

komen ze de spuigaten al uit
of was de ridderzaal slechts
een toneel voor't kruisen
van de degens

bijeengedreven leden
van de staten generaal
pardon vereent

door voorzitters en tegenvallers
opgezadeld met vertegenwoordigen
van geest en andersoortig vlees

ze zullen moeten meebewegen
desnoods anderstalig of met
andere woorden wat niet buigt
dat breekt gewoon weer in tweeën

Ze las

Op het juiste moment geschoten

legde zij haar betraand gelaat

voor eeuwig vast, zeg bevroren

immers de traan bestierf het 

onverdroten om daar zo hard

zowaar parel gelijkend glazig

door poëtisch geweld te voorschijn

getoverd daar woorden van smart

vertederend zacht haar te beroeren

dat diep verdriet dat onomvloerst 

genot van zielenroerselen laat haar

zo smadelijk onbeschaamd de vrije

loop gesmeerd de melancholie 

van de toonhoogte verschoond 

weer verder gedicht en wel te dromen

Van eerder

Terwijl ik uitkeek 

om niet teveel op hem te lijken 

voelde ik mezelf bezwijken 

onder het alledaags geweld 

der dingen waarmee zo gerieflijk onderscheid van jaren

 vanzelfsprekend leek 

het verzet van generaties 

week onder de indruk 

dat ik zag verschijnen

waar hij eerder liep

ik nu aan voorbij ga

hij mij riep je komt

me nader zo bekend 

voor meer dan onze schaduw

waar ik kopschuw nog naar opkeek

hoe handen konden raken 

met loslaten verloor ik 

mijn evenbeeld uit het oog

we trotseerde jaren samen

ik hier met de hereniging aan jou

hoe zou jij het maken 

wanneer wij

samen konden waken 

over wat ons bindt

Het nood ledigen

Dit moment van zuchten steunen piepen
kraken kreunen en lijdzaam dragen
onderwijl elkaar bevragen over tandenknagen
altijd weerom en terugkomend praten
van de klachten die de tijd verbijten
waar menigeen verveeld van feiten
zich verdragen tot het leven omwille
van leiden zichtbaar valt te vermaken
tot een stil moment van zonnestralen
dit ongemerkt vervagen dat verstrijkt
loom en langzaam verstervend traag

Moeders liefste

Bosssig nog op elkaar schaduw
gelijkend gaan zij aan zij zij
bijeengedreven stamboek
keurslijfjes soms al een maatje
groter echter de tijd is nog niet
rijp aan hun besteed

meer dan afgericht
op wie ze onderling moeten zijn
spelen ze geen doktertje meer
dokteren wel steeds meer

haar op haar zwaait zwierig
achterover achter elkaar
spannen de spijkerbroeken
op het zadel volmaakt de ronding
van het vrolijk lachen hoor wie hoort

wij komen rap of zijn al bijna klaar
op wereldschaal breken wij open
ontpoppen ons en zijn alras geknipt
gekapt geschoren op de juiste maat.

gepasteuriseerde tijden

Het kalf lijdt geen twijfel
eet zich zeker het gemaaide gras
voor de voet van agrariër weg
de volle maan in al haar glorie
rijst gloedvol aan de ragfijne horizon
het feest van kleurrijk sterven
ligt ten grondslag aan de reis
waar de vrouw het op haar heupen
heeft gekregen om ontsmet en wel
onder het mes te eindigen
eenzaam maar behaaglijk zwerf ik
verblind door tegenlicht
over een dijkje zonder rede
huiswaarts door de grazige weiden

eeuwigdurend vuurwerk van het avondrood
weerspiegelt een graad of zeventien
van een stralende ochtend in het najaar
van dit leven op een elzenpropje
ergens tussen houtwal en vergankelijk hout

Naar buiten toe schijnt alles

Er zijn mensen stuk aangegaan

ze waren aangedaan 

verder gegaan

maar telkens kwamen zij 

zichzelf tegen

de tijd verstreek heel gemeen

en de ruimte bleek steeds leger

hetzelfde steeds verder weg 

geschreven

hoe stiller hoe beter te leven bleek

eenzaam een grote leegte.

