Gedachtenpanden

Een gordel waar  binnen
je kan wonen ligt in het hart
besloten om vandaar uit te leven
wordt in die zin begrepen
daartoe viert de vrouw haar talig bestaan

ze is een lettergeest geworden
in haar dromen predator
van het andere geslacht

waartoe zij een dichter
heeft bezeten
om lustiger de woestheid
van kanalen te beteugelen
dat tegen ieder boegbeeld opgezweept
weer tot bedaren gebracht

kalm kabbelend water
is haar inkt een smetteloos kind
waarop de huid geschreven
zij de man laat leven die haar
vrouwelijkheid uitgedreven heeft
tot kleiner Schrift vol leestekens

de minnares van het moment
gescheiden van de werkelijkheid
heeft in haar literaire staat
het voorspel gespeeld
dat overspel heet
in het ware leven.

Kwel

We leven in komkommerland
met ach en wee wat is hier
aan de hand met zovele kromme
komkommers aan de kant
de rimpelaars te na gesproken
slappe waterpalen afgedropen
wordt er meer en meer gesproken
over recht en stijf in het gelid
bij voorkeur in het wit verpakt
beschermde huidje dat vastgeplakt
de groene schijn voor het verkleuren draagt
vermist het ook een keurmerk vraagt
aan de opperste komkommerbaas
die aan een zijde draad gewichter
maar aandachtig dwaas het loodje legt in de sala
er verschijnt zo nu een dan een bruine vlek op de eens zo smetteloze kasplant en ergelijker ook
verbrandt de huid
van roser rood
tot gelervaal
en dwazer taal
in een onuitspreekbaar
raar verhaal hoe
witter bloem van kleur
verschiet in dampig
mist van de koude bak
waarin het lachen
ook vergaat.

Op rampkoers

De regenwouden branden

boomlijken stranden aan de kust

op de toppen van hun kunnen

sterven bergbeklimmers

kouder kunst zachter dood

de landen stranden ook

gortdroog tot hongersnoden

de geestelijk gestoorden

blazen op tot ontploffende pop

stromen drogen op

maar geldstromen zwellen

gelijk groeiende wolkenkrabbers

hemeltergend schijnt de zon

maar gunt niemand licht

in hun ogen hoog verheven

van dicterende loopkevers

die met harder schild

onverbeterlijk blijken 

nu de larven weker

beetgaar kronkelen

rottiger in het riool
stinkers staren
met krokodillentranen
zeer bevangen door
bedorven vlees

--

Zo nu en dan een popplaat die wat aan het oppervlak blijft

schitteren en ik
mezelf wel aardig
in zie tussen
al die groeven
en die regenbogen
in wat tegenlicht

het klankenkleuren
dan mijn klokkenspel
ontroert beroert
het groeit

menig leven
heb ik afgespeeld
overleeft want immer
het spelertje is
al dood

of wordt gewaand
dat te zijn wat immers
voor de muzikant
hetzelfde klinkt

mijn vrouwelijke zijde
frivoleert wat in de tonen
mijn mannelijk zijn
knalt door gehoorapparaten
onderwijl doof ik wat uit

acoustisch klinkt het
voor geen meter
maar die techniek
of beter het gebrek
daaraan doet wonderen

ik draai nochtans cdtjes
op mijn moestuin af
als vogelverschrikker
ben ik in de wieg gelegd

kijk hier draait het om
leven ergens heeft het
een middelpunt waar

waar nog wat muziek
in zit een gat ter grootte
van een kleine pick
up waarop alles past

wat in de maat
of uit de pas
met homohaat
of trafestieterig
uitgedost
toonzettend klinkt

wat te zeggen
of juist niet
ik ben een liedje
middenin en eerder
afgespeeld

veel vaker dan gewenst
hoor ik dat ik
ergens eerder
al gehoord ben

en erger
iets dat nogal
bekend
voorkomt dat ik
een ander ben

dat klopt
als een drumstick
op een snarentrom
tenenkrommend
hoe ik teloor
te hoop te koop loop

ik

met mezelf verpakt
in labeltje en platenhoes
was ik daar
of was het maar
daarbij gebleven.

