Nazomer

De schoonheid valt met rijp samen in verval
Zoeter wee smaakt hevig waar beurs al vlees
Stram deert niet de lust zo bot te vieren
Waar schim en spel vanuit de schaduw vaag
De begeerte weelderiger loof hoogtij tieren
Kleurt het vlees zo zachter malser nog
Dan priller eerder ooit de jeugd de lente
Mager eerder dan slanker af in het genot
Dat alles op z'n laatste benen vreugd en zin
Zo ongedwongen als een kind elkaar weer vindt
Om zonder te treuren om korter licht
Te vallen voor de nachten zwoel alvoor
Alles steeds vaker in woorden samen
In de herhaling hoort het geheugen zich
Het herfstkleed naar de winter schreit

Het koude kunstje

De hoogste graad van zelfexpressie
legt de moordenaar bloot in opoffering
oorlog is immers ook een kunstvoorwerp
het smeed staal met bloed tot smeulend vlees
een lichaam wordt eindelijk vollediger
ontplooit tot geraffineerd ontleed orgaan
de tijdbom geeft de ruimte weer aan ingewand
bevrijdt van huid bloeit alles weer rood
kind en vijand feut en vrouw moeder en hoer
alles lijkt weer sprekend op elkaar
wanneer god bij mondde van zijn kleinood
zijn scheppingsdrift tentoonstelt op straat
of de president die toch zo vrijgevochten
zijn kleur met afstandsbediening bekend
de soldaat de geamputeerde man
met volmondig ja zijn geslacht glimlachend
mismaakt tot paringsritueel van de overwinnaar
of het kind, goed afgericht zichzelf te weer stelt
voor de schoonheid van het afgehouwde lijf
de volmaaktheid schuilt in de voltooiing
van het ontwerp van een ontbonden mens
die de wereldgemeenschap tooit hoe ontbloot
de creatie zijn volmaaktheid geeft door telkens
maar weer opofferingsgezind weer
baby's levert aan het front

Opgebroken zinnen

Het gutste woorden 

bezweette zinnen dropen

Klieren perste wilde strofen

Voorhoofden werden opperhoofd

Glad van stralen en weer wissen

Spraken tongen vloeiend samen

Uit de kieren en de naden 

Huidplooien en beharing

Verkleefde alles samen

De hagen preekten zedig

Rozen weer zinledig

Alles stak en doornde hoger

Tot een duif het laatste woord nam

Brak al koerend de rust in tweeën

Gedwee verliepen de barre voeten

Naakte armen en blote benen

Door de muren heen verzwegen 

In de stegen nagalmend weergeven  

Ogeheven hoofd

Leegte is licht zonder het te weten
Opheffen van het veilig onderkomen
Snoeien van doorn distel en kleefkruid

Het lommerrijk gevoel van te neer gedrukte zoden
Een uitgewoond leger in een verwoeste droom
Opgehemeld blauw van eerder onzichtbaar leven

De bedreiging zonder schuil in de dag gelegen
Dan het schot en de bevrijding uit de schoot
Het schroot van dor en rot zo broos aaneengeregen

Vrij Nederland! Vrij!

Bijvoorbeeld met zijn snikkel
in een verdere mond vol tanden,
of baarlijke nonsens over het bloed
en wat er allemaal niet toedoet
terwijl de menopauze is ingelast
en hij nog volop in de menstruatie was.
Er een stuk in hem school
waar zij achter kwam

en hoe de wereld er na de verbouwing uit zag.
Het gekut viel tegen, maar uiteindelijk
was zijn mannelijkzijn van het andere geslacht.
En thans bevrijdt zij menig man
die zij onderhanden nam
en zo van zijn eikelige koppijn af hielp.
Hoe ontluisterend toch in die zin
dat alles mag gezegd of weer verzwegen

wordt door het hardop te vertellen tot een stijf lid
een vraagteken werd in welke vorm dan ook.
Tot slot verdwaalde er ook een vrouw,
die zo blijkt, het niet te nauw neemt met de tijd,
plaats of omstandigheid, maar gode zij geprezen
niet met zijn geslacht. Al stond hij wel vaker voor lul
wanneer ze weer eens een andere kant uitkeek.