Ginds wat Hinden

De kim dat reepje licht dat door de mist het land versiert
wat schichtig op het eerste gezicht verschijnt de hinde
op de kale akker waar eerder nog de goudaar wuifde
maar naakt en welhaast onbeholpen dit wicht haar
hoofd met wat gebarentaal omgeven neigt
soms opvallend licht keerzijde zij zich witter
de spiegel waar zo weerloos haar aanwezigzijn
bewijst dat stiller riet zo roerloos haar weer
uit het zicht verdrijft op dat gerichter schot
z'n doel voorbij schiet van de loop waarop zij
op haar vlucht de spreeuwen opschrikt
op een wolk van leven uit het land weg drijft

Verstuurd vanaf mijn iPad

De vervreemdeling

Ik ben de ramptourist die aan uw tolerantiegrenzen verschijnt
de badgast die aan uw kustplaatsen getijdenwerking geeft
die leeft van noodzaak en op u kost de pot verteert 

uw bestaanzekerheid verbleekt terwijl uw vruchtwater
doorbreekt verdrink ik m'n kind in de barensnood 
die bij u strandt en ons een verschijningsvorm geeft

ik ben dat randverschijnsel dat bloedrood naaktstranden van waarheid  
kleurt met het stukje ondergoed dat aan uw scheermesdraadjes geregen 
zit dat vleesrestje in uw gebit dat stierlijk vervelend uw mondhoek
vertrekt tot grimas op uw gezicht met mijn aanzien van het gelaat
wat mij aanstaart alsof ik de vervreemdeling ben die u niet ziet

Nu je niet meer thuis kunt komen

alles achter je ligt te slapen rustig ademend gras
dauw berijpt dor haarijs uit kernhout schimmelt
je dooit gewoon in ochrendzon onder mijn handen
weg een pluim bij't spreken die ijlings vervliegt
woord voor woord je naam weerkaatst in echo's
sterf je weg of is dit slechts een doodlopende weg
waaruit niets meer weerkeert dat hier is geweest

De vervreemdganger

Ik ben de ramp die aan uw tolerantiegrenzen verschijnt
uw bestaanzekerheid verbleekt terwijl uw vruchtwater
doorbreekt verdrink ik m'n kind in de barensnood
die aan uw kusten ons een verschijningsvorm geeft

ik ben dat randverschijnsel dat bloedrood uw stranden kleurt
het stukje ondergoed dat aan uw scheermesdraadje geregen is
dat vleesrestje in uw gebit dat stierlijk vervelend uw mondhoek
vertrekt tot grimas op uw gezicht met mijn aanzien van het gelaat
wat mij aanstaart alsof ik de vervreemdeling ben die u niet ziet

ontsterven

nu het leven een lastdier schijnt

onnoemelijk zwaar te dragen

alles gebukt gaat onder vragen

nietsontziend het einde nadert

met alles verder achter laten

rest de opgewektheid van 't kind

dat eindelijk zijn weg weer vindt

Kun stst ukje

Er hangt een schreeuw in de ruimte
bevangen tussen muren en behang
van niet aflatend verlangen hoe toch
de stilte daar van afhangt met zwijgen
over al hetgeen en al dan niet

Een hand opleggen

Laat de kinderen tot mij komen
met een hand op het kruis
gods zegen gaat gepaard
met de liefde die hij bedrijft
hoe de herder zijn schaapjes
hoedt daar lijdt geen twijfel

Najaar

Zaad

De hand was er verrukt van

 toen het kwam

bij het krieken van de dag

dat alles in vuur en vlam

ontsproot het met geweld

dat nog niet de daad betrof

waar van het vruchtvlees

zo geraakt niet meer tot

bedaren kwam eerder dan

geheel ontdaan verwelkt

de kelk er dorstend haar

gelijke in hem trof 

de hand nog overspeelt

zijn lot dat voor genot 

de huid weer naakt die

hem hier in extase raakt

Op z'n Frans

Een hokje in een ruitjesschrft
is geen gezicht
voor een man die schuil gaat
achter woorden
iedere toehoorder ziet hem
staan volleerd jonglerend

met wat vlieg en kunstwerk
bijdehand is hij de man
die wat gewapende vrede
brengen zal of zal hij ook
sneuvelen in beschouwingen
hoe geveld een oordeel
toch de waarheid achterhaalt

want de man is veelal alleen
de enkeling een woordenschat
overspoelt door de vluchteling
en drenkeling in digitaal
op drift geraakt een stroom
die iedereen meesleurt
in zijn verhaal hoeveel
feiten ook hij ontbeert

een ramp of spoed hij doet het goed
hij staaft en draaft soms met een traan
als maar door in goede hoop
een zegen voor de mensheid
dat leven geeft met een handgebaar

