Ik had het slechts maar het kon steeds beter

zoals je ziet voor één habbekrats
bij de restanten van het antiquariaat
de achterflap heeft daar zo een mening
over. Zoveel heeft hij daarvoor
vuil gemaakt om nog zo'n verband
na zijn dood bestaansrecht te geven.
Hoe ongehoord! Ook hoe hij
geen vers bezingt uit eigen potlood
ontstegen tot flintertje grafiet.
Dat ook niet de kaken van de malende mond
doorstaan, met speeksel aangelengd.
Om uitgesproken hier ontleed en uitgebeend
in deze tijd van tegenstand en ander geleend
gedachtegoed in een te vallen met het boek.
Dat kaartenhuis aan stroven
welk rijp orakelend om eenzaamheid neerdwaalt
op menig blikveld dat is blijven overleven.
Want mocht god bestaan, dan heeft hij dit geweten:
De nadorst gelest aan iets zo plompverloren als gedicht.





(Kom rij's op z'n canonnetje nu hij 's verschenen)

Mooi

meisje goed gepakt
schut haar borstjes
luchtig losjes verder
lekker strak jongen
stevig geplooid
in rasse schreden
met fraaie snit
geraakte daardoor
uitstekend geroerd
beide konden er tegen
aan

U bent bedrukt loopt rap
al uitgegeven voor de feiten
uit
want ruige bermen zijn
vol fluitenkruid maar tevens
bitterzoet en scherpe sleutelbloem
die er zelfs toe doen

Windstil

Hongerig land verslindt de zon
verzandt in zilverwit oogverblindend licht
tot purper aan een stralend lint
hier begint het invallen
tooit zich nog
het is te lichtvoetig nog
maar de nachtmerrie vertrapt
inmiddels de doodse kalmte
aan de dijkvoet waarlangs echoënd
het verstillen zo soms komt het weer
tot de orde dempend dove grondmist
trekt het je geleidelijk wel aan
want ze was schitterend mollig
daar niet van

Steeds dichter - bij - elkaar

Ze scholen samen drommen ook
zoeken telkens naar hun zin
stelen de werkelijkheid bij elkaar
gaan internationaal maar bovenal
willen zij van zichzelf toehoorder zijn
het luistert nauwgezet in toonhoogten
de juiste woordenschat te vinden
meestentijds een bezet mens
dat alles bij elkaar genomen
steeds dichter bij elkaar

(pOinfe, '13)

Satis

De man die zo vol van bijen was
Ik vroeg hem, "hoeveel zwermen hij verdroeg"?
En daarna in hoeverre zijn hoofd op hol geslagen is,
met dat volk. Hij sprak, "ach, ik kan dat goed verdragen,
mijn korf is van raten noch van honingzoet
dat ik me de kop gek laat maken met hoeveel vrouwen ook
ik mij omgeef". We zwegen verder over darrenbroed.

Het is gewoon dat

gedachteloos staren
het zien vliegen
in het oplossend vermogen
dat blauw van de vergeetmeniet
het alom tegenwoordig
dat nu hier in het verschiet

weet hebben van die dingen
dat lijfelijk stil verlangen
het verder zwijgend dansen
dat je voorziet
het inniger dan weet hebben
het gevoel dat je niet vergeet

het is gewoon dat je nog weet
het is gewoon dat niet

Ik was even bovendien

en daardoor licht geraakt
het hart sloeg niet meer over
ik had het wel gemaakt

al was het dan wat hoger
sprak ik mezelf aan

zo kijkend naar beneden
was het met mij gedaan

men keek ook wat benepen
zo zorgdriftig naar ook bleek

was ik hier nu in 't andermaal
het had daar ook de schijn van
daar ik daar lag als dode man

