Ik knutsel weleens wat, gewoon van woorden of wat kool, krijt op papier,
Dan komen naast die woorden, vaker onleesbaar, nog wat onleesbare krullen staan.
Die kan ik later niet meer ontcijferen omdat mijn taal zich grammaticaal zich daar niet voor leent.
Veelal raarstaande of nabestaande of iemand die daar ook bestaansrecht voor had staan.
Dat kunstje heb ik aardig onder de knie gekregen met uitpluizen wat ik daarbij voel.
Maar maak daar later beeldjes bij die ik, uit de vrije pols geschoten, nog in een album plak om niet meer op terug te komen. Want er blijkt, verbleekt, bedenk ik me gewoon een ander die daar voor me staat dan in plaats van mij mezelf neerzet, verwoord een ander maar redelijk dichterbij een wat vreemd gezicht dat ik daar vanzelfsprekend niet herken.