Hier zijn wij

aangeland

er is geen weg

terug 

zelfs de afslag

is keer op keer

een kruispunt

dat is gezet 

de zeestraat noch

de snelweg noch

alles wat op straat

beweerd wordt 

is een vluchtstrook

want de afslag was

doodlopend spoor

waarlangs teveel

dwarsliggers zijn

het verkeer 

van mensen 

gaat

 steeds meer die kant op

waarop geen terugweg is

Als de dood

Al toen er nog niets in het verschiet lag

was hij daar al

mee bezig om het voor te zijn

soms sloeg hij zelfs de oude dag daarvoor

nog over zo als de doods was hij

te moeten leven 

in een huis dat daarvoor

niet was

ingericht om de oude dag 

te kunnen voorzien 

overzien met wat moet komen 

met wat hij aan zou kunnen

met wat hij zeker nog kon

beheersen als een levenswerk 

een lot zijn

maar liever uit de loterij

voor het gemak en voor wat

er nog gaat komen liever zelfs nog 

dan de tak van een oud geslacht

waar hij zich op kon beroepen

zag hij met zorg uit naar al die 

hulpbehoevende vragen dat

ook hem op het lijf geschreven is. 

Aan de kust

het is drukkend druk
drukker dan eerder
zo drukt de krant
het af en uit
de zee vergeven
zijn haar zonden
braakt mensenlevens
te kust en keur
voor wie gestrand
deze levende have
badgasten wil zien
we verdrinken er bijna
in zoveel vertier is
zelden nog vertoont
bevrijdt zijn van de tijd
dat kommer en kwel
bij eb en vloed
de zeereep overspoelt

Uitruil

De zomer ruit haar windveren 

hand in hand danst de dageraad

met het nachtgewaad 

op het streepjesbehang 

een getinte werkelijkheid 

de vogels aan de waterkant

nippen kringen in hun gouden bad

dadelijk wordt het weer betoverd

tot een hemelsblauw gat

weergegeven als een smetteloze dag

de bladspiegel pleegt verraad

nu de schrijver deze eenzame pennenstreek verlaat met de hand

aan zichzelf te slaan 

het nazomert nog wat 

met het gemis

druilerig was meer 

gepast op zo'n stralende dag 

behoort niemand vaarwel 

te zeggen al blijft ook een behouden vaart een zegening

 onder het ganzengezang

 dat in formatie zeer gepast 

eerder afscheid nam.

Hoe haalt i in zn hoofd

Joost mag het weten hoe

samengevat het leven is

dat wordt geleden 

tor er geen houden 

meer aan is 

(JJWZ)

De schijn

Voor dromen heb je niets nodig
zelfs niet met ogen open kan je zien
dat denkvermogen niet noodzakelijk is
het is haast onmogelijk te komen
tot een punt waar in je zeker bent
of jij het bent die daarin voorkomt
of voordoet komen het te zijn
een kind aan de waterlijn
die alweer verdwijnt voor je ogen
je zelfs niet in ziet hoe te voorkomen
dat de droom geen illusie is
je ontsnapt er even aan met schrijven
dat jij zoveel ouder bent maar
in je dromen overleef je niet
het kindbewustzijn dat in je zit
te wenen met wat zonder dromen
ook is geschiet of geschoten zo je wilt
vastgelegd voor wie je van
de stoutste dromen voorziet.

Bakermat van de beschaving

ligt nu (bijna schaakmat)
in een patstelling van grootheden
plat gebombardeerd

gebukt onder de last
van vervluchtigde dromen
horden pionnen sneuvelen
in dit spel
waar op het bord
de koningen keuvelen
wier macht niet verder reikt
dan de hokjesgeest waarop
hun stukken staan opgesteld