hartmassage leek zo helend normaal
al was ik goed bekeken daarin 'n leek

Hunkerschap

Potente papa zoekt eicelletjes
bij voorkeur niet in liefdesnest

laat die betuiging maar achterwege
pa wil slechts meevaderen met genen

die de zijne zijn zijnde wensouder
voor iets meer procentjes
dan het singleschap

hij is zelfs bereid een rol te spelen
tegen de klippen van de zaaddonor op

vandaar dan ook meerdangewenst
ook in coouderschap zonder liefdesband
anders dan de doorgeknipte navelstreng

maar verder levenslang
want hij heeft last van genendrift
 die op papier wordt vastgelegd
in de ongedwongen sfeer
waar bammam samen met potenpap
wel worst lusten in een speeddate
op hun paringsgemak bijvoorkeur
kosteloos op iedere vrouw
die binnen komt
maar niet op z'n hondjes al jeukt het beslist

Van eigen bodem

De gebutste maar niet uitgebluste
ombudsman stelt ons gerust
hij heeft zijn oergevoel hervonden en
zo ook z'n handen vuil gemaakt
aan de eens zo schoone gemeenschapsgronden
van deze groteske gemene deler

hij is de tel op z'n vermogen zoekgeraakt
op de geestgronden van een vaal oud massief

daarop een tiet stiet hij de loftrompet
over zijn aards bestaan in parallellen en parabelen
vloeiend uit zijn onvolprezen pen
waarmee hij zoveel kapitale blunders beschreef
die nu ook op zijn lijf geschreven staan

hij grijpt gretig terug op zijn verleden
in natuurlijk verband van leven voor de dood
terwijl zijn getuigenis daaraan met zoveel woorden
als jongetje nog in alle onschuld is beleden

zo ziet de katholieke socialist zijn wereld
versmelten in moord en massamoord
door geblunder van de artsenij en razernij
van grote mensen die bij zijn wereldbeeld horen
tot stom vee dat geofferd wordt uit puur vervelen.

(MvD ..z'n toverberg is steigerend
boven hem uitgestegen
waarin hij goed geborgen
tot de grond gelijk gemaakt)

Met je klauwen uit de aarde

de erfenis gewoon een lapje grond
ter grote van een zwart wit foto uit de jeugd
ontsnapt in een luttele gedachte
tot een leeg geplunderd woud
maar keert met de herinnering
aan de rode fluit
waarmee de vrouw haar huid weer tooit
de lippen tuit en langzaam aan weer
driehonderd nieuwe bomen plant
toch de droom weer op de grond
waar zo bijna onaangetast of ontastbaar
een levende legende herschapen lijkt
verrukt het oog dat uit verwoesting nog
zoveel schoonheid weer herrijst
in de scheppingsdrift van genesis
is alles weer opnieuw vastgelegd
ter boek gesteld tot weerom uitgeven.

(Sebastião Salgado)

De jas die hem paste

Een tweede huid maakt van de mens
een ander die zo graag voor het voetlicht treedt

de één z'n witte jas
met hulde aan het scalpel en de pil
zit het succes behaaglijk daar erg goed
de ander nog wat meer in  uniform
of politiepet geeft dat lijf gehoor
aan de vreselijkste wandaad
waar dan achteraf
voor telt

~~ik was het niet~~

toen mijn persoonlijkheid verdween
verscheen terstond het beest in mij
de sportman in zijn duivelspak trapt
stevig door maar spreek ze nimmer
aan met leugenaar aan want het was slechts
een gedaantewisseling

ze worden allemaal oud in tweespalt
van deze professionele tweeledigheid
dus trekt het je aan wanneer je een keer
met je winterjas de daad verricht
waarop je later met de zon op je gezicht
jezelf de tranen wist die zo lekker licht
op je regenjas afdruipen gelijk je onschuld


(een zondaar verdient geen straf met wat een ander vermag.....vrij naar Jos Kooter)

