ergens op een stoeltje in het natte gras, paardenbloemen hoogverheven
tellend net uitgebloeid? Ik zou het niet meer weten. Misschien zit
stilte wel overal in, waar ik niet ben, of juist wel omdat
ik er niet meer ben, wel nergens, zonder het te weten.
Zou ik het nog weten, wanneer ik er niet meer ben, hoe aangenaam het
koude licht zo door de nevel klinkt met vogelgeluiden beschreven. Ik
met mijn ogendicht zweefvliegen hoor zweven. Latraantjes en
vuurlibellen lichtgevend op de zon zie in mijn verbeelding. Is dat
meeneembaar na de dood? Mag je dat als handbagage meenemen? Zou er
iemand op tegen zijn dat ik de indruk van kikkerkoren stiekem bij me
steek, het beeld van mijn doldoris hond gewoon gijzel voor ergens
hiernamaal. Ik weet het niet, en vraag er ook niet om, steek het
gewoon als het er van komt gewoon bij me. Want er is toch niemand die
mij vraagt het na te laten, dit onvergankelijk deel dat anders
onverkoopbaar achterblijft. Als indruk van het leven, wanneer ik er
niet meer ben.
R