Op 1 stapelen van feiten

Het was nog nooit zo schoon als nu

verdichte de stad zicht in dit licht

een adempauze verder was de lucht

bevrijdt van't fijnste dat er zich in bevindt

stof tot nadenken schonk het hem 

dat met z'n velen hij hier zonder verveling

alles door hem reed en dat ten dele hij

zoveel luchtiger dan ooit van dit helder

ogenblik geniet waarin zonder traan 

te laten een nog grotere verdichting 

in het verschiet hem de aardkloot 

doet bevolken terwijl juist daarmee 

de aarde naar de kloten vliedt 

Geld als water

Toen de zeereep nog de Goudkust was
waar wettig nat betaalmiddelen lagen
voor het oprapen en geluk zijn vinder
vond met de luisterrijke behuizing
van een weekdier en iedereen gelijk
het recht had te vinden wat hij vond
kon kopen wat hij wou met de resten
van het zeebanket dat geschonken
uit de branding hem voor even koning
te rijk maakte tot de buurman later toch
een mooier schat uit golven gedolven had
was iedereen slechts schatplichtig aan de zee
en niemand zat daar verder mee dat parelen
en kettingen aaneengeregen kapitaal
verstaan werd als een zegetocht
langs strand en wad er verder nog toe deed.

Je hoort de vogeltjes de lucht de kust het wad

nog aan elkaar babbelen tot zachter tinten

grijs dat vanzelf weer diep bloedrood verzinkt

een winderig luchtje stak de kop op en

blies zowaar wat zand in de ogen aldaar.

Thans ach thans is geld als water
gelogen alsof het gedrukt was
op de bank die het verstrekte
aan de welgestelden en zo meer
die daar al in zwommen en verdronken
terwijl de armen nog verzopen erbij
stonden met de benen nemen naar de zee
om uit pure nood de overtocht te wagen
desnoods tot in de dood een horizon
zagen die uitmondde in een nieuwe goot
waaruit de mond gestolen weer het brood
met bedelen en smeekbeden wordt genoten.

Vandaag ging ik er eens op uit

Dat was gisteren, naar een zoete suikerbol,

spinrag van het fijne leven dat ook mij omgeven mag.

Verstrikt, verstikt verslik ik mij in dit gegeven

(Ik leesteken verder niets meer in dit schrijven, immers een punt wordt niet behaald, laat staan geschreven)

hoe ragfijn geweven ik daar ingewikkeld door die draden heen

gesponnen ben in mijn cocon waarin zo zeker nog mezelf veilig

waande tot bleek dat ik reeds leeggezogen door anansi

die alle kennis tot zich neemt

er ging een data rush vooraf van beelden

die als gegoten zo goed geraffineerd gelijk

de suiker eerder hier nu in de gevoelige lagen op papier

mij voorgeschoteld worden als kleverige zotterige zoetheid

die de werkelijkheid nu eenmaal in dit tijdsgewricht

mij tot doorschijnend licht laat liggen op de eeuwigheid

ach straks vergeten ik even dat ik leef en

weet mij zeker dat wat ik hier schrijf

niet analoog was op een bladzijde

van een schrift maar een digitaal

onleesbaar geheel van codes

in mijn virtualiteitje van banaliteit

en plaats de schop weer in de aarde

steek de slak z'n weke delen door

veeg het spinrag meteorologisch gezien

in deze herfst van mijn leven af

Hier rust het werk vol hoofse zaken

Op mijn schoot een atlas van welvoegelijkheid

De geletterde doordachte man doorwrocht 

van futiliteiten en rariteiten wat hij met taligheid 

vermag. Zijn woordenschat onneukbaar hard 

zwart op wit met gladharder kaft. 

Bezield, zover onkreukbaar vel dat in zich heeft, 

is hij de lettergeest en eveneens gepromoveerd 

tot hoogste dundruk van het intelligentste feest, 

dat op de academie van grijze cellen wordt onderwezen.

Ach de man, bijna autobiografeert hij zich nog

maar geluk valt hem ten deel dat zoveel deugd 

nog schaamteloos naakt wordt uitgespreid 

in voegwoorden tot één geheel wordt saam gesmeed. 

Neemt eet en gedenk dit vlees 

dat droger leest dan men vooraf vreest, 

het is vers en even later is men zwaar beschonken 

van de wijn die gelijk bloed dat morsig is gelekt 

zwarter blijkt als harde kost die nog thans 

moet worden verleerd.