Ontstoken ogen

We leefden al jaren kleurenblind samen

tot iemand het licht ontsteekt

en iedereen in duizend tinten 

daarbij nog leeft in tevredenheid 

maar waar blijft die tijd

waar het licht ook in andere ogen 

schijnt gegund of schijnbare slechts

voor dovemansoren te zijn 

te geloven wat ons in ons nog bindt

--
hakuna matata,

ries.

Wassend water

Soms droomt zij haar gedachten dat zij nooit zichzelf kan zijn

wassend in een kribvak zwelt haar lichaam aan

kromt ze klonkend in de woeste stromen

zichzelf weer klaar 

een wedergeboorte 

in een zacht rond kiezelbed

ze heeft de koelte van gebergten in haar onderstroom 

wekt daarin iedere verwachting van wie haar omgeeft

ze is het levend water een oceaan van dat zilt
het woeste baren het bruisend smachtend
laat haar verzwolgen daarin bestaan.

Innerlijk landschap

Ze neemt het verzicht
in een oogwenk mee
een laatste glans
een glimp van heinde

ver

daar sterft het licht
en hier de nacht
die dooft zo traag
nog alle geluid
een vrouw verrijst
slechts aan zichzelf
nog trouw

verandert in een silhouet
scherper blik slagschaduw
op haar gezicht
de lucht stroomt door haar
heen bewogen halmen weer

heen gaat zij de schim
daar trekt een zeemist
op in nevelen gehuld
de haven uit vaart
de verlatenheid
slechts blijkt een waan
te zijn daaraan 

een waadvogel

 verijlt 

verder scheert
ze schept 

een evenbeeld

 er een kunstwerk mee.

Check out this cucumber

Hey, check out this image I made with PicsArt
Create your own for free https://bnc.lt/f1Fc/trkZ1bFDrt

Zinspelen met naamsverandering

Sjakken en sjaken het

zijn vreemde zaken

ze moeten het maken 

om in't gelid te geraken

hebben ze gemeen 

dat ze gemener zaken

aanspannen tegen 

het verzaken

 van het lid

dat besloten ligt 

in echtelijke plicht

blijkt toch veel 

vaker zinspelen 

wat er zich 

buiten bevindt

hun eeuwige drang

naar jeugdig vermaak

met ondeugd omgeven

hun oude dag uit te leven

een bewijslast van den man

die het allemaal nog aan kan.

Op een dag bedacht ik me
voor ik verbrak
verrek ik ben de sjaak
en stak voor m'n gemak
het versje in m'n kontzak

Hangen aan niiets

De leegte, zelfs omsloten, een oneindig begrip

klein verlegen reikt het haar hand

 je kan

met je verstand er niet bij waarom 

niets zo weelderig weldadig is 

gelijkend op de vrouw 

die haar eigen martelwerktuig is

zoeken naar die vriendin 

die daarin bevrediging geeft

zo is leegte waarin ik me bevind

vertrouwt gezelschap met mezelf

al haat ik het spiegelbeeldige daarin

niet het beeld maar wel de diepte

niet het bezetene maar minder bezit

niet het glas water aan de lippen

niet het hart dat falen mag

niet de metgezellin die om een ander gaf

niet de mens 

niet het dier 

maar het gewoon zijn

daarin.

--
hakuna matata,

ries.

De euthanasist

vandaag sprak ik een dode
althans de wens daartoe had hij
het verleden was hij gladvergeten
althans de herinnering daaraan ontbrak

hij schijnt daarvan steeds meer te weten
althans van wat hij wist hij wist het zeker
dat ontbrak en brak hem op die momenten
althans dat hij weer doodverklaart rondliep

in zijn leven was het groter niet ingetreden
althans daar waar de werkelijkheid uit ontbrak
zoals hij was of wilde wezen wat hij had gelezen
althans ook dat was hij zo nu en dan vergeten

in zijn dood ervoer hij vrede iets van rust
althans met niets te weten wat daarna kwam
hij wist het zeker heel zijn leven al geweten
althans van dat deel van het  leven na de dood