Het gaat zo over

Zoals die kersenboom leest
zijn eigen schaduw beeld
uitspeelt met de groeiwijze
die over de bladzijde glijdt
terwijl ik daar uitlees hoe de tijd
daarin doorholt, achter uitholt
in woorden ach
net kinderen toch van zijn hand
ik voer ze slechts
terwijl de bosrank uitbloeit
en sla het boek dicht

Witst

Ik heb een helder moment
zo een waar in ik zelfs verbleek
dat is wel vaker maar alleen
op die wolkeloze dagen
dat alles stralend
voor z'n eigen schaduw staat
straf en recht of gewoon
er rakelings aan
het zijn de witste uren

zo twee uur voor de ondergang
terwijl het dalen al uren eerder
ingang gezet naar de voltooiing
alles weer van purper in duister
te luister heeft ingefluisterd

'smorgens breekt het ook wel eens door
bij het opstaan een paar stonden later
vanaf de dat prille dauwberijpte deel
is er ook wat witter dan gewoon
maar witster is toch rond achten
dat de dag er op zit te wachten
om schoner gewassen weer
alles terug de rug toekeren
wat het weer bracht en weer
weggeeft zonder ik het verwacht

De ongenaakbaar gemaakte naakten

Een studieus verslag van heimelijkheden

in een uit zijn verband getrokken regellengte

maakt nog geen waarheid schuilend in de regen

van leugen die een eigen neerslag

van het leven in een plas spiegelend water

van een verder zo zonovergoten bos

waar breekbaar licht met zonnevlekjes speelt

Kunstenaar, Eddy Roos

De jeugd, opgeschoten, hangt verveelt rond
bij de kinderboerderij van het uitgebuit bestaan.
Ze zijn de schoonheid uit het oog verloren.
Er speelt zoveel meer nog een rol behang 
dan wat de muren laten geloven.
Het hard gelag daar zo goed voor tentoongesteld 
vertegenwoordigt op een lege sokkel ware het kogelrond
toont de eindeloze leegte van de beeldenstorm die raasde
van het gemis waar nog dronken van de liefde ooit het gemis uitbeeldde.
Hier liep ik, eerder nog oogverblindend van het inzicht op de weg 
die ik had afgelegd, als een lekke poncho druipend van weemoedig leven.
Nu zelfs zonder zon heeft het haar glans niet verloren, waarvoor het hier is neergezet;

ogende gezonde maar geschonden meisjes, bijna vrouw gelijk nog het meest.
Wat bracht ze teweeg, om zo bronzig bronstig goed gegoten erbij stil te staan, of liggen,
in een louterende lustige pose, terwijl ik er niet goed bij liep in mijn vel.

Hier smachtend dorst ik naar deze neergevlijde troostrijk schaamteloze heerlijkheden,
waar ooit de schepper zijn hand mal overspeelde en ze afwerkte tot hier achter gelaten 
stoffelijkheden van het zwakke geslacht. Gelogenstraft voor eeuwig of slechts een wijl 
nam ik plaats en nam er één, nee velen ter hand, die ook mij de rug toekeerde, opdat hun vleesgeworden verleden in plaats gesteld is hier tot vergankelijk metaalsmaakmakende gerucht.

In de tuin der lusten, waar Eros thans doolt, als hond gebeten in zijn nek, schuimbekkentrekkend dol.
Alles wat vrouw was staat broos bronstig brons de naakte waarheid uit te beelden 
in alle openheid terwijl de liefde er uit ontbreekt. Wezenlijk om samen te delen 
met wat hun god van hun tempel heeft gedicht, in dit smachtend tanende verdriet,
van teveel verlepte zomerse rozen, waar de geur van zoete dromen,
zo wreed verstoord verschrompeld rond strompelen, uit hun meisjesnaam.

Ontleedpotig

Zo'n twee lettergrepig beest

dat de taal in woede laat ontbarsten

met het onuitsprekelijke van z'n naam

die men daar in leest

en vreest in grote getale

de omvangrijkheid in hun geest

nietig menselijkerwijs het falen

Lichtzedige lichtvoetigheid

Ik hou wel van die ranke lichtheid
die bijna o zedig mij in mij beleeft
dat bleke weldoordachte schaduwbeeld
waar mee haar kroonluchter mij omgeeft

lichtvoetig overspel spelend
op een onbewaakt moment
dat ik hier mij lusten botvier
op lichaamstaal die zij zo goed beheerst
verdwijnt zij ook weer wolkenblauw
gekleed nog slechts schaars
gelijk een heerlijk weerwoord

dat in mijn stoutste droom voortleeft
waar zij het nog op de heupen heeft
hoe toch haar blankheid mij nastreeft