Oorlogje is kinderspel

Het zou een zandkasteel lijken
maar werd een peutertje
met vier miljoen mensen gelijk

niet spelend op het strand
schuitje varend theetje drinkend
welvarend naar de overkant

er waren twee bootjes

voor nodig om ontwapenend

over te komen maar helaas

niets wordt zo beslecht dan wijzen

en verwijten hoe de zee

dode kinderen baart

zonder zere plekken

was het leed geleden

de wonde al genezen

het verwarde water

kalmer dan voorheen

maar laat Hem 
in godsnaam 

daar
 en 
alleen de kinderen komen
want uit zijn naam 
gaat iedereen er aan

want zij hebben enkel

onschuld in hun handen

dragen ontwapend zichzelf

uit het land waar niemand telt

en iedereen z'n handen aldaar

in onschuld wast met iets

wat hier 

op vreemde kusten strandt

Het ziet er naar uit

Van niet weten wordt men wijs.

Laat iedere punt verweken 

tot komma of mooier vraagteken.

Men neme, of maar ten dele geven,

aandacht aan het wezen van de zon.

Daar onder verbleekt onvertogen 

ieder woord tot speling 

van wat eerder al

is geweest. En naar het scheen 

kan alles in de schaduw staan 

met wat is

geweest.

Het gewone leven op de gewone aarde 

de gewone gang van zaken onder de zon

in het licht van iedere woord dat is 

gewogen zelfs van de onderste steen

of de hemel daar boven.

(Vrij, maar onverveerd, naar WS) 

Wechelaer

Het land dat onder de Ploeg nog rustig lag

met huizen ook de zekerheid genoot van eeuwen

onbewogen blijven staan vergroeid in jaarringen 

kern na dorpskern uitgedost rood steen

de kleuren van het jaargetij in okergeel tot

zwarter klei dat de winters warmer maakt

bonkig gehoekt en later weer kapot gevroren

rulle aarde dat groen gekleed kiemkrachteriger dan ooit

een lentebeeld versiert 

onaangedaan het hoge land dat roerloos 

tuurt van horizon naar dijklichaam 

schokt schoudert thans op bewogen grond

ziet hoe de Groninger kroon haar scheppershand verliest

in bouwvalliger staat verloren gaat 

met wat de bodem haar nalaat 

de zekerheid van standvastigheid

dat nu te fel bewogen teloor gaat

in een magere tijd dat het gewin 

slechts tekenen van verval aanbiedt

dient van rijkswege ook de andere kroon

haar zeggenschap dat nu de slopershamer hanteert

onteert het land dat op palet van olieverf

nog nimmer van de gasbranders rept

die leeggezogen Groningen verliet  

Het mag geen naam hebben

Hij verandert van formaat
omdat het hem zoveel beter staat
niet dat zijn postuur daar onder
gebukt gaat maar slechts
het negatief dat ook beter past
rechthoekig blijft het sowieso
het zit hem in de zijden
wat wijzigt is het vierkant
dat is waar de dichtkunst
wringt en hij ach hij
schrijft zichzelf een weg.

Achter de glazen

De dichter verzint vrijwel niets

in zn troebele poel 

van zelfgenoegzaamzijn

staart hij rotsvast in zn spiegelbeeld

snavelt er scherpgebekt de goudvis

voor de vuistregel weg die hem 

welgezind mans genoeg lijkt 

om wereldkundig gelijk de profeet

blijk geeft van zijn zieners blik

hoe scherpgericht hij richter noch reiger

slechts pennenlikker blijkt op het tablet

daar niets dan digitaal maar onverlet

zijn vluchtig leven prijkt 

R

Mannendag

Vandaag is een heuse kereldag
de man is overal waar je hem verwacht
van klasnikov tot voor de klas

of linkser nog een politiek dier
het hoofd ophol gesneld en wel

de krant staat bol van deze sekse
die het weer maakt waar eerder nog

de vrouw voor stond op 100 meter
staat de vent weer een stuk beter
voor het vaderschap tot leiderschap
van alles met geld of gewoon domweg
voor de grap

Op dit gegeven

moment hapert de vraag
stokt hij in de luchtpijp
verslikt de tong zich

nog even in ademnood
blijft het hart steken
leeft een kramp zich uit
in paarsgewijs beven
komt iemand in je leven
die er niet meer uit wil
ben je er samen niet meer
uitgekomen waarom toch
in elkaar gedoken zitten
en toch nooit meer
bij elkaar kunnen raken
al was het maar voor even
dat huid en haar zijn
met z'n tweeën even.

