gepasteuriseerde tijden

Het kalf lijdt geen twijfel
eet zich zeker het gemaaide gras
voor de voet van agrariër weg
de volle maan in al haar glorie
rijst gloedvol aan de ragfijne horizon
het feest van kleurrijk sterven
ligt ten grondslag aan de reis
waar de vrouw het op haar heupen
heeft gekregen om ontsmet en wel
onder het mes te eindigen
eenzaam maar behaaglijk zwerf ik
verblind door tegenlicht
over een dijkje zonder rede
huiswaarts door de grazige weiden

eeuwigdurend vuurwerk van het avondrood
weerspiegelt een graad of zeventien
van een stralende ochtend in het najaar
van dit leven op een elzenpropje
ergens tussen houtwal en vergankelijk hout

Naar buiten toe schijnt alles

Er zijn mensen stuk aangegaan

ze waren aangedaan 

verder gegaan

maar telkens kwamen zij 

zichzelf tegen

de tijd verstreek heel gemeen

en de ruimte bleek steeds leger

hetzelfde steeds verder weg 

geschreven

hoe stiller hoe beter te leven bleek

eenzaam een grote leegte.

Ginds wat Hinden

De kim dat reepje licht dat door de mist het land versiert
wat schichtig op het eerste gezicht verschijnt de hinde
op de kale akker waar eerder nog de goudaar wuifde
maar naakt en welhaast onbeholpen dit wicht haar
hoofd met wat gebarentaal omgeven neigt
soms opvallend licht keerzijde zij zich witter
de spiegel waar zo weerloos haar aanwezigzijn
bewijst dat stiller riet zo roerloos haar weer
uit het zicht verdrijft op dat gerichter schot
z'n doel voorbij schiet van de loop waarop zij
op haar vlucht de spreeuwen opschrikt
op een wolk van leven uit het land weg drijft

Verstuurd vanaf mijn iPad

De vervreemdeling

Ik ben de ramptourist die aan uw tolerantiegrenzen verschijnt
de badgast die aan uw kustplaatsen getijdenwerking geeft
die leeft van noodzaak en op u kost de pot verteert 

uw bestaanzekerheid verbleekt terwijl uw vruchtwater
doorbreekt verdrink ik m'n kind in de barensnood 
die bij u strandt en ons een verschijningsvorm geeft

ik ben dat randverschijnsel dat bloedrood naaktstranden van waarheid  
kleurt met het stukje ondergoed dat aan uw scheermesdraadjes geregen 
zit dat vleesrestje in uw gebit dat stierlijk vervelend uw mondhoek
vertrekt tot grimas op uw gezicht met mijn aanzien van het gelaat
wat mij aanstaart alsof ik de vervreemdeling ben die u niet ziet

Nu je niet meer thuis kunt komen

alles achter je ligt te slapen rustig ademend gras
dauw berijpt dor haarijs uit kernhout schimmelt
je dooit gewoon in ochrendzon onder mijn handen
weg een pluim bij't spreken die ijlings vervliegt
woord voor woord je naam weerkaatst in echo's
sterf je weg of is dit slechts een doodlopende weg
waaruit niets meer weerkeert dat hier is geweest

De vervreemdganger

Ik ben de ramp die aan uw tolerantiegrenzen verschijnt
uw bestaanzekerheid verbleekt terwijl uw vruchtwater
doorbreekt verdrink ik m'n kind in de barensnood
die aan uw kusten ons een verschijningsvorm geeft

ik ben dat randverschijnsel dat bloedrood uw stranden kleurt
het stukje ondergoed dat aan uw scheermesdraadje geregen is
dat vleesrestje in uw gebit dat stierlijk vervelend uw mondhoek
vertrekt tot grimas op uw gezicht met mijn aanzien van het gelaat
wat mij aanstaart alsof ik de vervreemdeling ben die u niet ziet

ontsterven

nu het leven een lastdier schijnt

onnoemelijk zwaar te dragen

alles gebukt gaat onder vragen

nietsontziend het einde nadert

met alles verder achter laten

rest de opgewektheid van 't kind

dat eindelijk zijn weg weer vindt

Kun stst ukje

Er hangt een schreeuw in de ruimte
bevangen tussen muren en behang
van niet aflatend verlangen hoe toch
de stilte daar van afhangt met zwijgen
over al hetgeen en al dan niet

