Vroeger veelal

Haar handen strokarton schuurde trager over het verstild gelaat
berusting is wat er staat vanuit de hoogtijdagen toen geluid
de andere kant uit klonk zo heel basaal oplossen waar jezelf
in doorklinkt luisteren hoe het te persoonlijk klinkt op straat

Een modegril vervaagd tot een banaal gebaar dat stomverveeld
staart naar de krimpscheuten in de regio alwaar keuterboer
in steen gezet de teneur van bodemdaling in het moraal
de landarbeider geharnast verried hoe de ontsluiting met de brommer
het dorp laat klaarkomen op het internet nu er geen grens meer is

we gaan vrijer om met nageslacht dat onzedig wild de streek verlaat
hun toekomst omtovert tot kinderrijk dat zich gaarne ontvolken laat
achter een tweeluik arm en rijk speelt in de arena waar met vergraven
de man z'n hoofd van de romp werd gerukt tijdens reddingswerk
verongelukt stonden wij erbij te kijk hoe wonder boven wonder

Zijn dunne benen niet bezwijken onder de last van de vaatwasser
die over het net gepolijste marmer toch met een rot smak tot staan
gebracht bij wolkenkrabbers het zicht op de natuur ontneemt waarvoor
te duur betaald in het land dat zich nooit verschoont van het verleden
daders allemaal overleden op een hoogbejaarde honkbalknuppel na

Naast mij staat een blonde vrouw met een gefronst vraagteken op het hoofd
een opgedist lijstje namen uit de spaghetti gegrist spreekt boekdelen strafrecht
over klokkenluiders maar uit de geschiedenisboekjes wordt met geen woord gerept
dat onrecht miljoenen stumpers dolgedraaid in tempelbouw van de oliesjeik
sjiek sterven voor de af te trappen bal en weer een kindhuwelijk is gesloten

In schoolkostuum en gympies aan het meisje spelend met haar babypop
gaan hand in hand de zeereep af uit pure lust tot landbehoud van ouwedagen
gaat de jongen van veertien nu gepaard met haar vuil ophalen langs de straat
wordt ergens de begroting op gemaakt van bijstandsmoeders een oud verhaal
van werkzoekend klootjesvolk tot de tand bewapend met gezinsleven behept

Ik lees zinsnedig over het smeerseltje in de ooit zo weelderige delta van weleer
waar nieuwbouw wegvalt tegen renovatie van het oude gelaat dat glimlachend
op de foto gaat om te bouwen aan vrouwtjesputter staat z'n mannetjes staat
verraad de krant nooit waar het omdraait tijdens het lezersfestival en overuren draait

het doorgefokte paard en het verwilderd rund geen veestapel maar oernatuur
kindjes in de ww verwekt worden bij de vleet opa's z'n babyboomerschap verraad
oma's te kust en keur tot sexbom voor het fris en groen blaadje hun tweede jeugd
opmaken bedankt voor afgetuigd saai christelijk gerief en stralend groeit in tijdperk Ik

Winterrust

De herfst vouwt zich samen

in een aanstekelijk verhaal

Van hoe pril en onbezonnen nog

de lente zich uit de winter herwon

Thans het bloemhoofd van de zon

ter aarde neigt en zaad verspilt

Vogel onderste boven daar omtrent

tot de bodemvruchtgebruik toe benut

De kans is groter dan het lot hoe teder

ook dit zomers uitbottend doorschoot

Nu alles verliest en tot de knoppen gaat

slapend ingewikkeld de kou doorstaat

En egel ach de egel scharrelt daar

voor't laatste maal z'n kostje bij elkaar

Het doet er verder niet meer toe hoe dor

stijf en half vergaan in deze hoop hij slaapt

Hoe't weer's begonnen en weer verging

Koortslippen in een onwijs gaaf gezicht
De overvolle stilte bij de aanvang van het begin

Even zo nog blijven met steeds verder hetzelfde
Gaan voor de gedichten terwijl de woorden zijn vergaan

Alles wat in die zin is begonnen blijft alleen maar
Onbegrepen in de cijfers van een stervend nieuw

Ophol geslagen trein neigend naar een einde
Nimmer landend in een hoofd dat zo verwoest

En leeggehaald alleen nog vraagtekens zingt
Terwijl de gehoorsafstand zienderogen afneemt

Tussen potlood en papier met enige vaag gekras
Crasht doorgestreept verlangen waar alles mee begon

Gewoon rustig besterven op de lippen van een mond
Gapend in de laatste adem die in zichzelf verstomd.