A

Omdat het feitelijk
spreekt ze heel
zinnelijk gelijk
plooit haar
lippen heel
gewoon en loopt
door in haar kledij
zij aan zij slaakt zij

een zucht van verlichting
het licht doofde daar zo
van bloot gegeven dat
een naakte waarheid
blijkt het willen behagen
zingeven is een lustdier.

Uit het leven gegrepen
is ontluisteren op gevoel.

Gewis

Even dacht ik dat hij het uit het oog verloren was.
Maar gelukkig kwam uit het wit van z'n linker ooghoek
de pupil weer te voorschijn. Daardoor leek hij voor even
de draad van het verhaal weer op te pakken. Terwijl hij
me net beweerde hoe zeer het hem speet dat zoveel
vergeten het leven onmogelijk maakt. Het leed geen
twijfel dat zijn verleden steeds meer uit het oog verloren werd.
Uitkijken met waar je loopt, het zijn de benen die
niet vergeten zijn te bewegen, al is van de voet af
bezien zijn aanzienlijk verschijnen wankel evenwicht
dat de laatste dagen nog moet nemen al voor hij
z'n verjaardag nadert met rasse schreden, een
bijna onneembare veste voor een levenseinde.

In t echt

was t nooit
dus van breken
ook geen sprake

toch kom ik
ze nog weleens
samen tegen

in de media
waar overdreven
zoveel over op
gegeven is

Ze hangen bijna te koop

Zo diep en uitgesneden is dat beeld
gelijk rijp fruit en pruimen tegelijk
ze zwieren in een zwoele bries
luchtigjes bungelen voor m'n neus
de geurige gekleurde werkelijkheid

ze loopt er mee te koop als ware
het de vruchten die op de markt
het meeste opbrengen met te kijk
een ieder en nog zoveel meer
weet hier gaat de lust gepaard
met zomerse luidruchtigheid
van drang en durf te oogsten
al hetgeen van de geboden waar

Afslankelijkheid

Mager, haar gebit past nauwelijks in haar mond

haar lippen spande witter dun gevangen in tere plooien rond haar glimlachend woord

haar losgezongen verse taal spreekt iedereen wel aan 

met zoveel intimiteit raakt onbevangen nog de toeschouwer geïntimideerd 

timide zit zij in zichzelf bloot gelegd 

voor mij ten voeten uit hier op papier

een naakte werkelijkheid van wat zo minzaam leek maar zachter is wanneer

door haar wordt uitgesproken. 

De blinde geleide

er is zoveel dat niet gezien wordt

zoveel ongezien voorbij gaat 

veel dat uit het zicht verdwenen is

er is een blinde vlek ontstaan

veel ellende schuil in duister

gaat slechtziend daarin te keer 

zelfs overdag wordt niets meer

waargenomen van wat verborgen 

is dan het wegkijken in verveling

van de eenling in veelvoud valt 

dan ook niets te vrezen dat 

het grootste leed genezen kan 

--
hakuna matata,

ries.

Postume knapenschenner

het is de grijns die eeuwheidswaarde heeft

laken en pak dat zij daar deelden met plezier

god die meekeek moet genoten hebben

hoe herenleed bedreven werd met consumeren

van het tjonge jongen maagdelijk vlees

het is of was de lust die duivels vers

tot hen kwam in zaad geschoten daar

ontknaapt de onschuld zich verliet

tot groot bisschoppelijk stuk verdriet

dat straf in leer gestreng de roede roerde

niet beroerd was om godszaad te zaaien

het is de wrede akker van omploegde grond

waarop in de kern toch zo gezond het kind

ontkiemde tot vruchtgebruik uit naam des heere

die leedvermaak liet smaken in gestrengheid

van de leer waar nu z'n kloten het is kut

aan de grote klokk gehang hemzelf van kerkvorst

tot schandknaap maakten hoeveel hij ook

zich in zijn gerieflijk graf daar nog voor omdraait

ach de heren hebben zich misdragen al waren zij

misdienaren die van de reet een lustgrot maakten

waar uitgesproken zij zo fel op tegen waren

om in de leer van paringsdrift zichzelf niet meer

blind van woede in de ogen kunnen staren

--
hakuna matata,

ries.