Een hand opleggen

Laat de kinderen tot mij komen
met een hand op het kruis
gods zegen gaat gepaard
met de liefde die hij bedrijft
hoe de herder zijn schaapjes
hoedt daar lijdt geen twijfel

Najaar

Zaad

De hand was er verrukt van

 toen het kwam

bij het krieken van de dag

dat alles in vuur en vlam

ontsproot het met geweld

dat nog niet de daad betrof

waar van het vruchtvlees

zo geraakt niet meer tot

bedaren kwam eerder dan

geheel ontdaan verwelkt

de kelk er dorstend haar

gelijke in hem trof 

de hand nog overspeelt

zijn lot dat voor genot 

de huid weer naakt die

hem hier in extase raakt

Op z'n Frans

Een hokje in een ruitjesschrft
is geen gezicht
voor een man die schuil gaat
achter woorden
iedere toehoorder ziet hem
staan volleerd jonglerend

met wat vlieg en kunstwerk
bijdehand is hij de man
die wat gewapende vrede
brengen zal of zal hij ook
sneuvelen in beschouwingen
hoe geveld een oordeel
toch de waarheid achterhaalt

want de man is veelal alleen
de enkeling een woordenschat
overspoelt door de vluchteling
en drenkeling in digitaal
op drift geraakt een stroom
die iedereen meesleurt
in zijn verhaal hoeveel
feiten ook hij ontbeert

een ramp of spoed hij doet het goed
hij staaft en draaft soms met een traan
als maar door in goede hoop
een zegen voor de mensheid
dat leven geeft met een handgebaar

Hier zijn wij

aangeland

er is geen weg

terug 

zelfs de afslag

is keer op keer

een kruispunt

dat is gezet 

de zeestraat noch

de snelweg noch

alles wat op straat

beweerd wordt 

is een vluchtstrook

want de afslag was

doodlopend spoor

waarlangs teveel

dwarsliggers zijn

het verkeer 

van mensen 

gaat

 steeds meer die kant op

waarop geen terugweg is

Als de dood

Al toen er nog niets in het verschiet lag

was hij daar al

mee bezig om het voor te zijn

soms sloeg hij zelfs de oude dag daarvoor

nog over zo als de doods was hij

te moeten leven 

in een huis dat daarvoor

niet was

ingericht om de oude dag 

te kunnen voorzien 

overzien met wat moet komen 

met wat hij aan zou kunnen

met wat hij zeker nog kon

beheersen als een levenswerk 

een lot zijn

maar liever uit de loterij

voor het gemak en voor wat

er nog gaat komen liever zelfs nog 

dan de tak van een oud geslacht

waar hij zich op kon beroepen

zag hij met zorg uit naar al die 

hulpbehoevende vragen dat

ook hem op het lijf geschreven is. 

Aan de kust

het is drukkend druk
drukker dan eerder
zo drukt de krant
het af en uit
de zee vergeven
zijn haar zonden
braakt mensenlevens
te kust en keur
voor wie gestrand
deze levende have
badgasten wil zien
we verdrinken er bijna
in zoveel vertier is
zelden nog vertoont
bevrijdt zijn van de tijd
dat kommer en kwel
bij eb en vloed
de zeereep overspoelt

Uitruil

De zomer ruit haar windveren 

hand in hand danst de dageraad

met het nachtgewaad 

op het streepjesbehang 

een getinte werkelijkheid 

de vogels aan de waterkant

nippen kringen in hun gouden bad

dadelijk wordt het weer betoverd

tot een hemelsblauw gat

weergegeven als een smetteloze dag

de bladspiegel pleegt verraad

nu de schrijver deze eenzame pennenstreek verlaat met de hand

aan zichzelf te slaan 

het nazomert nog wat 

met het gemis

druilerig was meer 

gepast op zo'n stralende dag 

behoort niemand vaarwel 

te zeggen al blijft ook een behouden vaart een zegening

 onder het ganzengezang

 dat in formatie zeer gepast 

eerder afscheid nam.

