Gister plakte ik eens een pleister op een uurtje
zo'n gaatje in de dag waar je je aan verwonden kan
dat denkend dacht ik daar dus aan verwonderde
me er aan
het was niet diep, een putje of wat groot genoeg
om in te zitten om mee te zitten om mee tegen te zitten
om erop te zitten maar ik zakte er door
ware het niet dat ik net daarvoor een pleister vond
die me weerhield me te verwonden
ik had dat vaker moeten doen
al was het maar tegen beter weten
want beter tegen is weten waarvoor
vandaag vierentwintig uur later
op dit zelfde tijdstip peuterde ik het eraf
het gaf niet mee en ik beschadigde dit tijdstip
deze datum gaat nu op dat uur, dit specifieke uur
door mijn leven als een dieptepunt
een gehavend uurtje dat getekend
voor het leven met mij zit opgescheept
jaarlijks kom ik met gevaar voor eigen leven
dit putje tegen tenzij er weer een pleister is
die ik dit uur de mond kan snoeren
opdat ik herdenken kan te overleven
