De handen konden reiken de vingers raken ik heb de huid verkend maar niet het leven dat daar in verborgen lag.
De straten zijn verlaten de bomen verzwegen opgelicht ontworteld uit de aarde kinderstemmen stierven weg in klinkers op de hinkelbanen fluisterend hun namen Ricardo won terwijl Hazan de stuiters weg had gegeven.
Er werd gevochten in de kolonie mezen om de zomer de lucht tekende in zwarte vegen deze dag verder van mij af.
Wie mij tegen kwam in de nacht mocht me nemen want de regen of de nevel wisten wel wanneer ik vol was verkwikt verzadigd van de verzwegen stegen waarin ik verstierf.
Mijn gedachten zijn in het park verdwaald, ik kwam ze in de blauwe schaduw tegen maanziek spelend daar. Ik zag me gaan zonder vragen hoe toch of waarom.