Twee strepen voor

Er staan 2 strepen in de rij
De een vervaagt er bij
De ander trekt nog even door
Dan gaan zij even voor de zon
Vervluchtend op in de blauwe lucht
2 strepen waren daar
Even samen tot reisbesluit
Maar nu is de bestemming
Weg een blauwe waan waar
Iedereen ver vandaan is gegaan

Verstervend vers

in eens valt de stilte uit de lucht 

een rookspoor verraad de hemel

waar anders blauw ligt nu in t wit

de verraderlijkste werkelijkheid

van de migrantenstroom gelijk

de overhitte aardkorst daarop

de gletsjers smeltend in de zon

ontdooit alles tot watersnood

waar de lippen nog prevelen 

kale rotsen sinderend eroderen

wuift de badgast in de zeespiegel 

vanaf de zwoele schans glijdt

in duikvlucht de stormvogel 

naar beneden op de branding

z'n roep verstomt oorverdovend.

--
hakuna matata,

ries.

Ze gaan

Stuk voor stuk er blijft er geen
geen spaan ook heel van t weke vlees
dat eens zo olijk declameerde of al
creperend jeremieerde over lot
en het geval dat ze man maakte
hun geslacht van opstandige 50tigers
die vreselijk Mokum tot uitvalsbasis
hun kamp maakten van waaruit
de letteren Kris en Kras ten gehore
gedragen nu verstommen in hun graf

(SB)

Mijn hemel

de aarde rust goed uitgedost geel getint scharlaken

de lucht klaart naar het einde voorbij inktzwarte buien

de zilverschone weemoed vervliegt in helder wit verschijnen

de hemel tint zo stralend in de weerschijn van de meeuwen

de vlucht omhoog in tegenlicht dwarrelt naar beneden

de eindigheid van leven tekent hier voor eeuwig

de stille schreeuwt van deze stoppel lege akkers 

de geoogste tijd verademt hier toe helder zwijgen

--

Dietszland

de taalgrens is omstreden een weversfout

maar ergernis is ook aan mij besteed 

gelijk een dode schrijver ontwijd wordt

door een achterneef die ontleedkundig

voorbij zondig genot Gods gebod met voet

getreden wordt met ach en wee

terwijl onderwijl een bejaard meisje achteloos

ijsjes eet in de leeggelopen winkelstraat 

een dichter vult pagina vijf met vlijt over

een gitaar in aflevering drie mijn god

was hij maar dichter gebleven met zen

en de kunst van rockgitaren te slopen

sterke verhalen en straatbeelden 

alles franje halen de scherpe kantjes 

maakt de randjes wat minder scherp

men raakt bevrijdt los en lenig zwierig 

om het keurslijf te ontdoen van deze tijd

we willen dan ook een worden en opgaan

met Vlaamse friet uit Hollandse piepers

zelfs een vent met jakobsschelp loopt schriel

langs gebaande paden bewegwijzerd 

aan de hand van de routebeschrijving 

België te doorkruisen op arme voetekes

het is knokken om in met namen aangekomen

als schijnheilige in een klerenzaak van een eens

zo weelderig gasthuis uit een grijs verleden

een dijkcoupure verderop is de grens

waar dit tweetalig land verlaten kan worden

en moet verder in het Frans geschreven worden

Hollands diep is dan allang vergeten 

opgeofferd aan de havenbaron rust daar

in stervensnood een malle Moerdijk 

een truttebol aldaar die van vleselijke lust

een pan voor de kop houdt bloederig 

als malse biefstuk staat zij daarbij

dit is non fictie aan de keukentafel 

van de schoonmoeder die adviseert

nimmer aan de korst beginnen 

wanneer de pizza nog genoten moet worden

over het zoete gif dat ons bedreigt

liever uitjes met z'n allen voor het meisje

van plezier dat pal achter de letterzetter 

kuis met de benen gekruist teneer geniet

van de gedachte of de geliefde al is uitgevreten

want die snoeper vindt overal schaafijs 

zonder verlof ook buiten kantoortijden te versmaden

maar dat stoort de taalkundige allemaal niet

die Hollandse kost ontleed op teruggeschroefde 

ambities waar iedereen ontzuild en wel leed

zo wandelend door de tijd haalt iemand 

het in zijn dolle hoofd om met Stalin op te proppen 

te komen vertaald en wel mijn god wat lekker

leesbaar dit hoe ook een slager uit het abortoir

waar hij hersenbloedend in zijn eigen uitwerpselen 

gelijk de Rus betaamd lag weg te kwijnen

er is nog hoop voor een volk dat weer gebukt gaat

terwijl de laaglander het bruin bakt met zonnebrand

dat op z'n retour nog afgedekt kan worden met crème. 

