Door dik met dun

Ze hebben een katern

 (en nee die medeklinkers staan in het gelid ditmaal; 

Rn en tm het zeizo) uitgegeven

woord voor woord 

staat er beschreven 

hoe het leven is

als mits en tenzij

daarin het voor het zeggen hebben

mensenkinderen op hun best

ze malen niet maar draaien door

superlatief of heel lief gortdroog

wordt de hel op aarde voor hun ogen

het Utopia van natte dromen 

bewaarheid vlekkenpatroon

ze durven die vuile lakens 

gewoon tentoon te stellen

als het succes van lozen

leegte vermengt met hoop

iets voor zichzelf of vanzelf

sprekend winstgevend 

marskramers van naaigaren

die in spreekkoren verbinden

hoe verstikkend wensdromen

overkomen op de mensen in de straat

die zich niet blindstaren op de eeuwigheid

van vervlogen jaren

maar slechts nagelbijten

voor de buis of de bal
 wel lef heeft om te rollen

en de lach blijft schallen
zolang zij daarin geloven

zonder te bekommeren of
morgen niet gewoon 

honderd jaar eenzaamzijn
betreft in veel meer

van hetzelfde ongehoorde

maar ongenaakbaar

maakbare vermaak van morgen
 in plaats van vandaag
bestaat er geen rampjaar

maar is de mens een ramp
die maar blijft bestaan.

Een leeghoofd holt altijd achteruit

De cynicus is geen sierlijk mens
heeft niets met niemand en nog
minder met iemand die t niet heeft

hij zint noch speelt zijn eigen ongelijk
al is hij een levenswijze is hij stijlloos
achteloos een handgebaar naar hebbenlijkheid

het ware leven naar de hand gezet
eenvoudig honds in zijn overtuigingsdrang
onverborgen ondeugden aan de kaak

gesteld dat blaffen gelijk ook ongenoegen
blijkgeeft aan het foeilelijk verborgene 
bijt hij van zich af op de schaduw
die hem het licht uit de ogen steelt

Naamloos

Sommigen zijn voor hun tijd

 te laat of veel te vroeg

of zijn gewoon precies

op tijd om heen te gaan

het is niet eer van opstrijken

of de verdienste die het meebracht

meer vergeten van in de gaten 

houden hoe de tijd verstrijkt

want met sterven ben je nooit

alleen diegene die vertrekt

er blijft iets achterwege

dat naamloos onbenoembaar

heet de plaats die ooit was

ingenomen een levende 

legende op nummer een.

Sterren vallen uit hun hemel
maar ze vallen nooit alleen
maar naar beneden als ze vallen
schitteren ze ook heel gemeen
benepen met het weten hoe
gewoon hun fonkelregen
spetterend van dovend vuur
schitterend ten ondergaan
in avondrood van het leven
of ochtendgloren van de dood.

(GM, '16)

Het wijzijn

De middelste

Een uitgemiddeld geval
er zo vreselijk tussenin
er is geen speld tussen
te vinden die bijelkaar
iets laat binden dat hoort

De middelste zit overal
levenslang tussen
van boven afgestompt
van onderen op slot
komt er zelden onder
druk van wat erop
aankomt te doen

zo gaat het leven door
overal is wel wat tussen
te vinden waar iets zit
dat hoort bij middelmatigen
ze zitten daar gewoon overal
mee te weten aan wat daar
midden in evenwicht heet

maar de middelmaat meet met twee maten

steekt z'n middelvinger op met mitsen

en maren maken mensen minstens

onbemiddeld in hun meesmuilend

malen van midden in de roos geschoten

middelpuntvliedende vragen 

waar te midden alles mondjesmaat 

vervaagt wat zo mooi het middel was

dat de mens tot middelpunt maakt.