Jeugdherinneren

Ze lopen samen alweer
beide hand in hand
met de rollator
de ouden dijk op
een vertrouwd vergezicht
glimlacht zonnig
deze najaarsdag

Ze staan even stil
zwijgend bij het water
de sluisdeuren gapend

Ze duidt nog even
op het sluismeestershuisje
ik verstond niet wat ze zeiden

Ze vatten samen weer
schoorvoetend naar
overliggend land
hij herinnert zich gras
op deze verruigde akker

Ze nemen de afslag niet
de kreek waarin ze vroeger
speelde ligt er nog
aan het oog onttrokken
hoe zou het zijn
zoveel jaar geleden

Ze keken nog terloops
hoe de middendijk liep
een horizon waarachter
met handarbeid ruggen braken
gaan nu een wagenpark
aan machinerie tekeer

De oogst moeten binnen
begreep ik in 't voorbij gaan
ja de hond is dol op stokjes
maar die hebben wij
allang niet meer zo terug
naar huis wandelend
in verblindend tegenlicht
ontweken ze de afgeladen
boer in z'n combiner

De gevel is uiteen gereten

Het scheelde maar een haar,

of ook het dak was naar de maan.

Nu lag alleen een droom

van een veilig onderkomen in duigen.

Naadloos sloot het interieur aan
bij de kronen van de bomen. Vooral
het bloemetjesbehang kleurde fris en
monter bij herfsttinten bloedrood loof..

Ook de benedenburen waren opgelucht
na zo'n tegenslag.
Behalve hen was immers niemand
omgekomen en iedereen van de straat
viel de puinhoop,
om op te bouwen op. Breed uitgemeten
op in het straatbeeld stond dat dan ook
 wat versteld te staren, naar de naadloze perfectie 
van belendende percelen.

De bovenkamers, eerst één hoog, waren platvloers. Maar
de schilderijtjes en portretjes hingen
parmantig in de lucht tentoon;
een stil verzet in alle openheid
tegen de leegte. Passanten keken
hun ogen uit, lieten zonder blikken
of blozen hun afwachtende houding gaan
 door de gesneuvelde vensters en
de schitterende neerslag van het glas,
dat eens als spiegel diende,
voor een stralende lach.

Van horen zeggen doof

Ze zeggen wel eens hij is niet
van deze wereld of zelfs daar niet
van dan denk ik bij mezelf
goed te weten dat juist ik
daar niet bij hoor waar anderen
staan te luisteren en gewoon
voor bij ga aan een ieder
die mij daar niet ziet staan
zo ga ik ongebreideld
verder nergens mee behept
dat werelds zo onaards maakt
met gegronde reden

Ik ben kwijtgescholden

Tot het diepst toe uitgediept
ruiterlijk ronduit bedrogen
tot het bot toe voorgelogen

en dan zie 'k dat ik er even tussen uit wil
glippen groene ruimte weidsheid
en de vervuilde horizon voorbij
waar het gerief van welvaart schril
tegen afsteekt koersend op hemelse zaken
ik ben blind en lijd gezichtsverlies

er ontstaat een knipoog ergens
bovenuit en dat verblindt
met een half oog toegeknepen
ziet het er buitengewoon beter uit

rest te blijven
steeds minder
meer ook niet

of gewoon te getrouw
te blijven genieten
van de hoog opgestoken
zonnebloem maar toch
uitgebloeid bruin hoopgevend
zaaigoed of gedachtegoed
dat volgend jaar opslaat
uit losgewoeld schuldgevoel

