God brokkelt af

Knaapjes zingen in koor hoe misdienaar
ze zijn
Eva werd aangerand in de Jordaan
terwijl Rusland verpauperd
stond een broddelwerkje in de krant
Adam was centraal een station te ver
gegaan naast klaprozen te rood
staan meer papavers aan de kant
maar met passie wordt iemand
aan het kruis genageld
die er juist voorstond

Dorstenden

schaarste maakt dorstig
gebukt onder groei
valt de put droog
lurkend aan een tank

maakt niet gelukkig
dat niets tot bloei
dat er niet om loog
hoe vleselijk de stank

dat de paniek morsig
meer dan kale snoei
van kil woord zo hoog
omgeven is door drank

tot de rimpel huid vadsig
ingewikkeld maar in de knoei
zichtbare stut hoe toog
misselijk de waterige klank

De oudheid

Ze heeft het liefste leven wel gehad

Minzaam en zelf bedacht
het speel van blootgeven
in die zin dat prikkelen mag
te zien hoe ik haar zag
een hemellichaam zwevend
op mijn matras

Ze onthulde zich tot niets
haar zelf zijn was een naakt
gegeven zelden is geschonken
mij zo een eenvoud van geven

Toch trok ze aan en verhulde weer
zoals textiel nu eenmaal gaat
een bedekkingsgraad van even
onzichtbaar zonder het te weten

Speel ik mijn gedachten klaar
of is ze bij gebleven zoals ik
mijn handpalmen nog geef

tastend op de tast haar gebeente
heeft zij zichzelf weer uitgedaan
welvend strelend was zij daar
steeds vager huid en haar

Onbegonnen leven

Het zijn huilende bomen in de mist
om wat mist het vergezicht

het is de wind die zingt
door opgeheven kronen

getuige van getuigen zijn
in duizenden bladeren van het lot

dat  af brak juist waar licht
nog enige hoop gaf

dat zo vreeslijk ontbrak 
in blijkend neigen naar leven

Om los van te komen

Het is niet de strijd om het bestaan
dat het geweten teisterend laat
weten hoe het innerlijk vergaat

Maar meer nog dan het hongeren
en dorsten naar het vlees en bloed
is de moed te beseffen hoe los

Daarvan het gemoed lijdt zonder lijf
en leden om het uit te schreeuwen
dat pijn slechts een verschijnsel is

Dat zijn licht werpt voor de schaduwen
die verschijnen om te zien hoe zwart
en zwaar dat bevrijden toch kan zijn.

Het is de man die hoe verlicht ook bij het leven

in zijn geest een mix van komedie en tragedie

bittere chocolade met scheppen van een schuilplaats

waar veilig geborgen van stilte en lawaai verstoken

zijn eigen leider is van al het lijden hem aangedaan

iets wekers dan dat zo bederfelijk vlees van vrezen.

Ik heb je naakt

gezien wat tieten cryptisch zwartwit met andere
geslachtsdelen kenmerkend gescand en dat ook
was sneu voor snowden de man van nullen
en enen die zich overgaf terwijl de mystieke waas
zo grijs van het verleden werd gewist

ik wist het zeker een tiran heeft
ook een bedroefd gelaat wanneer zwart bloed
zijn hoofd bezoedeld waarmee hij kort gekapt
ietwat onknap gelijk het lijden rond Pasen
de doornenkroon het aanzien van de wereld
al tweeduizend schokt schaad
naast slechts een paar honderd kinderen
 die verdronken op witte donderdag

de joden vrezen weer, maar nu een beer
uit het oosten in een grensstreek en luttele
dorpsgenoten genieten niet van allochtonen
het is een rotstreek achter de duinen zo
zo tekeer te gaan terwijl kindjes nog
op het tablet beter met hun blokkendoos spelen

een hoogbegaafde idioot die gewoon
z'n gang kon gaan terwijl Erica hoog van de toren blies
om het verlies in vertrouwen dat ernst had opgelopen
maar gelukkig kwam de waarheid boven tafel
bij een Nederlander die uitleveren bezwaarlijk
vindt na het uitleveren van een onschuldig kind
en een oud fragment van god mag weten wie
Jezus heeft bemind op eeuwenoud perkament
een hele vent al is het vals zo beticht te zijn

met vele babyboomers op de kale plekken
die nooit smetteloos het daglichter verdragen
dan in essentie te blijven houden van iets zinvols
een man een vrouw of nog iets als een elektrische fiets
die houvast biedt met je eigen koers te varen
te hopen dat alles voorbij zal zijn of op z'n minst
tijdens het verwijlen niet boos of onzeker maakt

wat moet vergeten zijn op herbezinnen op
zonder meer kinderpardon af te ronden op
een paar honderd die onder rijkstoezicht zijn
gebleven met anderen die met ontwapende
tongval moeten wijken en verder doodleuk

aanbiedingen prijzen van een stoel waarop
je smoel zich aan de buis of achterflap
kan blindstaren op de nietsontziende
nietszeggendheden gelukkig gaan veel
kinderen met overslaan het voor de wind
je komt ze later goed doorgestroomd
hoogopgeleid of te wel gesjeesd wel tegen..

