Het was een mooie dag om dood te gaan

Het blauw bloed kroop
waar het niet kon gaan
ze gaf geen krimp zo roerloos
ook alles bij het oude bleef

de man was haast
een cliché met laadjes vol
verzachtende omstandigheden

zo werd leed geleden ook verleden
de tijd kroop trager en blies licht geroerd
een grasspriet in een verlate zonnestraal

tot de slagschaduw viel struikelend
over de beukenhaag zo beslecht de dag
die zonder het te weten de laatste hier

op aarde was het killer dan verwacht
vannacht hoe zij buiten sliep en nooit meer
uitgeslapen raakt zonder het verschil te maken

Een laatste adem

Ik had je een laatste rustplaats gezonken

gekruid opdat het wat ontlastend was

omdat dragen zo tegendraads

niet bij je past

ik had de rozen,

laatbloeiers,
gesnoeid
ze bleken eveneens doorniger
te doen gewoonlijk
waar jij wel van genoot
was de neus blij
te verrassen
met hoe het geurde
in de late zomer

de herfst kwam
met orkaankracht
uit het westen
geen bedenktijd restte
hoe je ook verongelijkt bleek
naar het scheen een trager licht
dat gebogen op jouw gezicht
verbleekte

een ademtocht is toch wel

een eenzame reis

wanneer die alleen maar uitgeblazen is

bevreemdend ook hoe teder in alles jij beklijfd

dat grote lijf was schijn

waarachter je altijd pup kon spelen

blij in velen in eenvoud van geuren

een speurtocht naar leven

dat je niet meer zag of bij hoorde

die uit iedere graspol ontsteeg

wie er voor jou was geweest

maar verraad niet

dat je aanwezigzijn

dat voor je heengaan

nu al is gemist

Woud der verwachtingen

Toen het nabestaan begon

Er was geen vuiltje aan de lucht
alles rook nog nazomerse bloei
de zonnebloem scheen de overhand
en aan boord bood de goede hoop
zicht op een bestemming lager
bij de grond dan de hemel kon
vermoeden waarin iedereen zich
bevond toen plotsklaps hij over
de beeldspraak begon waaruit
de dood het leven kwam de liefde
werd geschapen in de poëzie
die uiteengevallen neerkwam
tot uitdrukking in een lijkenlucht
ontsnapt uit blik bijeengebracht

Inktzwarte poëzie

De nacht was beter dan wat het voortbracht
er was niemand dichter bij't graf  dan de poet
die in barensnood uitkraamde dat hij liever
was dan menig eerder geschreven bundel papier

men jubelde het uit die nacht dat hij doorbrak
van alcohol en ander geestdodend middel
bedwelmd in nevelen gehuld doorschijnend
chliche en onderwijl uitriep het is volbracht

de schoonste ster aan het filiment schitterde
stralend toen hij neerviel het was godsstraf
de nacht deze nacht dat het was volbracht

de nacht dat de poezie stierf had niemand

verwacht zo zacht doofde het anpubliek
niemand sprak zooorverdovend als dat
kinderlijke onschuld er vermoord bij lacht

Een onheilspelletje

De bomen dragen met zorg de storm voor
licht bewogen breekt en schikt het lot
de slapers waken op klippen van de golven
van de neerbuigende halmen razend

door de coupures loeit losgeslagen
vee zichzelf een weg banend
men zet zich schrap bij hoog water

schouwen plichtgetrouw langs kaden
opgezweept door woelend ontij
valt de nacht zwaar op de maag

de onverlaat zwalkt door de ommelanden
waar zelfs het weidse uitzicht zich
luidruchtig gebarend over uitlaat

plots tot ieders tevredenheid strekt het riet
de zilver grijze pluimen in schitterend maanlicht
is de stilte van weleer weer goed te verdragen.