Focus

op de duiker daar

het was een eindeloze weg

verengt in die zin

waar iedereen op wachtte

kwam door de voorbijganger

een zwaartepunt in de weg lag

daar een vader het geborgen had

een heimelijk levensteken ontbrak

ontluikend pril baarde het 

grote zorgen zolang verwacht

maar het water stroomde zacht

Einde van de wacht

Koude koffie is de laatst bitterwrange hoop
in deze teerzwarte werkelijkheid van de nacht
de mottenballen het antisepticum de mastiek
het bikkelharde pek en de aroma van de kanker
een geur die geligdiep in je vezels doordringt
het ontwaken van het landschap
waar jij veertig meter hoger
boven verheven bent

op de destillatietoren gaat het over
~ vluchtige koolstofskeletten~
die geraffineerd over de top gewassen 
stap voor trap naar beneden vlieden
de spanjool in de ongebluste kalkoven
werd gesmoord tot een kalkoen
zijn onherkenbaar gastarbeidersgezicht
zag na de reddingspoging
zeer gebust in een oogopslag de dood
hoe soepel toch die gouden ring
hem om de vinger wond
je de herinnering laat  hier 
rust een vadersdroom wat uitgeblust
~
de zon kwam boven de nevel op
koeien herkauwende pootloos
met de kop nog boven de mist
die met trager schuim
de Hollandse dijk afliep
het werd ochtend alvoor je sliep
maar nu de aflossing nog

een nauwgezette tijdschrijflijst het wachtschriftuur
het dauwpunt hier een smeltpunt daar
de ovens laaiden al te raar vuurspuwend op staal
waar gesmolten koolteer moddervet
de hel uitbeeldde van de pret in destillaat

veel vroeger dan dat verwacht lag de vent

geheel in anhydrid verbrand

op een enkele plek na

waar z'n oude legerkoppel zat

en je aan z'n ziekbed zag

hoe smetteloos wit zijn huid ooit was

en je de toekomst somber derde graads

ingewikkeld met wat verband in een oogopslag

de dood injoeg terwijl jij je candy pornografie

nog wist van de zoetige morsigheid ziek

die jouw knaapse vrolijkheid liet

verstijven achter die vreselijk

grote hoeveelheid pneumatiek

dat uitwees dat alles ongeheeld 

anders afliep en je schaamde je diep

voor de geur die jezelf naliet 

De kantlijn

Zij aan zij in het gelid wat jongens gaan daar voor het gewin
ze worden zo nu en dan nagefloten voor een foute trap

zo is het spel dat zijn de regels voor de advocaat van de duivel
zie het lot de zijdedraad van het doortrapte hoofd daarin

zat de doodlopende kicks in z'n nopjes voor het grensgerecht
zacht gezegd weer vrij gepleit voor de volgende aftrap

zal het koor van schandknapen aan het langst eind rukken
zeg de weduwe nog hoe haar echtgenoot het balhoofd werd

zonder dat een oprechte schop op zijn gezicht gericht toch
zeer doet wanneer de vrije trap weer vrolijk op het veld rondloopt

De kou is nog niet uit de lucht

Maakt lange dagen met een diepe zucht
gaat gebukt bloedrood ten onder en
wanneer bijna alles dood gevroren lucht
laat slechts één ijsheilige zich verwonderen

hoe klam en zeer het prille groen bestoven
aan de randen aangevreten rot
de wereld in alle onschuld wil doen geloven
hoe vreemd gegaan dit laatste lot

met spijt nog onverkwikkelijk in knop
herwint uitbottend een laatste spruit
een doodskil verblekende strop
waarin opgekropt de wortelkluit

Op z'n boerenfluitjes

Nog even wat oppikken in de Harderwicker
alvorens weer de hoek om bij Riets langs
een opstekertje voor vanavond bij de vrouw

het staat haar wel de opgedrikte del
uit te hangen al komt zij er wel bekaaid
vanaf zo uitgekleed en duurbetaald te zien

hoe echtgenoot en zij verdroot nadat hij
(hoe straal bezopen)de bloemetjes buiten
had laten zetten op de verbrede weg

in enige fotografie bevroren werkelijkheid
waar in deze kortstondige eeuwigheid hij

als bermtoerist is bijgezet met (hoe pikant) wat
lingerie als rosé striem op z'n gezicht gedrukt