nu is hij dood

rust in vrede

lief en leed

ach wie weet

was hij als velen

die het niet weten

wat vergeten leven is

een dodelijk drankje

cocktailtje van beide

als levenselixer 

Purper

Het lucht op klaart purper

meer dan was verwacht

nacht met krimpen komt

het water trager aan de lippen

de havenmond glimlacht 

zacht gelijk het slik de voeten

dwalen over het wad 

ergens schijnt haar 

wezen hoger dan het zicht

te wachten op een blik

een glimp van stroom

en geulen belichamen

rondingen die haar omvatte

even was de droom 

warmer dan en lomer ook

een huid waarover handen

gleden benen weken armen

neerstreken in de holte 

van haar wiegend dijend lijf

dat zo lenig zilt en zoet 

mijn gemoed omvatte 

ik sloot zonder het bevatten 

haar schoot van jaren

eerder en ebte in haar weg

ijlings in de vloed van smachten

zolang de tijd haar liet 

mij weer verliet zwijgend

zo als zij was gekomen

afscheid dat bestond 

nog niet en dat is altijd

zo gebleven onderwijl

ik zweefde over kwelders

van  mijn getijden heen 

verdronken in dit hemellichaam

dat aan haar verknocht 

me dronken van de ruimte

rustig achterliet.

Losjes

speels dartelen de borsten vol
van moedermelk lenig
in het bloesje los
zij huppelt vrolijk op de maat
van haar wapperend bestaan

achter de kinderwagen aan
de bloter benen smakelijk
ontkleed geven een weertype
de kans daar lichtjes om te spelen

het moederschap lacht haar af
stralend tot al haar bewegen lust
in leven begeerlijk als zij gaat
draait alles even om de vrouw

alleen zo voldaan van dit moment
dat kinderlijk eenvoudig geschenk
een lijfelijk lichaam zo voldragen
lust dat intenser nog leven omarmt.

Academicus

Hij ging dieper groef en ploegde

de aarde om

haalde zoveel boven met gewoel

gevoel deed niet ter zake

slechts de diepste gedachtengangen

waren bij het doorgronden 

het onderste uit de leemlagen

van o zo ondoorgrondelijke aard

was van jongst af aan zeer grondig

gedijde goed op zware kost

bij neerslag kwam hij bovendrijven

steeds vaker twijfelend aan z'n geslacht

ook dat lag in de aard der dingen 

besloten toen hij boven kwam

dwaalde hij nog wat droogjes 

rond de scherpte van gesnavel mijdend

zijn weke mond en andere delen 

waren zo goed gebekt noch bestand

tegen beter weten had hij geen weerwoord

anders dan regen want daar immers

werd hij glad en goed gezond 

maar die ongenaakbaar wreedste zon

dit daglicht kon hij niet verdragen 

toen een harde korst de aarde 

hem het verder verdiepen belette

restte hem een wrede dood 

op platgetreden wegen 

waar anderen zo prat op gingen

smachtte hij uit alle macht

en verschrompelde geheel en al

gelijk zijn kennis van de ondergrond 

verdorde daar ieder bron van kennis

omtrent de aard der dingen opgedroogd

hem toe schenen zo onbereikbaar 

hard hij ook de dood tegemoet wurmde

in de bek van de hooggestemde 

olijke noot genoten in eksteroog.

--

De lyrische Syriër

Hij is een doel op zich
een winterjas als zomergast
iemand die je had verwacht
maar eigenlijk nooit zag

de man met een bevrijdingsleger
in z'n hoofd wat revolutionair
mag heten wapperde in z'n tuintje
een ontzettingsvlag wat in een vlaag
van verstandsverbijstering Guavara
bleek steeds meer wat eerder rood
voor ogen hem tot doel leek

ach het leven is zoals het was
als landgenoot met woongenot
terwijl hij vaker niet te genieten is

de kou is uit de lucht
sinds kort is hij de vredevorst
een lieveheersbeest prijkt
nu hij hier binnen is buiten
op zijn vensters

wat gesloten meer dan open
ramen waar muziek uit kroop
wat stoorde was van nu af dicht

ik zie hem niet zo vaak
terwijl alles toch op rolletjes liep
omzichtig als hij was op rollerskates

laat hij zich niet meer zien
of verwacht ik binnenkort
een ander gezicht
van deze vreemdeling

die zo graag geziene gast
bij buurvrouwen
is hij ware knuffelbeest
nu de oorlog uitgebroken is
in zijn hart
waar hij thuis hoort hoe
slecht het afloopt daar
misschien

Dit kan het allerbeste zijn

Het leggen van een verband
tussen wonde en verwondering
het verschil zien waar het niet is
maar zeker wel kan komen
het leven op aarde
en misschien
de laatste adem
van een ochtendbries
maar ook minder geloven
in wat gezien
en minder zien
in wat gelooft

getuigen van de moed
en moed om te getuigen
hoe schaars gekleed
de waarheid is.