De globetrotter

globaal gesproken komt hij nergens 

voor

een tussenstop slechts ergens

verscheurd tussen huis en haard
daar bewaard het stenen hart
dat zo bezwaard zich mee laat
zeulen in duur noch rust

hij lapt de wereld aan zijn laars
waar hij mee zit daar komt het

opaan zit in z'n maag
een streek niet in zijn geheel
is zo onberoerd als daar

de expatriate wordt gekort
tot een bestaansrecht
van de uitgezonden expat
heindenver of nog verder

op

weg

komt hij tot

zichzelf

tegen of verdwaald

met wat hij tegenkomt

het leven is zijn

afgelegde weg
ergens halverwege
draait alles om

de terugweg in zichzelf
gekeerd een rustplaats
uitgeleefd te betreden

Norm

De gewoonte getrouw
op het gevaar af

dat zonder hèt te weten
de schoonheid daarin

zich toont in talrijk tooien
wordt met kennis dat teniet

gedaan in algemeenheden
zo blijft het mooiste steken

glad gestreken plooien
in hét niet weten.

Naschriften

Vandaag staan we stil
zwijgen even de tijd vooruit
zien de vereeuwiging verschijnen
in de dagbladpers
getuigen van een leven
toch zijn ze niet gebleven
het was de leeftijd
of gewoon tijd
belangrijk voor een enkeling
of te vondeling gelegd
zijn opgestaan omwille van
een naschrift waarop stil
gestaan wordt met te lezen
ach heengegaan soms op tijd
vaker nog te vroeg om vroeger
al een plaats te geven

Heimwee of verlangen naar een tijdgeest

De een rent zich het leplazerus in zweet
om te ontspannen
weet dat het goed gebekte lijf feestviert
bij het sprinten
zoveel meer losmaakt dan een meekamp
op de lange baan
hoeft ook niet veel meer dan stijf te zijn
in een groeispurt ouder
met doorduwen is alles op tijd te halen
de ander heeft geen last van het verlangen
verleden tijd is geweest
de wereldbol wordt ook stilstaand rond beleeft
zelfs zonder tijd

de kunstenaar leeft doodleuk ingelijfd voort
in de schoot die hij met liefde heeft uitgewoond

ergens valt een pleegkind in een zwart gat
zelfs het laatste redmiddel volwassen zijn
is een straf

de mens is gekko genoeg om verticaal te kruipen
op jaagt naar een prooi het grootste goed

zoet wordt zout gemaakt voor de natuur
verkies geen downsyndroom
maar spoel het gewoon met waswater weg

iemand tekent de tijd die heelt
een wond geslagen in het geheugen

Alsjeblieft niet

De nietszeggendheid
van het uitdrukkingloze gezicht
niet de tomeloze strakheid
van leegheid dat schoonheid
heet niet die eeuwige jeugd
die niets uitbeeldt
nooit de strijd
tegen de vergankelijkheid
nimmer nog verzet
tegen de vergrijzing
noch het geplaveid gelaat
dat prilheid uitstraalt
van het maagdelijk geluk
dat niet bestaat
uit onschuld maar zucht
hunker naar de geest
die leeft beleeft en is
uitgeleefd in zicht
van het geplooid geweten
dat vorm geeft
aan het bestaansrecht
van de ouderdom
dat fraai de contour
van leven weergeeft
dat taant maar
met talent
alles oprecht
weerstaat
dat tijdloos bleek

War poetry

http://cyborgs.uatoday.tv/

War poetry

 dulce et decorum est*

The battle for this 

strategically and symbolically crucial objective 

has reduced the formerly state-of-the-art air hub to ruins,

"A major battle is taking place at  airport. 

Blasts can be heard and jets dot the sky.

Many Donbas residents followed the battle on 

Facebook. The Illusion of Tranquility

'' who is guarding the airport in

 we haven't been able to dislodge them 

for the past three months. 

We tried storming the complex 

but each time we are repulsed and 

forced to withdraw, no idea who is 

defending the airport 

but they are not people. 

They are cyborgs.

They, Legend of the Cyborgs,

 airborn succeeded in repelling 

wave after wave of attacks. 

The cyborgs' themselves responded modestly 

to their new status and claimed 

to be simply doing their duty. We saw that the insurgents 

were suffering tremendous

losses but we weren't able to keep track 

of the exact numbers and a airport gained i

n symbolic importance, But the battle was 

no longer being fought for the airport, but rather for its ruins. 

