Het jaar liep ten einde

Ik had iets moeten doen, of laten, maar deed niets ter zake.
Straks begint het allemaal weer gewoon dag na dag opnieuw jaar.

Heb ik het jaar niet rond gekregen, blijft alles achterwege.

Is er een moment daar achtergebleven die er niet meer mee
vooruitkomt. Ik heb het nagelaten er voor uit te komen, is

er nog een levensteken, zijn er voor een verloren jaar
nog verjaardagen te vieren anders dezelfde jaargetijden daarbij

daargelaten. Had ik alle dagen moeten vertalen zelfs met andere
woorden had moeten weergeven om ze nieuw leven in te blazen.

Of is het beter te weten dat vergeten de juiste remedie laat
beleven met wat niet meer uitkomt in geweten maar op gevoel
eindeloos blijft zweven zoals een prille lente zingend ten einde

raakt wanneer het onbewoonbaar oord zo zinnelijk op de huid
geschreven is onder lidtekens geheimschrift van striemen die
ooit bindweefsel in de poëzie nu overleden is. Had ik

iets moeten doen om alles na te laten in een anderhalf rond.
Was ik niet daar gelaten meer mezelf gebleven of was ik
daardoor in herhaling slechts m'n aanhalingsteken gebleven.

Zelden was ik, maar meer zelden word ik zo weergegeven
dan afrondend geheel gebleven zeldzaam alleen beschreven.

Het lid en de leden

Stram is in en zeer tegenwoordig
want ook mannen van hét geluk
scheiden stront af bij't leven.

Je kunt spreken dat ik word
fel omstreden, maar ten dele.
Zo is leven op het andere halfrond
in de kern draait het allemaal om.

Maar telkenmale blijkt gezond
de keerzijde van waar de zon
opkomt een veeg teken.

De grootste helft bevind zich daar
waar niemand toe wil behoren
maar vrijwel iedereen toe behoort
die niets meer heeft dan lijf en leden.

Je kunt er echter mee gaan zitten.
Krijgt daarmee ook korting op
de spieren. Treedt geheel alleen
gebrek aan stijfheid van het lid,

maar niet van de overige leden
aan het licht. Verweken
is spreekwoordelijk, evenals
verbleken, een gesneuveld
lotgeval apart bij het bot-breken.

Men spreekt nog maar in tegendelen,
om eenvoudige reden, dat geluk
daar niet onder valt. Dat valt, vreemd-
genoeg, altijd waar bij gebrek aan ruimte
nog genoeg van is aan de keerzijde op
een heel klein ogenblik.

Het vermaledijën

Je kunt genot gaan zegevieren met bakzeil halen op z'n minst.

Het wordt wat lastig graven met uitdiepen tot in de diepste lagen van 't gemoet.

Rest het blijven steken in de vragen hoe't verder moet met het overwoekerend huis.

Het vermalledijen gaat beginnen, sterker nog vangt aan, in het uitdijend midden.

De aftapte navelstreng waar geen beginnen meer aan is.

Het zit niet mee omdat het nergens meer meezit.

Het is het week worden, het doordeweeks worden, van de gestolde paraffine.

Zo fijn gevoelig zacht met her en der nog wat hard tegenzittende klonten.

Geneugten

Het is de euforie van kokendheet water
op de jeukende plek die leven vermoeden doet.
De schraalheid op z'n tijd van het eczeem
dat traag verschilfert tot bloedens toe.
Dan met verslinden van de tijd
breekt ook tot op het bot
het afgekloven bestaansrecht af.
Staat stil getekend op de huid
een korst verwonderend gedicht.