Waterrantsoen op het menu

Je moet er voor tekenen

om drinkwater in de kroeg

voor je kiezen te krijgen

zelden keek de barman

zo zuur dan zoetwater

te schenken in plaats van bier

het geeft ze geen sier

om dit kostelijk vocht

uit een watertappunt

te putten want dat is

het toppunt van plezier

maar het grootste tekort ooit

de watersnood zelden was het

zo droog in twintig jaar nog niet

dat een ieder zijn gezeik moet

staken over dit neerslachtig feit

dat met al dit gewurm de merel

zelfs zijn kost meer met worm

bijeen kan scharrelen op grond

van diep overzomerende pier

bij deze waterstanden staat

niemand meer te watertanden

van de watervoorziening die

ons anders haast verdrinken

laat wat nu wellicht slechts

in de kroeg voortvarend gaat.

Titanenstrijd

_____________________________________________________________________________

De beste zijn 

doe je voor iedereen

Tevreden uiteindelijk alleen

voor jezelf te zijn 

--

Ze zet de familietraditie voort

verzet zich tegen alles wat haar bindt

 haar moeder

om vooruit te komen 

haar vader 

afwijzend evenbeeld

de een op eindeloze vlakten

de ander nog slechts eilandbewoner

ze heeft ze nodig 

in een wereld van verschil
uit een verleden los B

met de wil daar niet meer

bij te horen dat haar eens

nog thuis leek daar niets 

van wil dromen anders 

dan de nachtmerries 

die haar aanwakkeren 

kind te spelen klein

en onbegrepen al

is haar psyche scherp

nog zo goed belezen

ontoereikend gebleken 

---

Rheia en Demeter

uit zoveel voortgekomen

banden die niet gebroken

maar slechts aangetrokken 

worden tot onlosmakelijk 

geheel van verwoesting 

dat het hele verleden 

de aarde omvat 

waar niemand meer thuis

wil horen hoe de moeder

haar dochter aan zichzelf

verliest die niets meer dan 

verdriet vertegenwoordigt

Vandaag speeltje ze een deuntje mee

niet zo zeer gewild of afgewezen wicht

dat haar bezield en niet voor zwicht

ze zingt nooit haar benen vrij 

de lucht, het lucht niet op, speelt

zelden op haar naakte huid bleek

als bijna maagdelijk wild weert zij

het wellend gerief van tranen af

die anders harder spoor van wit

droog een spoor nalaat dat zo

vertekend op haar bestudeerd gelaat

de emotie weergeeft waar zij nooit

achter staat zolang ze de baarmoeder

verwenst die haar ter wereld bracht

ze heeft het gerief van hersengymnastiek

als lichamelijke opvoeding voor zichzelf

het kind te laten zijn dat wereldvreemd

volgroeit in tegenwoordige tijd

--

Thuisfront

Vogeltje, zo werd het geduid,
niet zo zeer
het geluid dat viel maar
de hemellichamen die
met de zwaartekracht mee
tezamen neerkwamen gelijk
veren van het verwonde
dier dat ter aarde besteld
op onverwachte plek
neerstreken de akkers
waarop wapens gesmeed
de grond beroerde aangedaan
verslagen en tot in kleinst
detail uiteen gespat
de illusie dat vrijheid
boven alle geweld uit
verheven is begraven ligt
de droom waaruit niets
verwekt wordt dan de hoop
dat er een god is
uit wiens naam alles geschied
zelfs wat uit den vreemde is
en zij die nergens meer
thuis horen.

In extase gebleven

Het snel vergaan, dat leven klevend aan de bladzijde

van gulden snee tot diepdoordacht verwondert doden

de speelse taal het vluchtig even woorden vinden

voor een kinderlijk moment dat lijden doet vergeten

hij is inmiddels goed uitgerust na levensmoe te zijn

geweest, het klinkt banaal maar suïcidaal is ook in taal

gewoon een dichterlijke staat van dodelijk verveeld veel

lachen om een begin te kunnen maken aan het einde

dat al zo vaak opnieuw hem uitbehandeld liet schrijven
van de wieg en wat daar ook op volgt afgeknapt of gewoon.

(RW)