The remarkable defence of the Airport 

has already passed into folklore, 

while the defenders themselves 

have become known simply as cyborgs. 

The grudging praise of their enemies 

has helped to cement the place 

of these defenders in the national psyche, 

providing a boost to morale during 

one of the darkest moments in the country's history. 

*http://www.warpoetry.co.uk/owen1.html

De geschiedenis stopt waar het nu begint

De bodies van de fotograaf
zijn naakt bewonderenswaardiger dan ooit
zij belichten veelal in zwart wit de tinten
grijs waar over belicht het hard contrast
op de korrel genomen weer verzacht
wat eerder een ingekleurde werkelijkheid was
maar o wat schoon is de techniek
die in metaal verpakt zijn handen vat
hij minnekoost vingervaardig de clitoris

met een druk ontwaart zijn zoeker
objectief bezien het diafragma waardoor hij
naar binnen ging en alles in een fractie
werd ontdaan van alle zin de scherptediepte
van de subjectieve lust
het landschap van het lichaam zo begeerd
in strijklicht weergeven en zij herrijst
aan de oevers van het IJ
waarover alles is geschreven maar nooit
zo is vastgelegd als met liefde werd bedreven.

Ja

Lach om mij
ik ben de scheut
die door u schiet
u doorboort
zo als de pijn
die bij u hoort
maar ongestoord
z'n gang kan gaan
het de kramp
die bij het leven
hoort bij u hoort
dus lach om mij
ik ben gestoord

Eencellig

Hoe zwartaardig zacht nog schijnt zwak
de sterrenpracht in oneindige veelvoud
stralend nog in speelser tinkelen klaar
de helderheid van het onstuimig leven
daar pril nog in alle woeste lust zich
in een uitbarstende kracht van kokend
zinderend versmelten inniger dan ooit
de dag zag rijzen op de nieuwe horizon
waarop gewacht het wezen in de licht
de schoonheid van het naakt bestaan
doorgrond in eindeloos verversen
van alles dat door eenvoud leeft.

Op hete kolen

Zouden haar borsten de opwaartse druk van water weerstaan
gestuit in woest bruisende gebarentaal haar vleselijk lichaam
in het licht van hel vuur tot schaduwen laten opgaan
barrevoets de dansend op het gloeiend leven waar in
een vlammenzee zij opgeheven in de laatste schreden
biddend dansend verkolend verkoelend
zich van alles ontdeed dat haar omgaf zo naakt
de waarheid toonde om bevrijd te zijn van tucht
zou haar geslacht zich openbaren waar zoveel lust
gewekt is dat zich te goed doet aan eindeloos verschijnen.

Hondsdraf tussen varkensgras

het licht kegelt gebroken tegen de aarde
fraai uiteen gespat in gebroken kleurenpracht
een heldere reflectie van de vertroebelde mistlamp
op het asfalt dendert nog een afgeladen vrachtwagen
het spoort niet met de werkelijkheid
op de harde ondergrond zwoegt liefdesgras

dat perzikkruid hier uitgebloeid ligt verrast niet
verlept in tussen alles wat uitgeperst is of wat
uitgeslagen op speerdistels berust stekelige
aangelegenheid maar donzig zacht verwaaid
in de lucht die zwoel van de zwaartekracht
ontsteeg of doodgeslagen in hondsdraf
tussen varkensgras uit de groeven treedt

De avond

valt in duigen op de gracht
een spetterend succes
was ladderzat tenonder
in het natte pak geplakt

ze nam geen hasselblad
voor dr mond waar mee
geschoten was die nacht

alles werd of was vast
gelegd gevoelig grijs
ergens tussen zwart
wit trok zij weg een laatste

shot waarmee ze klaar
kwam en het ongeval
ten einde verder liep
radeloos verliefd
op wat haar verried