Het komt uit de lucht vallen

Je delft alvast een graf
spit in je geheugen of dat mag.
Maar er staat geen straf
op voorbereidend sterven.
Als alleszins vooral alles
in puin rust op de hoop.
lachen de kogels
je vanuit het front tegemoet.
Verliezen kinderen hun hoofd.
Lopen de straten leeg.
Komt het sterven weer
tot leven. Voor de dag
dat ze weer verstoppertje
mogen spelen. Er bestaat
geen verschil meer tussen
de patiënt die als verpleegkundige
nog wonden genas van vrienden
die ook vijandsbeelden dragen.
De onmacht heerst voor vrede.
Iedereen is geweldig tegen,
maar de laatste boom wordt goed gekapt.
Wat had je anders verwacht,
wanneer het brood uit de mond,
wordt ontstolen. De weersvoorspelling
klinkt luid, er heerst overwegend
weer een kogelregen.
Zelfs een dokter kent daar
geen medicijn meer tegen.

Oplichtend beeld van onwaarschijnlijkheden

Eindtijd

Op al zoveel plekken vergaat de aarde
dat we het zelfs met eigen ogen niet meer kunnen geloven

Geen berg te hoog om op te verplaatsen
laat geen vluchtwegen open om voort te leven

In een droom hoe hoog verdreven ook
de mens wordt voortgedreven om te overleven

De kinderen de deur uit of gewoon aflaten
slachten in klaslokalen wordt iedere ilusie uitgemoord

Toevlucht genomen, alles is immers oud nieuws ooit
in het licht van gebeurtenissen waar geen schuil in is

Het tegen de randen opklotsen in nieuwe steden of nieuwe landen
maar van stilstaan is geen sprake met een sprong van jaren

Dat is mooi maar maakt week om de uitdovende natuur huiverend
te beleven in plastiek gegoten bijeen geveegd stukje heelal.

Met deze schijn van alle zekerheid

zitten de twee grootheden hun broos grijs heden te belijden
onderwijl gaat een ieder onderuit op de snelweg in hun achteruit
er spelen gelikte ogen tijdens de plaspauze uitstekend een rol
van gifkikkers die met hun chemie de wereld waar de ballen rollen
de jeugd dicteert de toekomst aan de werkelijkheid die zich voordoet
een adempauze wordt ingelast voor kapsels van de ego's nergens mee te stuiten
damwrakken voor de vuilspuiers in de naarstig bijeen geschraapte uurtjes
tegen aanwakkerend gemoed dat het moede hoofd suf geluld terustte legt.

Bijzonder gevoelig inzicht

Bijziend gegeven hoe ontrafelen
Gewoon kinderen laten sleutelen
In het menselijk genoom is

Kijk daar vliegt geluk

Kijkt daar vliegt geluk
op staal glanzende vleugels
tussen straalmotoren
boven de geluidsgrens
hoog verheven
tekent condens
maakt veel leven
maar lost op
met alle sporen
van het landingsgestel
dat in volle vaart remt
op de baan en vertel
hoe vervliegen gaat
dat hier vanuit gaat

Ontplooien

Steeds trager hoger
dan weer dieper
in schokken
stoten huid op
haar dichter in
elkaar geschoven
het ontluisteren
in woorden
ontsloten taal
schuchter pril
daar binnen
komen in
volharde zin
onomstotelijk
begint te leven
verslapte aandacht
voor't verstrijken
van de nacht
wacht herboren het zinnebeeld 
lust gepaarde oogopslag
in littekens op gehoorsafstand