Het weer geven

De weerslag heeft toegeslagen
voldongen zijn de feiten weer
onderkoelen gaat weer plaatsvinden

weerom maal ik daarom
zoals wederkerig ook
neerslachtig weer
neerbuigend onweer
natuurlijke afweer
afnemend weerzien
tot slechts weerzin
rest met wat weerslag
van de weeromstuit

Partus

Ik lig nogweleens op m'n rug
opgehemeld te kijken naar geluk
zie verrukt een gapende vraag
voor mij zich gaan ontsluiten

(een droom die openbaarde)

denk mijn god hier ook kom ik
vandaan en graaf me rap
naar binnen in het aller prilste
zo heilig hoog mij aangeboden

zelfs mijn handen grijpen aan
alles in mij stijgt onderwijl zij
daar boven mij bewierookte
lichamelijkheid van fraaie plooien

gladstrijkende vervolmaking
van vleselijkheid zo schoon
tentoonspreid haar hemelpoort

voor mijn oog uitdijend gebeente 
van wereldse spijze die ik hier
tot iedere prijs tot mij neme kan

Prinsheerlijkheid

Er gaapten groene gaten sprakeloos mijn kant uit
er stak iets, dat zijn stekels, in mijn geweten
er bladerde pril loof en het regende toch

beluisterde met aandacht m'n echo die mij aansprak
roepende in deze rosé oase beluisterde ik

er een tred van eerder
waar schoorvoetend een vrouw nog

van de poëzie begaan

beroerd was in nu verstomde taal

van velen waar ik niet toe behoorde en 

vroeg me af hoe zij mij alleen verstond

dat centrum van het universum 

onder deze zonnewende

waar ik mijn regenschaduw betrad
waar druppels vocht van het blad
waar met mij alles afdroop wat ik uitriep

wiste hoegenaamd geluidloos ook haar gang
hier doorheen waar zij aan keerzijde te luister
had gestaan vanwege haar zin daarin de schoot
haar lover gedicht verstild had daar gelaten

Moord aardiger

Ieder slak draagt zorg voor onrust in 't gewas
ik trek eropuit bewapen me met scherp op snee
steek de draak en de maaginhoud zo groener
spuit het eruit ik kom ervoor terwijl de duif
in het hout al koerend klaar zit samen troepend
op de beschikbaarheid aan kool hoe wreed
verstoord ook de merelbede haar snavel
in het doorstoken weke van het vlees boort
dringt ook tot mij door dat ik ook stoffelijk
overschot ben voorwaar geen geringe daad
na zoveel aan de aarde te hebben geschonken
geregen aan mijn in neerslag daaraan verkregen
onuitgesproken taal van geleedpotigen

De tijd liep even terug

niemand keek daarvan meer op
voor zak met as was het al te vroeg
met dag en dauw gezocht of beter
te gezocht men schikte zich
rond het hart voor zover iemand daar
een gat in zag werd dat ook
instemmend daarmee gevonden

(er zit een gat in de markt
waar media uittapt tot genoegen
van één ieder die daar teut van wordt)

het waren jongens nog
voor ze er vooruit kwamen
ging iemand ze nog voor
hij er berouw toonde
ware vondsten zijn zeer
pijnlijk te ontluisteren
al werd er ook gesproken
van moord en brand

restte hier geplunderd haaks
de werkelijkheid aan gedachten van
leeggeroofde kinderlijke vondsten