Tijden van vergrijzing

De lijzige lamzak brokkelt langzaam
maar lustig zijn zienswijze af
naargelang de bezoekersdichtheid
pleegt hij geestdodend zelfmoord

geen span laat hij ongemoeid
zo vergroeid zit hij aan zijn mobieltje
imbicieltje bespelend op z'n duimpje

klein en vingervaardig schrapt het
hypergevoelig de glasplaat vlak
het oog valt op de protestzanger
die in roerig tijden ophefmakend

niemand onberoerd liet wordt
ongenadig afgemaakt met poëzie
nauw verweven met de muziek
ooit stem van zijn generatie

nobel vertolkte maar nihil bleef
al kreeg hij naam onleesbaar
bleven spinsels ragfijn verkleven
in het streven naar sterven
voor zijn betere wereld

inmiddels een eeuw geleden
al buitenissig verloren ging
de bard is een vergissing

al doen die tijden voor de verandering
nog wel mee op kilo's papier gedrukt
om vast te leggen wat is uitgezongen

en hij ach hij beziet door de ogen van een kind
in diep intens verdriet de puber zich sterker maken
in een app een spelletje op een ledscherm spelen
zijn emoties bevrijdend die geen plek gekregen

hebben in een volgroeide avonturenfilm
waarin de jeugd de overhand heeft
ontrafelt komt alles weer op tafel wat
zo vanzelfsprekend werd voorgeschoteld.

Tenonderen

Het grootste groot
van de groteske gedrogeerde man

die nooit op rijm
maar slechts uitbeeldend
in voorbeelden van ongerief
z'n innerlijk ten toon spreidde
op het behang

het onwelriekend braaksel
smeuïg smeersel gleed
in z'n allergrootste leedwezen
van zelfbeklag als
liefdevolle rosé olifantjes
op het zacht tapijt
waarop hij neer zeeg
en overleed onderwijl dat
in zijn dierentuin het rillend kille vlees
van de kalkoen hem tandenknarsend
beseffen deed dat de geest
uit de fles het al te goed deed.

(hulde aan het gezwachteld leven van de poëten met junkstatussen)

Nog niet dood gevonden willen worden

Op vlucht naar het hiernamaals
onderweg een enkeltje op z'n retour
ontsnapt aan de ellende een verdrinkingsdood
zeer beschonken en ternauwernood
ontvlucht uit het bestaansrecht
van de eeuwige jeugd
een redding op een haar na achtervolgt
door noodlot waar geen zegen meer op rust
geliefde man of ontrouwe echtnoot
een kinderschare vrouw
die baarlijk nonsens
kraamt de pasgeborene met alleen recht
op een ouderpaar herpakt zich in de wieg
en doet geen vlieg meer kwaad
het slaat allemaal nergens op
zelfs niet op de harde schijf
die boterzacht gegevens wist
van het laatste lotgeval
waar als de dood zo bevreesd
het leven door geleden wordt
nu zelfs het pril intiem contact
al rouwkost geeft een bittere pil
hoe giftig ook het leven als cliché
bewezen is een schrale troost
voor iedereen
de eindjes aan elkaar knoopt

Op gevoel

Heb altijd wel het gevoel gehad
dat iemand de eerste moet zijn
geweest inderdaad gewoon eens
toen bleek dat de enige niet
de eerste de beste leek
toen laatst scheen dat de laatste
ook niet alles was met wat ik
eerst dacht op het gevoel af hoe
eerder iemand het alleen kan zijn

Ouwe mannen

Hun overkomelijk probleem op maat gezet
van alle toonaarden vervreemd laat onverlet
de vraag herrijzen over het sterftecijfer en
of hij er nog toe doet tussen zoveel cijfers
van kindjes verwekken krijgen wij geen genoeg
gek genoeg wel van overbevolking of bejaarde
zorgen die ach en wee met nat en droog verwarren
ze zijn inmiddels anderhalve eeuw geleden samen
noten krakend in leven gebleven zo inlevend
zijn zij nooit geweest hangende gedurende
het verstrijken van de tijd waar hij bob en hij
job genaamd zich neer vleien op hoogpolig
tapijt van miljoenen die hun nabekken
zover verstrekkend als hun woorden zijn
waar de onrust en de louterende lust
weerkeren naakt geboren in de schoot
om met miljarden gezellig te gaan zitten
overbevolken waar een ieder tot de dood
vanzelfsprekend recht opheeft.