Ozo laat je stof verwaaien tot voedsel voor de geest

Ik bladerde eens in ferme streken

door het internet heen en trof zowaar

nog wat poeëten bij elkaar geraapt

de één verwees de andere wees en beide

verwezen ze wellicht naar elkander

het kon niet anders dat een van de 2

ouder leek en nota bene refereerde

ook wat meer beleerde en belas 

oftewel belezen was ik beende verder

las hoe of het ouderworden was

het genas geenszins de kwalen 

wel de waan om tot collectie te worden

verzameld in blijkt wat eerder bleek

een grootheid te zitten in een pennenstreek

zo'n verlaten oord voor een enkel woord

bij voorkeur op het hagelwit kladblok

ontleed tot het in de vezels voortleeft

razend ook het enthousiasme daaromtrent

hoe zo'n kleine vent nog wordt verwent

terwijl hij zich niet in kikkerland vindt

dode dichters toelicht en goed werk verricht

het was dan ook terloops dat ik de leeuw

zo trof een vromer man was uitgeraasd

neergestreken in het web ragfijn gezicht

gesponnen voor wat nakomelingen 

of andere zonderlingen die terstond

weer willen geloven in de ode aan 

de pretraumatische obductie van zijn geest

of wat nog rest of over is dat ook nog leest

~~~~~~~~~~~~~~

http://www.vromanfoundation.com/blogs/lv

Mij kan ontstolen worden

Ik houd van dooien
in de winter
flinterdun ijs
om over te gaan
oplossend vermogen
een kapitale fout

ik geef om niets mezelf
weg of anders bijster
geslagen af

Ik geef om niets wat mij betreft

Ik ontmantel mij

Ik was man met
schijn van kans
wist overal van
sloeg met glans
maar zoals 't gaat
met man en macht
staat en valt 't met 
daad en kracht
van onvermogen
die ik in eigen
beheer beheers

Dag des Heere

Ze hebben hier en daar wat hoop

gevestigd en ook zo wat geloof genoten

wat bij getankt en daar gelaten ook

weer wat geput uit mooie woorden

ze zijn er achter gekomen

dat zij wat voor lopen en

wat teruggezet worden

ze zouden zelfs wat

achtergesteld zijn

in hun beleven van het ware wezen

nu zijn bleek het ware

maar weerom hebben ze achterom gekeken zijn 

blijven steken in hun taal en teken hoe zoveel

herseninhoud wordt versleten aan zielig zalig

weten dat het genot van hét gebod wordt aanbeden.

Ik ben geweten

kaalslag op m'n geweten
veel ontworteld verleden
opengereten nabeelden
vervormen mijn heden ik
ben beleefd blijven steken

Vissertje

Ik was met lijstjes bezig,
de zon scheen,
het hagelde sneeuwwit en ik
timmerde er een ruimte omheen
tot gedichte wandbetimmering

toen ik daar een mannetje trof
die stilletjes wat gelaten
tevreden in het hoekje stond en
sloot er een gedachte in op

terwijl ik binnen school
luisterend naar de klankkleuren
van in zuiver kristal gebroken licht
waarin dat mannetje begon te zingen

langzaam als het werkend hout
klonk helder zijn eenzaam liedje
over hoe en het waarom
je nooit alleen maar zo kan zijn.

In geen velden

of wikken en wegen
is het gemis aan kruisbloemigen
met m'n pen te beschrijven
dat naadloos aansluiten
op vluchtstroken
in het land van melkwegen en honing
dat wit uitgebeten uitzicht geeft

Roemrijk geleden

De mestvaalt een beestenboel
waar in de kilte warmte behaaglijk
walmt als weltevreden wolkjes
in verder niet te verdragen stank
voor dank uit het verleden
rust hier ferm uitgereden
louter stront als deken
tegen de fel omstreden
nachtvorst die de zomerkoning
naar de kroon stiet of liever
nog het leven liet toen
dooi en verderf hem
naar de keel greep
om en nabij
de zonnewende
die hier de keerzijde
weergeeft

Verpletterend plathoofd

Zelden was de bal zo rond zwart wit en het ventiel zo uitvergroot
nog nooit was gras bloedrood van schaamte ingekleurd
nimmer was een natrap zo voltreffend raak en mis
geen doelpunt noch goal terwijl zovelen voor paal
gesteld dat morgen weer regenregel neerdaalt

Zwaan

Het alles leek zo smetteloos