Dat is alsof het erbij kon horen

We spraken in het bos vanuit
een tegengestelde richting

wanneer je stil was
kon je de bijen horen
of zachte regen het was rustig

over van alles en nog wat in dit leven
zelfs rauwkost en geen vlees er in
lichaamstaal kwamen ook
ander geleedpotigen
uit hun schuil weer boven
zelfs de dood is daarin
heel kunstig verweven
met pen en papier
viel niets te beschrijven
vrienden daar kan je veel mee
delen ik zat daar niet bij
of mee verlegen ze noteerde gewoon
klakkeloos haar naam
opdat m'n kladblaadje
dat verder onbeschreven was
maar ook onbeschreven bleef
uitgesproken waren woorden genoeg
ja, ze schrijft natuurlijk
weleens haiku
ik zweeg vroeg niet
ze ook te lezen
dat was gelijk een aanzoek
om uit de kleren te gaan
zijns weegs is tweerichting
verkeer van afslaan is
zoals bij veel bospaadjes
geen sprake je zou verstrikt kunnen raken in overvloed van niet
nader te duiden vegetatie

Daar zijn geen mooie woorden

Hij bezat een zestal gevoelige snaren
daar wond hij geen doekjes om
soms waren ze versterkt
klonken ze banaler
maar hij wist

zelfs op gespannen voet
er heel wat uit te halen
de muze in een ballade
daar gooide hij hoge ogen mee
in alle toonaarden trok hij

de ladders in hun zijde zachte
sokken waar de benen van de vloer
de euforie ervoeren in het beroeren
van zijn spel dat zo vingervlug bedreven
hun de muze gaf in orgieën van kleur

waarin verschoten zij daags daarna
verlept een droom herschiepen
hoe die melodieën toch
hunkerend eerder nog tot
bloemenzee ze sierden

als woeste baren
op de klip gebroken
hun lippen deze harde rots
ooit kusten en hij ach hoog

verheven daar onomwonden
de gebroken snaar verving
voor weer een welluidende

Dag en dauw

Tijd zat in het verstrijken breekt
op de halm voor dag en dauw
aanvankelijk nog licht voorover
gebogen zwaar van water staan
is niet iedereen gegeven die gebukt
onder schoonheid wil gaan
brozer dan de open vlakte
in de hand kort gehouden daarbij
is de boer zijn land een graziger
vlakte waarover zwijgend vee
troostend verweid weer naast
de diep doorploegde gelaatstrekken
van zijn gezicht waarop in voren
uitgelezen zijn voren weer recht
getrokken liggen zoals betaamd
voldongen aarde telkens weer
de vruchten dragen die hij oogstend
door seizoenen heen
onvermoeibaar rijp vol
huiswaarts dorst te dragen

Leven na de dood

niet het lange zo verzwegen
ontvallen levensteken
niet het eeuwig weten of

het ontbinden in vergeven geen
doodsbericht komt nader uit
mijn droom in groen geblader als
was ook ik geroerd bij vlagen

het dun en teder weer verdragen
ontloken licht na winterdagen
waar langs heen ik ging
verstomd maar zonder verder klagen

toch voorbij al die dagen opgesomd
in murenlang in klinkers ingeslagen
namen die aan mij voorbij nabestaand
stonden als waren zij zo nabij

Het klopt

ik mistte dan ook de specht
daarin meegenomen ook
de rottigheid van molm
het hout niet over maar dood
een eekhoorn dat mijn pad
kruiste het hol gevogel
dat mooi de toon zette

op mijn gehoor verdwaalde
ik door beuken rammen
eiken bloot hun loof en kijk
daar staat de rust in uit-
gebeeld wat groener
dan gewoon.

