Even dacht ik dat hij het uit het oog verloren was.
Maar gelukkig kwam uit het wit van z'n linker ooghoek
de pupil weer te voorschijn. Daardoor leek hij voor even
de draad van het verhaal weer op te pakken. Terwijl hij
me net beweerde hoe zeer het hem speet dat zoveel
vergeten het leven onmogelijk maakt. Het leed geen
twijfel dat zijn verleden steeds meer uit het oog verloren werd.
Uitkijken met waar je loopt, het zijn de benen die
niet vergeten zijn te bewegen, al is van de voet af
bezien zijn aanzienlijk verschijnen wankel evenwicht
dat de laatste dagen nog moet nemen al voor hij
z'n verjaardag nadert met rasse schreden, een
bijna onneembare veste voor een levenseinde.