Hoe haalt i in zn hoofd

Joost mag het weten hoe

samengevat het leven is

dat wordt geleden 

tor er geen houden 

meer aan is 

(JJWZ)

De schijn

Voor dromen heb je niets nodig
zelfs niet met ogen open kan je zien
dat denkvermogen niet noodzakelijk is
het is haast onmogelijk te komen
tot een punt waar in je zeker bent
of jij het bent die daarin voorkomt
of voordoet komen het te zijn
een kind aan de waterlijn
die alweer verdwijnt voor je ogen
je zelfs niet in ziet hoe te voorkomen
dat de droom geen illusie is
je ontsnapt er even aan met schrijven
dat jij zoveel ouder bent maar
in je dromen overleef je niet
het kindbewustzijn dat in je zit
te wenen met wat zonder dromen
ook is geschiet of geschoten zo je wilt
vastgelegd voor wie je van
de stoutste dromen voorziet.

Bakermat van de beschaving

ligt nu (bijna schaakmat)
in een patstelling van grootheden
plat gebombardeerd

gebukt onder de last
van vervluchtigde dromen
horden pionnen sneuvelen
in dit spel
waar op het bord
de koningen keuvelen
wier macht niet verder reikt
dan de hokjesgeest waarop
hun stukken staan opgesteld

Op 1 stapelen van feiten

Het was nog nooit zo schoon als nu

verdichte de stad zicht in dit licht

een adempauze verder was de lucht

bevrijdt van't fijnste dat er zich in bevindt

stof tot nadenken schonk het hem 

dat met z'n velen hij hier zonder verveling

alles door hem reed en dat ten dele hij

zoveel luchtiger dan ooit van dit helder

ogenblik geniet waarin zonder traan 

te laten een nog grotere verdichting 

in het verschiet hem de aardkloot 

doet bevolken terwijl juist daarmee 

de aarde naar de kloten vliedt 

Geld als water

Toen de zeereep nog de Goudkust was
waar wettig nat betaalmiddelen lagen
voor het oprapen en geluk zijn vinder
vond met de luisterrijke behuizing
van een weekdier en iedereen gelijk
het recht had te vinden wat hij vond
kon kopen wat hij wou met de resten
van het zeebanket dat geschonken
uit de branding hem voor even koning
te rijk maakte tot de buurman later toch
een mooier schat uit golven gedolven had
was iedereen slechts schatplichtig aan de zee
en niemand zat daar verder mee dat parelen
en kettingen aaneengeregen kapitaal
verstaan werd als een zegetocht
langs strand en wad er verder nog toe deed.

Je hoort de vogeltjes de lucht de kust het wad

nog aan elkaar babbelen tot zachter tinten

grijs dat vanzelf weer diep bloedrood verzinkt

een winderig luchtje stak de kop op en

blies zowaar wat zand in de ogen aldaar.

Thans ach thans is geld als water
gelogen alsof het gedrukt was
op de bank die het verstrekte
aan de welgestelden en zo meer
die daar al in zwommen en verdronken
terwijl de armen nog verzopen erbij
stonden met de benen nemen naar de zee
om uit pure nood de overtocht te wagen
desnoods tot in de dood een horizon
zagen die uitmondde in een nieuwe goot
waaruit de mond gestolen weer het brood
met bedelen en smeekbeden wordt genoten.

