Er lopen tripsen op m'n scherm, zeker weten.
Ik kan het weten want deze Thysanoptera
heb ik zeer nauwgezet bestudeerd in het bewegen,
waar ik voor in sta. Het waren geen, hoe zal ik het zeggen,
dode letters, zoals vroeger op papier, nee
levend en zeer wel. Ze bewogen, ik was ontroerd,
vroeger altijd al als onweersbeesten,
zonder mij te steken. Nu wandelen ze
bij drukkend weer, met gerafelde vleugelranden
als levenstekens heen en weer. Het zijn geen
digibeesten. In die zin is er geen touw
aan vast te knopen; in het licht
van de evolutietheorie. Een ontwikkelingsfase
misschien? Ja, maar ondertussen valt de regen,
En iedere drup valt zeer uitvergrotend tegen.
Loepzuiver ontwaar ik wat uit 1 en niks is opgebouwd
naast de levende have van genen op het blote oog.
Ik heb ze maar dood gewreven, omdat ik verder wou lezen.
Ongemerkt dat ik in de verleden schrijf waar ik was gebleven,
was het tablet vol van vege tekens die zich vergeefs
het lijf niet redde van deze ongewisse dood.
Ik heb ondertussen wel een tripje geboekt,
weg van deze uitzuigers, tussen de regels door,
die uit al deze onzin door zijn voortgekomen.
Het betreft louter noodweer, daar ik ongedwongen
verder wens te lezen, waar zij zonder
wat thermiek niet uitgelezen bij mij kunnen komen.