De zingever reikte

Het gezichtsverlies is schrijnend nabij
het lichaam zit mee maar verder wat tegen
passie wordt fucking passief
een uitgewoonde leeftijd
vervuld van volwassen
maar leger in de bedstee
steeds meer dromen
minder dan volkomen
het vlekken bed verlegen
waar morsige jaren verbloemd
verlept in de schede of vervuld
leeftijdgenoten die zijn gedumpt
zelfvervullende zingevers
wordt met kinderwensen gevuld
de lust tot openbaren in het kraamkliniek
of doodziek thuis bevallen van een ongeluk
vervaagd de mooi gemaakte betekenis
in het kruis tot louter jeukend lastdier
wanneer weer een geslachtsdier
of voor de sier een ander beest
het kortgesloten geluk beproeft
in de bokalen rood gedroogd
vlekkenpatroon van gemorste wijn
puur azijn en bitter ook onuitwisbaar
de herinnering aan hoe vreemdgegaan
het levenseinde z'n voltooiing vindt
in buitensporige geslachtsgemeenschappen
van diverse maar perverse geaardheden
daar gelaten dat het lijf het aflegt

De staat van ontbinding

Het lag op schappen voor de hand
het veelvoud van verbinden
in onomwonden zinnen
veel slechts geschreven

om de zin daarin weer te geven

ietwat opgewonden raakte het
verward in ogenschijnlijk niets
kwam de wijsgeer op de proppen
om de lustverwekkende zin

weer zin te geven daarin
wat onontgonnen bleek
het hunkerend lijf met leden

die samen weer samen het kunnen
wat zoveel eerder werd bedreven
het genaakbaar meer gelukkig zijn

Mannen uit het kamp

Ze hebben iets aan hun oogopslag
daar druipt wat melancholie uit
een smeerseltje verstild verdriet
dat niet te stillen is zo als 't ziet

het gebroken oogwit adert rood
zo nu en dan wanneer met lede ogen
het leven zich weer tegen hen keert
gaan zij tekeer hoe zeer toch weer

het verleden weent
went ook niet
neemt geen keer
het gaat tekeer

de mannelijkheid loopt
haverij op mettertijd
die nog steeds verstrijkt
terwijl de vrouw
geen troostmeisje
meer beklijft

Het uitgelezen blad

Waar eerder nog
een bladwesp zat
een sluipwespvrouw
ongevleugeld nog
genoegen nam
van wat luizen daar
ik sloeg het nauwgezet
tot er geen speld meer
tussen te krijgen was
onder het vergrootglas
waar met volle teugen
uit gedronken was.

Ontwricht door de malletvinger

Aangetast tijdsgewricht 

daarvoor zo smetteloos wit 

 dit eens zo maagdelijk gezicht

en miljoenen popelden nog

op goed geluk 

voor dat iedereen blij vergast 

daarop nu terugblikt

de wijsvinger is niet meer 
in staat gestrekt te duiden 
op dit volmaakt
besmette uitvaartcentrum 

van de geest

~

iedereen op het internet

die wat te zeggen 

heeft 

heeft 

wel wat links

veel verwijzen 

naar zichzelf

of naar elkaar 

of waar ze ook

of juist niet wat

of weer wel

of liever niet

kortom lang blond haar 

dat hij niet meer bezat

en zij ook weer vanaf was

maar de kunst die bleef

al was de zeggingskracht 

wel wat langzamerhand

het scheelt niet veel

of adempauze is ademnood 

heel benauwd een pleisterplaats 

waar open wonden genoegelijk

tegen elkaar aan schurken 

zonder slag of stoot klaarkomen

hun boeventronie te voorschijn toveren

waarmee de liefde eens werd bedreven 

kinderen opgescheept bij de havenmond

complex staan toe te kijken hoe 

toch verwekt zoveel voor anker 

toch voor pampus gaan

iedereen is uitgevreten op heterdaad

in het verleden in vreugdevuur verwekt

en teert op smeulende vuur 

tot opgebrand er weer een strand

die niet meer opgewassen is 

het razende getij dat ranzig

vlees de hoop ontneemt 

in de tegenwoordigheid 

van deze heilige geest

nog enig welvaart te ervaren

De bronsen leeuw

Nog sprakeloos op de sokkel
staart het toonbeeld
van de vermoorde onschuld
naar het geslacht
dat hem zo sierde

neergesabeld in z'n kruis
dat hem tot slachtoffer ridderde
in koele bloede verwordt de held
een zak botten en leeg schedeldak

daar staat Hollands glorie
beschaamd met bloedrode vlekken
tot held van deze schurken staat

zo onverzettelijk toch bevrijdt
heeft vijf jaar oorlog
niet veel teweeg gebracht
dat een volk nog siert

