Een raar verhaal,
niet veel meer
doormaakt dan
met wat papier en pen
veel eerder al
in klat verscheen.
Nu eindelijk eens, uitgerekend
hier opnieuw zich voordeed
op een bankje hoogverheven,
al is dat overdreven,
mezelf ten tonele voert.
Als heer en meester
in die ene zin, waarin
ikzelf juist ontbreek.
Want naar het scheen bleek
dit tegenwoordige tijd alleen
wat vreemd genoeg tot in
het verleden toe bijgesteld.
Ik werp een stok,
die landt voor mij.
De hond, mijn hond,
wel te verstaan,
die begreep dat hier
flink op doorgebeten
moest worden in het breken.
Al was het maar om verkleind
terug beredenerend,
ik een tijdgeest ben
die daar meespeelt.
Zij daarin er goed bij bleef.
Wetend dat heden niets
anders is dan een kort
moment daarvoor,
dat ik weer een stok werp,
die zij vastgreep.