Was er nog niet uit
of daar die vrouw behoorde
die ik verzon of hoornblad
dat daar kaal bij stond
de afgezaagde stronk
nee het stak er boven uit
hier sprak niemand mij
op tegen.
(Scharlaken)

... Oftewel (...)

het wekt de indruk lief
of beter zelfs suggestief
berokkend letsel zoals je ziet
't beletselteken verdriet

iemand loopt ermee te koop
maar zegt het niet uit hoop
dat het gerief over het spel
gespeeld wordt op 't vel

met de huid die tintelend verfrist
met de 3e persoon enkelvoud

in geniep toch wel naar gist
in hunker zich mee verstout

en daar huppelt de liefde gedrieën

 

Hemelvaart over hondsdraf

De klok slaat zes even voor het heel
onder een verder staalblauwe hemel
de straten sterven uit hoe vreemd ook
dat klinkt heel gewoon op een enkeling
na in een opvallende rode sweater

er geen geen sterveling meer dan wat
judaspenning paars (waar dat dan ook
op slaat) in de regel rond deze tijd
wordt veel vergeven met wat nemen
nu wat oud zeer zich onder pijnbomen
vereend heeft heel sprekend is het
om het even stil te blijven staan (waar

was ik toch gebleven) nu ik hier zo zit
is alles verder ook doodsbenauwd hoewel
er uit het bosje houtopslag een liedje
klinkt dat mij nog net laat geloven
dat het bijna tijd is het maakt mij
deelgenoot de ruimte raast voort-

gedreven word ik en begeef me
op het platgespoten pad door
overweldigend groen bos en let op
mijn tellen te verschijnen hier
terwijl een prachtig mooie strontvlieg
neerdaalt op een vers
ontluikend meidoornblad

zijn koninkrijk in alle heerlijkheid
zo pal tegen de zonsondergang
aangelegen scheppingsdrift
van het nieuwe leven dat waarlijk
is herrezen

Opwondje

Ik heb een versje dat me op de huid geschreven zat
dat ik zo gaarne ervan zou willen halen maar het zat
me niet zo mee toen begon te peuteren ik was het zat
bleek alras schaafwondje dat bloedde ik had zat
dacht ik tot bleek dat ik zo bleek daar best mee zat
hoe onleesbaar vast het was terwijl mijn tijd erop zat

Rommelpotje

Las ik in de vpro met kleine letters
en dacht aan knakworst en blote salades
het was een modeverschijnsel in die jaren
om uit de kast te komen eerder al
leefde ik in een vrijgevochten bende
daar werd tenminste nog gediscussieerd
over rechtmatig vaderschap
daar was ik geen deelgenoot van
mijn ouders leefden stichtelijk in een verband
toch was de twijfel over zedelijk gedrag veel groter
dan verwacht toen amper dertien het vondelpark opdook
met wat genot bleek veel te koop dat anders achter de gulp stak
men was blijmoedig voor een kort moment
maar met verwaaien van de haren bleek alras
dat ook die generatiekloof gedicht was
met oude wonden en woekerweefsel
dat preuts als wild vlees littekens gaf
vanndaag de dag loop ik me af te meten met grijsaards en hoe het zo gekomen is
dat al die koolwitjes in zak en as zo onbedaarlijk gretig ooit rups groen zagen van de gegeten bloemkoolblaadjes
ergens jaren geleden of leed
het twijfel ooit jong geweest te zijn
indachtig eierstokjes en zaadstrengen
verbonden in een overdrachtelijke zin

Uitgelopen

De jaren zijn verstreken
tot bijna onleesbaar teken
van liefde op een bedje
maagdenpalm bedreven
dat nu nog blauw bloedend
de voet bedekt omgeven
door velden brandnetel

Ik ben een andere vreemdgenoeg

een indringer in mijn eigen spiegelbeeld
staat glaslichaam star voor mij uit te staren
en ziet zichzelf daarin niet staan

Strontboulevard

Moeder loopt te kutten met dr apparaat
het kind in weerwil amper een paar maand
wordt vanwege het bereik of het gebrek
daaraan van de hand gedaan
in daarvoor bestemd mobiel
het viel te vrezen
met wat er gaande was
waartoe kooswoordjes
slechts teweergesteld
golden voor de nieuwe media
ze geilde immer op aanwezigheid