(Hollands glorie; boter op het hoofd met nasi Goering van Jan Vermeulen. Hoe een volksheldendom werd)

De openbaring van walg I

Twee tepels spelen de ontluistering
met een pulletje bier in het kruis
wijdbeens bungelen de naakten
dijen waar bloeddorstig het vlees
van schreeuwt naar boven gestrikt
zit strikt noodzakelijk een getande vagina
luidkeels te boeren onder een afgezakte
klep oreert iets wellustig als spelbederf
ergens om haar heen zit de obsessie
met het mannelijk geslacht het slagveld
af te stropen in een ogenblik
kelen worden opgezet gelijk
verbeten het geschoren gelaat
dat blamerend blaat van het orgasme
dat een doelpunt wellicht veroorzaakt
het draait om kloten en de ballen
die de kerels al trappend daartegen
vermoeienissen uitkramen

Er in tuinen

Er hoort vooral een raam bij
het kozijn en ik wij daarin zijn
samen buiten aan het spelen

met licht

ik kwam in de nasleep vol
verkleefde aarde aanzetten
onverdiende sporen die weer

gewist

kleefkruid zeurde ook nog even
heb het daar gelaten waar't kiemt
de gedachtegang overwoekerend

verweten

toch verdorde ook dit ogenblik
tot prachtig stilleven in 't najaar
van de zomer waarin ik bloeide

ooit

tevoren, er was geen bestandsgrond,
bouwde ik een tot hoop van los zand
gesmeed gebergte vol ravijnen

vreemd

gegaan tot na de wind en regen
vervlakt nieuw leven daarop ontstond
wijdst gebaren waar of de horizon nu toch

vol

behagen van beukenbladeren
bruin aan jonger twijg maakte de winter
ondoorzichtig voor een jaargetijde

zat

daar een herinnering te flierefluiten
op een lijsterbes gelijkende pracht
de verrekijker loochenstrafde het af

stilte

brak door het oog van de storm
vreemd genoeg een zeer zware tak
beschadigd maar voldaan was ik

opgelucht

gaan ademhalen in de pauze
van mijn bestaan naar een notenboom
waar ik ook veel kon ledigen van wat ik vond

uiteindelijk

was het kunststof glazen huis
dat ongezien zoveel uitzicht bood op teelgewas
zoals je de toekomst ook ziet groeien

wanneer

je er op wacht je wacht erop
met water geven onverwacht toch vruchten
oogsten veel zoeter dan verwacht

mocht worden

ruiten bieden beschutting bij't naar buiten kijken
weersinvloeden voelen zo altijd behaaglijk maar
ook ontstaat gemis aan strelen van stralen

De man die god schiep

Ontwaakte ternauwernood uit bozer droom
was gebonden aan tien geboden aan elke vinger een
de pink genoot het meest van echtbreken
zijn wijsvinger daar verwees hij naar valse getuigen
de duim van beide handen reserveerde hij voor de ouders
waar uit hij vermoedelijk verwekt tot dit leven
nu de ringvingers brak om zo de middelvinger
ruimte te geven aan het duiden dat begeren
louterend het meest wezenlijk deel van deze schepping
hem voortdreef in alles wat hij nog niet bezat.

Tekenvrees

Ze kwam benepen en sprak mij zeer bedeesd
hoe schroom toch zo haar in verlegen bracht
dat naar zij vreesde ze in bedekte termen daar
door teken aangesproken was en pijnlijk ook
alras zij rap daar in die streek zo gaarne nu
zich wenselijker bekeken liet en ik haar
van repliek diende met een onbevangen blik

laat mij dat teken beest zo gemener streek op
het weelderig maagdelijke witte vlees dat het zo
bezoedeld heeft zo zij dat eerder al vreesde 
heeft zij geheel ontdaan mij mijn gang daar 
tot het naadje van de kous laten begaan en zelfs 
de zijde draad aldaar uit haar spleet verwijderde 

uiteraard 'n nobeler daad onmiddellijk gepaard 
gaand met monddood maken van haar angstig teken 
die ik toch goden zei geprezen als godsteken ervoer 
eerder dan een duivelsbeest waar ik haar van bevrijdde
zodoende ook een lippendienst bewees waar zij 
geenszins verlegen mee veranderde in een wild
woest beest dat mij leegzoog zo 'k ook genoot
bleek zij nu alles overwonnen en vergeten 
weer beviel van alles wat in haar leefde.