Vandaag ging ik er eens op uit

Dat was gisteren, naar een zoete suikerbol,

spinrag van het fijne leven dat ook mij omgeven mag.

Verstrikt, verstikt verslik ik mij in dit gegeven

(Ik leesteken verder niets meer in dit schrijven, immers een punt wordt niet behaald, laat staan geschreven)

hoe ragfijn geweven ik daar ingewikkeld door die draden heen

gesponnen ben in mijn cocon waarin zo zeker nog mezelf veilig

waande tot bleek dat ik reeds leeggezogen door anansi

die alle kennis tot zich neemt

er ging een data rush vooraf van beelden

die als gegoten zo goed geraffineerd gelijk

de suiker eerder hier nu in de gevoelige lagen op papier

mij voorgeschoteld worden als kleverige zotterige zoetheid

die de werkelijkheid nu eenmaal in dit tijdsgewricht

mij tot doorschijnend licht laat liggen op de eeuwigheid

ach straks vergeten ik even dat ik leef en

weet mij zeker dat wat ik hier schrijf

niet analoog was op een bladzijde

van een schrift maar een digitaal

onleesbaar geheel van codes

in mijn virtualiteitje van banaliteit

en plaats de schop weer in de aarde

steek de slak z'n weke delen door

veeg het spinrag meteorologisch gezien

in deze herfst van mijn leven af

Hier rust het werk vol hoofse zaken

Op mijn schoot een atlas van welvoegelijkheid

De geletterde doordachte man doorwrocht 

van futiliteiten en rariteiten wat hij met taligheid 

vermag. Zijn woordenschat onneukbaar hard 

zwart op wit met gladharder kaft. 

Bezield, zover onkreukbaar vel dat in zich heeft, 

is hij de lettergeest en eveneens gepromoveerd 

tot hoogste dundruk van het intelligentste feest, 

dat op de academie van grijze cellen wordt onderwezen.

Ach de man, bijna autobiografeert hij zich nog

maar geluk valt hem ten deel dat zoveel deugd 

nog schaamteloos naakt wordt uitgespreid 

in voegwoorden tot één geheel wordt saam gesmeed. 

Neemt eet en gedenk dit vlees 

dat droger leest dan men vooraf vreest, 

het is vers en even later is men zwaar beschonken 

van de wijn die gelijk bloed dat morsig is gelekt 

zwarter blijkt als harde kost die nog thans 

moet worden verleerd.

Oorlogje is kinderspel

Het zou een zandkasteel lijken
maar werd een peutertje
met vier miljoen mensen gelijk

niet spelend op het strand
schuitje varend theetje drinkend
welvarend naar de overkant

er waren twee bootjes

voor nodig om ontwapenend

over te komen maar helaas

niets wordt zo beslecht dan wijzen

en verwijten hoe de zee

dode kinderen baart

zonder zere plekken

was het leed geleden

de wonde al genezen

het verwarde water

kalmer dan voorheen

maar laat Hem 
in godsnaam 

daar
 en 
alleen de kinderen komen
want uit zijn naam 
gaat iedereen er aan

want zij hebben enkel

onschuld in hun handen

dragen ontwapend zichzelf

uit het land waar niemand telt

en iedereen z'n handen aldaar

in onschuld wast met iets

wat hier 

op vreemde kusten strandt

Het ziet er naar uit

Van niet weten wordt men wijs.

Laat iedere punt verweken 

tot komma of mooier vraagteken.

Men neme, of maar ten dele geven,

aandacht aan het wezen van de zon.

Daar onder verbleekt onvertogen 

ieder woord tot speling 

van wat eerder al

is geweest. En naar het scheen 

kan alles in de schaduw staan 

met wat is

geweest.

Het gewone leven op de gewone aarde 

de gewone gang van zaken onder de zon

in het licht van iedere woord dat is 

gewogen zelfs van de onderste steen

of de hemel daar boven.

(Vrij, maar onverveerd, naar WS)