Stel

Ze zijn met ruzie vertrokken
maar daarmee kom je het eiland niet
rond om kusten als was't een lieve lust
duindoorn hoog tot op de klippen
kruinen koppen wit verstoven woest
maar ondertussen rust in de duinpannen
waar verhit de huid op huid weer kleeft
het samenspannen in de luwte schuren
zand en helmgras door wrijft het in de ogen
hoe schoon haar parnasia bleke schede smeekt
onder het fel begeerde smeken van zijn lippen
prevelt de braamsluiper zacht biddend
dat het geschetter van de kale stranden
de storm verstommen liet in de golven
van vanzelfsprekend dansen op de toppen wit
waarover heen hun gedachten vervliegen
schreeuwend van verdriet

Feitelijk

Ik had behoefte aan een standpunt, zo een die ferm achteraan een zin kan staan.
Eentje waarmee ook ik een punt kon maken, in die zin dat het een ander verband betreft.
In vrij Nederland is het niet moeilijk zulke zaken voor elkaar te krijgen, stippen zat te plaatsen op de kaart.
Zo ging ik dus te werk met bladeren, in al mijn onschuld sprak onwetendheid zich uit.
Trof pril nog hoe een achterstandmeisje uit haar doosje zilverzand toverde om zo ook op deze verder blauwe dag op het strand te kunnen spelen. Desnoods boven op het bordes van haar vervallen portiekwoninkje, waar mams de vuilewas weer buiten hing.

Meisjes zijn in trek op deze warmste week van zomer 2013, want ook hun plastiekpoppenspeelgoed trekt de aandacht. Nu bleek dat kunststof meisjes eensklaps tietjes hebben boven een wespentaille, zo waren ze meer in trekt bij dromende leeftijdgenootjes. Een man uit de VS, die tekenfilmpjes aan de lopende band maakt, is daar uit verveling mee begonnen. Gewoon sexy dollen, omdat ze zo aanslaan bij lotgenootjes die nog niet gezien worden door de ogen van dé man.

Verder heb ik nog wel gelezen over baarlijke nonsens van burger-vaders en -moeders die bijna gelijkwaardig waren aan de thuishulpjes van hun onderdanen, waar zij publiekelijk leed mee deelden. Ze zijn wellicht ook met plastiek uit egoland gevormd tot raadselachtige, aan ambtsketens gebonden, wezens van hun generatie. Wellicht potentieel kandidaat om gezaamlijk op te trekken met ambulance personeel om zo beter te doorgronden hoe geweldig de samenleving is, wat zeker actueel is deze dagen.

Ik verkoos niet verder te lezen, de meisjes waren nummer een deze week. Al werd er eentje van 10 in een kerk aangerand door een uit het systeem van burgemeesters ontsnapte voortvluchtige vreemdeling die wat lastig in elkaar stak, gelukkig met kennisgeving van de ambtsdragers.

Eiland

Een lichte nevel
vrouwen lichtjes
soepel in de kledij
sloep keert zijwaarts
doorsnede golven
mannen spieren en
kabaal over water
de dubbele moraal
haalt bakzeil over
bakboord schreeuwen
meeuwen geprikkeld
kijkt zij naar waar zij
staren een bekoorlijk
ogenblik later bemerkt ze
zonovergoten lonkend
hoe schaars gekleed
gewoonte staat

Framing

Gehaakt broekje pluizig bij de poes
wollig randje zijig kantje strikje streepje
een keurig keurslijfje goede snit

de deugd in het midden bloot maar
met bedekte termen hangt het saam
hoe onvoorstelbaar bedekt naakt kan zijn

er vond een revolte plaats op 't strand
dank zij en ten koste van het houtje
touwtje op de valreep van het bestaan

de meisjes eerder nog netjes gekant
kwamen steeds meer voor hun schulp
uit en lichaamstekens aan de wand

hulde aan het voorbehoeden van het
ozo tenger teder maagdenvlies dat
licht geschonden steeds benarder stak

Zeer zaaddragend

Hij schreef haar kinderen op z'n buik.
Daar was zij uiteindelijk helemaal klaar mee.
Hoe toch onthouding zo gepaard kon gaan
door kwistig buitengaats zijn zaad te spuien.

Zij verkoos onaangenaam een ander lid,
waarmee zonder enige daad, goed gericht
toch een spanningsveld kon ontstaan.
En hij, zijn buik daar ook van vol, de benen nam.

Ze flansde zo op de bank iets genetisch in elkaar,
dat achteraf bezien sprekend iets op het eerste gezicht,
van hem had meegekregen. En zo bleek ook hij kwistig
nageslacht daarop voor zichzelf had belegd.