het helderst wit weerspiegelen
de tijd vergleed zo glad vergeten
de opgebroken rimpeling strak
een oogwenk slechts uitstekend
een vreemd spinsel licht

tot zich een bobbeltje nestelde
dat niet meer van wijken wist
dan opvallend zwart te kijk gezet en
ten strijde trok in de gedachtengang

woekerend snel in de wandelgang
zaaide het onrust in het blikveld
tierde weelderig in het gemoed
ontbrak er zelfs niet toen't uitbrak

met fikse zware stoten met de zwarte poten
wade het eens weelderig wit van veren
woest spartelend los van al dat water
liep te hoop en op de vlucht in het luchtruim

is al die pracht in duizend witte veren
uit een gespat en neer geschoten
uit een droom die nooit bestond
is de dood gewoon vallend ingetreden

In het dal

In het dal zo
tegen de kruipelzone
viel boven mij aan
de kruin in
donderend geraas
spattend gelijk dit zo 
onvoorspelbaar kan zijn
gelijk kristalhelder uit de kraan
mijn droom meanderend watermerk
spat uiteen duizend paarlen
glanzend hard op gootsteen
weer op z'n retour
in het riool
door weer en wind
eindeloos moet gaan.

Een leegte plant zich voort

Eerst was ik huis
woonkamer gelijk
zelfs slaapkamer
voor mij'n keuken
donkere kamer
voor't verstoppen

één van indrukken
één bleek een boer
een moordenaar
een zoeker van asiel
en verboden toegang

een schuit het scheelde
een haar met zwemvesten
een drenkeling bleek dode
een ruimte teveel te vol

een lijn werd getrokken
een man strafschop
een overmacht aan jeugd
een goede deugd ontbrak
een omstander omslachtig

ik was thuis van huis
de gesloten deur
voor bij blessuretijd
het scheelde niet veel
hoeveel teveel kan zijn


één man draait 
onschuld vermoord
de hebzucht verdrinkt
één man overboord
een lijn overschreden
het spel draait door

Ontstoffen

Vroeger was ik m'n uiterlijk
tegenwoordig niet meer en
vervuil ik tot innerlijk besef

dat ik daar in alleen ben
mezelf beleef en laat het
huis geheel ontdaan van mij

verlies ik mijn identiteit
verstoffen hoort niet meer
bij mij zover ben ik al

van alle heipalen losgerukt
op mezelf aangewezen
een leeggehaalde woonstee

toon mij toch hoe hol mijn
aanzien is waarop ik
dan toch ben uitgekeken

Buiten (mezelf) om

Was wat opzoek naar ruimte in mezelf
maar trof slechts overal organen en
geen plaats voor mij daar zat ik
wat verlegen mee
zo vol van mij en toch ruimtetekort
om gewoon mezelf te kunnen zijn

het gekke is van buitenaf zit ik
ook mezelf veel op m'n huid daar
door ben ik er met huid en haar
niet bij dat ik daar niet bij hoor

zelfs de bloedbanen stromen over
even als mijn verstopte gehoorgangen
en hun organen zo ook dat ogenblik
dat constant vervuld is van indrukken
die ik niet na kon laten in verwerken
zodoende is in mij geen plek voor mij
ben ik meestal buiten mezelf van mij

~~dus rest mij niets en word ik orgaandonor~~

Er is geen einde aan het begin

Noch is er een begin stuk
over macadamgruis ligt
ingeslagen weg de rust
opgebroken thans vol
kinderkopjes gesneld
door harde hand gewekt
in eerder stil twaalf voor
veertien achter beuken
spaken in de vellingen
beklemde ijzersterk
beslagen wielbanden
ontwakend schreeuwen
de stratenmakers waar
zwerfkeien te ontwaren
tot inktzwart pek in
fluisterweg verteerd

Slaap

Hier ben ik lijdelijk in hervonden
tijdelijk ingewikkeld uit ontstaan
door te leven zelf ook verworven
hoe pijnlijk deel daar is verdorven

kwam ik geheel tot rust de dood
voor ogen die ik daartoe insloot
geen weet daar van't vergaan
dat zo sterk is en onomwonden

Het moederkruid staat in goede aarde

Ik had uit Usquert kunnen komen in dat teken
een brug te ver of tevergeefs bleek
het leeggehaalde land
dat de stilte in de gaten had
er trok wat regen overheen
veel van wat ik waar nam was
uitgebeeld of uitgesneden
slechts voor even vastgelegd
ik vergat wel haast te leven
maar ben gewoon weer
verder naartoe gegaan