Zelf verstrooid

Mijn as daar draait het om
de keerzijde en ook lichter
van leven opgeruimd

restte slecht ontdaan
gevoel van overleven
en zit ik ook niet meer
in zak en as mezelf
uit te benen met wie ik
was al zover opgebrand
dat uitgeblust kunstmest
is voor al het zaad
dat daarop ontsproot
tot loten verhout zich wat
uit potas is verkregen

Het heeft er alle schijn van.

Er valt wat licht op uit de bomen
Zonniger zijn schijnt goed te zijn
Lichter kleurrijk in helder water breken

Zelfs mistig speelt bedrieglijk licht
Maar in de regen is het stralend

Gelijk kouder weer doorschijnend is
Schijn ik doorluchtig grijzer steeds
Meer ademloos in het bewegen

Tipulide

We spraken nog wat na
het gesprek hing al

aan de schemerlamp
aan een been

te bungelen
uitgeput vanuit
een zeker perspectief

het werk van een lichtval
zo begeerlijk als het leek

ontrafelde in herinneren
emelten bij de vleet

daar zo weinig dagen nog
verbranden aan de peer

alles bleek verleden tijd
iedere relatie met houvast
brak bij de ledematen af

uiteindelijk vervloog
weer vrijgelaten
de geamputeerde tipula
met een gedachte slechts

hoe weinig toch een avond
in dit licht bezien
te woord gestaan was

De zomen slippen trager licht

Een lichte schaduw welk welgevallig schijnt
de hazelaar daar nog zachtaardig blijkt
naast de o zo regelmatige veldiep die
wat asymmetrisch op de bladvoet
in't geniep het wel ziet zitten bij't
doornig geblaf van hondsroos
dat zojuist nog lelijk uitviel
naar de passant

De verstilde dauwbraam dorstte
het niet aan met wat droogte al
verlept naast het lieve
van de harige wilgenroos
die zich nooit verhout tot enige boom
terwijl zij toch zo aangevreten toeziet
hoe de meidoorn het nog alleraardigst
in september doet onder het gezag
van hoge es waar ik doodleuk
alle blaadjes las op leven
dat daarop beweegt zo aangegrepen
door de herfst door een gedachte
die door mij speelt

Er ontspint zich een sluipwesp
welk eerder toch gevangen was
in een levensweb onderwijl de nachtuil
al ontpopt tot wintervlinder
met valse meeldauw dat zich bezint

Ook ik zoek nog wat lijnen in het landschap op
waar over het vanzelf ging

Wegdek

Bruin gewas

De grond is giftig op de boer
ook de lucht vergeven van vertier
zingt benauwd in koor

Hoe zwaluwstaart toch 
met houtsnip daar verbonden
vergeven zijn in dit gewas

Dat nergens meer op slaat
nu de wind het onbewogen laat. 

Verdelgt de boer het laatste kruid
waar nergens meer wat tegenop
gewassen is.

Omgewerkt

De dorsvlegel staat tevree

slaat zijn werk gade

Het is een schelmenstreek.

De aarde riekt naar

het verderf 

dat hij heeft aangericht.

Een handvol piepers ligt

daar uitgeput ten grondslag

te hoop gelopen ook

Te grabbel gegooid

heeft hij het voor gelogen

nu alle ruggen zijn gebroken

en de krielen ongeploegd 

ter aarde zijn besteld. 

Sleutelen aan een heelal

Niet te helen is de staat,
die niet in staat is
haar eigen schaamstreken te ontdoen
van wilde streken,
die uit louter begeerte
zijn ontsproten omwille
van een lustig bestaansrecht
van enkele wellustigen.

Zij die tegen de haren in
ontmaagden wat priller nog
de onschuld was.
Thans uit louter woede
de hebzucht verwekte
verkeren daarmee
in barensnood.

De man wiens aanzien is
geschaad
onder een bebaard gezicht
van bloeddorstigheid en honger
naar de god van hun gelijk
verkrachten alle kinderen
in hun waardigheid.

Eerlijk is heerlijk, ze hebben hun hoogste punt bereikt