Twijfel

en daar boven alles uit verheven
daar staat de twijfel geschreven
ik deed een stap naar voren
maar kwam daar op terug
keerde me op m'n schreden
keerde weerom daarom
kwam weer terug op m'n besluit
maar had per abuis m'n spoor
gewist raakte zo langzamerhand
wat bijster op m'n gevoel
liep door vreemde foto's
waar ik nooit aan mee nam
maar was inmiddels ingelijst
zo bleek dat ik er niet meer uitkwam
hoe toch gevangen in de tijd
met zoveel ruimte om me heen
ik aan engtevrees lijd toch 
de bewegingsruimte mij ontbreekt

Ik heb twijfel gezaaid

het ontkiemde snel

op vreemde gronden

de spruiten schoten 

de wortels kropen

verstikkend door

elkaar genomen

zonder te verpoten 

raakte ik daarin

mezelf verwart

Kransje leggen niemand zeggen

 

Vervuld

Ik kijk naar twee lege stoelen
in een zonovergoten tuin
het groen is weer aan ontspruiten
daar zit ik in gedachten bij

achterliggend staan schaduwen
trager verglijden ze voor mij
wachtend op de wolken
waarover heen ik dwaal
bekropen door een leegte
van deze lente heen

dromend van een leven
vrij en heel alleen
dan vullen zich de stoelen
op het gras
zacht daalt de regen
heel even maar
in de maat van mijn verblijf hier sta
ik gebogen naar de grond de aarde
trekt mij voorover ik ga gebukt door
zware lasten noch geluk maar matig
mij in zwijgen over al hetgeen in mij
dat temeer zich niet laat temmen
in dit volgzaam uitgeholde feit
van dagen die verzeild raken
in luttel meer of steeds minder zijn

Ergo erectus

Zijn ego zo recht voor haar raap
gaat onbeschaamd gepaard
met lef die enkel koost
wat hem nog zint
al was het even
buitenboord
hij aanstonds weer kuis
gekluisterd thuis ter goeder trouw
in het echt gebonden onverdroten
bedrog laat voor bedrogen ogen

Hij wenst zich daarbij
een onbeschreven blad
een open boek wat zij opslaat
opdat hij verneukt zijn zin doordrijft
terwijl slechts uit was
op zijn bladzijden
waar zachter blijk
haar naar de zin
zo goed geschapen
het tere minnen
dat van binnen uit
ook uitgeblust in haar
de schoonheid laat.

Zo zelfs heb ik mij nooit bezien

Als vader ben ik daar goed
in het leeghalen van m'n jongensdromen
te verplaatsen naar het ouderlijk huis

ze daar gewoon uitgewoond achter te laten
of bij't grofvuil te plaatsen om het even
en naar willekeur bij het ontruimen

omdat er geen plaats meer voor is
ben ik er ook op tegen te herinneren
als was ik louter een containerbegrip

waar in de onmacht van het vrouwelijk vlees
mij de botten afkluift tot naakt skelet
ik toonbeeld slechts de zoon daarin't gelid

volhard op eenzaam geschapen plekken
waar het verrekt lang duurt
weer tot mij toe te behoren

Afgepeigerd

Wat dichter bij de tijd
is het huis leeggehaald
de woonkamer was al uitgewoond
het gebruikelijke vuil
onder de bank ik
heb zelfs een gat in de dag gezaagd
maar ik er daardoor niet uitgekomen
ook niet in het vertrek
waar ik was uitgeslapen

het matras waaronder vuile was
een oude sok een onderbroek 
als voorbehoedsmiddel zelfs condoom
om uit het oog onttrokken
het gemis een plaats te geven
de zolder was er vol van
alles waar ik uitgelezen was
een bovenkamer schonk
daar zelfs geen aandacht aan