Zij was daarop zo zeer gepikt dat in 't verschiet
een miskraam lag te spartelen in 't vocht.
Nu baarden beide, hij volop in 't gezicht,
zij de pure onzin die in haar armen wiegde.

Vervreemden meer en meer zo met z'n twee.
Bleef weinig hen meer gespaard, dat nog een kind
van de rekening kon worden, anders dan de wens
uitstervend bij elkaar te blijven tot in de dood.

De ochtenden

Hier hangt het tere weefsel
aan flarden gescheurde nevel uit
te regenen over het korenbloemenveld
de schemergele lichte schermen pastinaak
buigen bedachtzaam maar gebroken in de wind
ergens huilt een kind de dag wakker
staan de kauwen op de dakkapel te prevelen over de steenvruchten beneden hen
dauwberijpt versla ik zilverschoon de vrouwenmantel naast ogentroost
de eenparige beweging van de zon
lost alles op tot aanloop
van een hete dag
het vermag de wreedheid van water
te zijn wie dadelijk dorst te spreken

Groene wegen

Zijn dagen zijn uitgeteld
op een toonbank met draden
omgeven
zo nu en dan lichtgevend
bloeien in de regel stiltes
bevangen eerzaam maar eenzaam
speelt het zilte van de zee
een rol van golven in het zand
zie jonge duinen daarin
onbevangen alleen weer
gevangen vast in gras
hoog genaakbaar ontstaan

waar iedere kruin verstuift
tot weerloos voorgeschreven
in het water eroderend geheeld
door de tong ontleed gehemelte
waar smaakvol alles weer verweekt
tot vergeten is
het enig resterend levensteken

De loopgraaf

De adel zat in het bloed
beschonken diep doordrongen
dronken van het leed
stonken de gifgassen ruim
schoots op schootsafstand
maar kistjes hielden stand
ledig maar soepel leder
in woest woekerend vlees
de gezonden verdronken
in de gewonden en lijken
aangeschoten wild
de stilte na de oerklap
was oorverdovend
terwijl alles wegstierf
wat een grief had op de lever
een nobel deel luidde luidkeels
de noodklok

Vrijheid

Man met visogen in zijn hand
schiet met brede blik ruimschoots
de omgeving bij elkaar
Pubermeisje peuter pus uit puistjes
in haar wang gemene lach ontplooit
De kleuter schatert om de glinsterende bromtol
met z'n bedel mummelbekje om de hoek
De aarde woelt tot molshoop op
iemand trekt iemand anders aan
omdat dat beter staat
Er komt een gerucht uit
de rozengaard waar het naar ruikt

Toen bleek genoeg de gast aan tafel
zich overgaf aan feestgeruis
Het liep tegen zessen
dat een eindje verder
op de tijd verstreek
zo werd alles vastgelegd
dat bijgelegd wel rustig leek

hoe of je slaapt

 

Nabeeld

De zon bladert rusteloos  hoger 
dan in dromen is niet mogelijk
om de toekomst te doorzien
schijnbaar lichter schrikken
bij het verwezenlijken daarin
ontwaar ik schaduwen bewogen
tot schimmen verlucht leven
dat nimmer meer

de kalmte bewaard

voor later opgeschikt

hoe zeer ook de ogen
brandend bloedrood
diep verzinken en
ten ondergaan

Dorus

Aa be da ka da be ra
da ba da ba da ba ra
ra ba ra ba ra rie ra
be rie be rie rom bom

bom bom bom rom bom

berie berie berie bom
berie berie berie bom
borie berie borie rom
rom bie rom be dom trom

ou rie ka ka boe rie ka
berie berie boe rie ha
boe rie boe rie boe rie ba
be rie be rie rom bom

rom bom bom bom bom bombom

Ze schijnen heilig

Hun bloedrood gewaad en smetteloos verpauperd gelaat
Hun bevlogenheid over de stichtelijkste medemenselijkheid
Hun mijter misselijkmakende gekruisigde schijnheiligheid
Hun onschuld soppende handgewring voor goddelijke geldelijk gewin 
Hun wederkerig dagelijks te verrichten geslachtsdaad
Hun drift over potten en poten in geestdriftig visserslatijn 
Hun ouderlijk ziekelijke wonderbaarlijkheid
Hun allesomvattende vleesgeworden nietszeggendheid
Hun hybriditeit van het onmogelijke bewijsbaar mogelijke
Hun nieuwe leer op de verzoolde voet voortschrompeld
Hun afgelegde weg waarop alleen wordt afgedwaald
Hun lakens uitdelende besmettelijkheid op werelddierendag