Uitgehuild

De mens die dader
van de slachtoffer was
schuldig aan z'n eigen
leven na de dood

geen weet van het
vergeten wat hij wist
nooit meer vrijkomen
uit z'n dromen

er is altijd oorlog in z'n hoofd
waar hij bloedstollend bij is
de angst dat angst hier is
verdwenen zaait paniek
waarmee hij eeuwig leeft

Bekeerling

Het is kwalijk stil
wanneer geen
geloofsgenoot
zich meer bekeert

de rug toekeert
en jij alleen
in het hiernamaals
niemand meer
de bal toespeelt

op De wereldschaal

Te weinig voor de werkelijkheid

Woorden als kauwgum op de grond
worden als kauwgum vertrapt op de grond

ik ben de enige zon die daar op schijnt
naast de voetafdruk van het gebit
dat een schilder zoiets niet ziet

dat je je tanden er in zet vastbijt
om te weten welke woorden werden
ingeslikt of de tong die bevrijdt moest
worden in een zoen waarmee alles
was gezegd uitgekauwde werkelijkheid

een blanke spot zo op de grond
waar de schaduw in oplicht
een brandend gezicht waarachter
 alleen een lachend geraamte zit

geef de voorbijganger die er optrapt
maar het geluk van het uitgekauwd geluk

Ge haast

Maarten

Mijn vader had een pijp,
maar daar heb ik niets meer aan
nu hij in de heer is.

Net als iemand anders
die overhoop in puin geschoten ligt
terwijl dat er niet toe doet.

Want ik heb er geen hoge pet van op
hoe alles doordraait op
dit tijdstip van de dag.

Hij heeft vier hoofddeksels waar
ieder jaargetij in past wat niets weg heeft
van gewas of wat van het land was

Hij falset ietwat terwijl hij onze Vader liefhad
maar dat is niet veel meer dan een gebiddag
waar hij geknield bij rode kool zat

Kom we breken de dag op

de bomen zingen het hoogste lied

een verlate vleermuis fladdert

verdwaast de nacht uit in 't verschiet

de vis die naar lucht snakt

maar precies

in het midden

van de cirkel uitmond en verdrinkt

de reiger die er lucht van krijgt

grijpt in

zo kwakend pril begin

dat ik nog aan de tepel lurk

uit de volle boezem

van de bloemetjes jurk

van de bezwangerde vrouw

ze snakt er ook naar

die bezwaarlijk ook het zaad

verwerkt dat mij zo vers

te binnen schiet hoe melkwit

toch een gedicht gebeden is

alvoor het uit zichzelf verwekt

het vruchtwater gutst en niemand kijkt op

hoe licht ook door de dagkanten breekt

Uit mijn hoofd

hoor ik merels door het raam

klinken kikkers kwakend wel

zwarter weerschijn

voor de zon

hoe klein welluidend kan

de wereld dan nog zijn

Steeg, de verleiding

Ze lopen uit de hand

en een rot zorg zal het ze zijn.

gesluierde lijken heel 

banaal

op straat gesmeten keien

bestaansrecht gelijk de klinkers

van het hardste klei gebakken

gestenigd vernederd verhard 

zij

om op neer te zijgen en te zwijgen

gekleed voor het vergeten en naakt

borsten zo groot

om over de schouders heen

gegooid

alles van lust tot last te dragen

maar van bestaan laat staan

een recht van spreken 

maakt

van hen part noch deel dan vlees

gevierendeeld verast en om te vergeten

al zaait de man zijn onlust in 

haar

schoot geen kiem daaruit omhoog

slaapt zij dan ontwaakt haar geest

wakker als een immens 

beest

haar lichaam is ooit mens geweest.

Winter is dood

Het zat er aan te komen, het kwakkelen hield aan.

Viel ook al behoorlijk tegen, 

vooral de kou was van de lucht.

Toch heeft winter het nog 

zachter lang volgehouden.

De laatste maanden zonder 

wintervacht, 

bijna haarloos was ze wel.

Kippenvel ondanks, 

of juist tenzij die grijze dagen.

Het zat niet mee toen 

ook het najaar bleek verveeld

al zichtbaar 

kilte bood waar niemand van genoot.

Maar bitter werd het pas 

toen in de zachte lente

de laatste adem uitgeblazen werd. Niets 

herinnert meer

aan deze maanden 

anders dan de kater.

bodemonderzoek

Hij was onder de mens

Het licht der aarde scheen in de coupe
ratelend in straks staccato op de rails
stemloze uitdrukkingen scherp op snee
schitterend schermen blikken steels
zweven de vingers maatgevend mee
ogen tastend blindstarend gewild
in de schoot geworpen naar benee
hoe vreemd ook klinkt de dorst die stilt
het flikkerend beeld in handpalmen
van de laatste snik dat hier zo galmen
de eenzaamste wezens uit het heelal
uit metro's tunnelvisie vrezende blik
zichzelf weerspiegelend kleine ik
dat alles heeft en niets bezitten zal
de vrouw nog stomvervelend hem leest
hij vreest het vlees in haar het beest
want zij zijn samen nog nooit
zo ongenaakbaar samen
geweest dan met ja en amen.

Hier ben ik de weg kwijt

Iets wil zich in woorden weergeven
maar blijft steken op een gezichtseinder
gaat geruisloos ten onder
in een blind verlangen

dat zout bijt wit uit in de wonden
dorst schijnt in angstige schaduwen
uit slijk glanzende kleilichamen
zonder een indruk na te laten

lijndiagram stevig verankerd
ofschoon diep andersom
weerspiegelen de dingen
fata morgana loom zinderend
uitdrukkingsloos