De fietspomppionier

Hij blaast nieuw leven in een leeggelopen band

van oudgedienden in de eeuwige trouw

de weerstand is groot de wrijvingswarmte ook

tot dat de spanning groot genoeg 

het stuiteren stuitend laat beginnen

zitten al die moleculen binnen 

gevangen in een rad van avontuur

dol van draaien wentelt de wereld

van hoop tot wanhoop tot malenstoe

door een tunnel die eindeloos lijkt

met slechts een ventiel hoe imbeciel

 waar door ontsnappen 

nog een uitkomst is blijkt

ook de speldenprik of 

het gewone glaswerk

nog uitkomst te bieden

tot verkrijgen van een losse 

band die bijna bandeloos

iedere beweging achter zich laat.

--
hakuna matata,

ries.

Nu niet wellekome

Geheugen spint garen over lijken

op gehoorsafstand platgebombardeerd 

geweten luistert door ogen in beton

naar uiteengereten hartslag van de tijd

trager stroomt bloedstollend 

de levenssappen door het riool

de geest biedt schamel onderkomen

in dit dakloos bestaansrecht 

van geslepen woorden mateloos

helder op één oor 

--
hakuna matata,

ries.

Ik ben al jaren verleden tijd

Mag ik je nog eenmaal 

te verstaan te geven

nog een keer je taal

je middel zijn in het

omarmen door huid

en haar verstrijken

op zachter plaats m'n 

handen neerstrijken

je leven nemen zoals

mag ik je nog eenmaal

omwoelen in je dromen

waar je naakt uitliep 

maar niet uitsliep 

dan in mijn wereld

dat tijdelijk deeltje 

van mezelf waar in

ik me hard zo willen

maken wat voor even

laten voor het weer 

te laat staan bij neer

leggen mijn hoofd 

op de weekste delen

de mond laat 

fluisteren in één 

ademtocht naar heinde

verder dan de nacht.

--
hakuna matata,

ries.

aftands

Z'n naam heeft hier en daar een nieuw jasje 

aangedaan die oude dijk 

op z'n breedst een afgegraven kruin

smaller dan voetpad er dwars doorheen

Ach dijklichaam dat daar staat, ligt, rust of slaapt

ontwaakt nog hier en daar in het dromenland

al heeft hij er zijn hoofd niet altijd bij

met een waterhoofd daarin zich siert

tot een kanaalpandje of beter nog 

uitgewoond huis dat onbewoonbaar verklaard

een bijna vlak stuk niemandsland

waar vaak de aflopende zaak nog tastbaar

in de tuinen van de welvaart 

van het zoetste water staat

stroomt de uitkijk naar 

wad eigenlijk verderaf staart 

Smeer um

eens wellicht de oudste woonstee van het hoge land
geïmplodeerd tot te saneren bult in een windbuiil
van weleer staat nu voor paal het smeersum hier
een kale puist verheven met boom of wat na

NP 6h

de pieperfabriek zwoegde zich adembenemend door de stilte

onzichtbaar ook was de karekiet in het uitgeloogde riet

mijn schaduw kromp lomer voor mij uit dan ik voorzag 

op de weg die ik aflegde naast overdreven veel wolken

in spiegelbeeld ik beeldde mij in dat ook ik in de wolken

ben zwemmend tussen kikkerdril hoogverheven dan

stamboekvee dat al malend  de kruinen afgraasde

eindeloos is op den duur iets wat daar verderop rust

een stip die wegvloog bleek een kiekendief 

ik kon weten noch zien of het grauw danwel blauw 

betrof wat er aan de horizon verscheen bleek ook

oogverblindend de verleden tijd die nu opstond 

gelijk ik op m'n klokje keek en zie dat het stipt 6 uur

is op de noordpolder waarover ik denkbeeldig zweef.