Alsmeer maar

Water is in overvloed
zelfs eb is genoeg
laagstaand water

iedere boek
is boodschappenbriefje
voor de verleerden

waarin teveel onaangeroerd
gerief van nooit gespiegelde
bladspiegels in taal

hoe kneusend toch gekrenkt
de knecht die de krachttoer
maakte op kladpapier
dat kneuterig nu bedrukt
de wand bekleed

Nieuws vergaren

Nieuws is alles wat geweest is
nieuws is alles wat gezegd is
nieuws is wat verzwegen wordt
nieuws is nooit wat komt maar gaat
nieuws gaat meestal nergens over
en blijft eeuwig en altijd achterhaalt

Krokodillentraanvocht

 |

|

|

|

|

|

|

|

|

|

|

|

|

|

|

|

Z'n pen kan niet meer beschrijven

dan z'n oog door de lens heen

gade slaat

Z'n oren laten niet meer geloven

wat te horen valt op straat

Beelden worden ingebeelde denkbeelden

gedachten van indrukken weer gegeven

weergegeven tot waanbeelden 

krokodilleren leedwezens 

in vuur en vlam 

gezette soldatenlevens

vechten om het even 

voor de klier die traanvocht 

produceert om vertroebelt 

de ontluistering te verslaan

van het menselijk wezen.

Stil

Spinselwebbendagen
je wil er maanden aanhangen
maar ze verkleven niet
aan draden van het web

schimmige brugdelen
buigen verstilt het hoofd
over doodstaand water
een dichtregel ontsnapt

aan de rietkraag
haalt de wind hoorbaar
adem en zingt lichtzinnig
zilver de halmen wuivend

de man die schatplichtig is aan zichzelf

op de bureaustoel is  hij bezig

door de taal gegrepen leeft hij

 treurnis druipt gelijk de regen

uit de regel van het veilige gedicht

vervluchtigen met rook uit de mond

verdampte zin in het leven

dat zijn herinneringen 

waar horden uit ontsnapten

oorlogsgewonde gedachten 

verrijkt met een heldere geest

verloopt het leven van de man

je ziet het voor je hij schraapt

de dagen bij elkaar met tekens

letteren zonder wegcijferen

als kost van levensonderhoud

iedere hoekje boekt succes

met schappen uitgelezen werk

de trap omhoog gaat trager

dan de persoon die vager

dan een rups verwoord

tot vlinder nooit meer

uitvliegt in het eeuwig

grijze van de ingekleurde

schrijvershand

(RC docu 2016)

Ik denk zw

Zonder wit is alles zwart

zonder zwart is alles wit

zonder zw is niets
geschoten zwartwit

in dit grijs licht
vastgelegde tint

maar ik denk

gekleurd
het doet er toe
ik kleur
de werkelijkheid in

vind bruin geen tint
vind wit geen kleur
vind huid en haar

de schoonheid
van een kind
of wat dan ook
de lijkschouwer
daarvan vindt
wanneer de tijd
zijn werk heeft verricht
op het gezicht
blijft de huid
kleurbekennen 

Oud vers

dagen als heldere glazen water
die geheven worden opdat iedereen doorziet dat
het buiten mistig is
men is niet helderziend
te weten het is zelden
helder in welke fase men
zich hier bevindt

In pacht

Het was ergens
ooit

halverwege tussen
waar en geheid
zeker

maar zelden nu
nog ergens
in het midden

de waarheid
dient ontleed
te worden

in een zoekopdracht
van halve woorden
die in het heden
zelden nog waar worden

en geloof me
het was daar
ergens ooit
zo mooi
halverwege
in het midden
gelaten waar.

(De beste leugen
is de halve waarheid
die de andere helft
waar maakt)

Ophemelen

Terwijl we ons gelukkig prijzen
worden we door de hel gehackt

zingen duizenden bommen en granaten

op mensen die uit hun lijden
verlost worden in hun bevrijdingsstrijd

zien we de geschiedenis
van puin uit onze ogen
verdwijnen tot stof

vermengt met woongenot
in krotten van dezelfde bron

rest het ongeloof in zegevieren
een afterparty van geliefden
die iets te verliezen hebben 
 op de dood toe
blijft er niets te klagen al knaagt het
op de smartphone van verdriet

want tussen de oren leven wij
ergens in een vreselijk oorlogsgebied
verscheurd tussen herkomst
en toevlucht 

waar niets is om op terug te kijken 

om op te bouwen 

is er leegte die overheerst 

overleven gaat over leven met lotgenoten
genietend in een droom in duigen
van een kind dat hier de toekomst vindt
die wij ons kunnen veroorloven.

Grenzen aan de stad

Er lopen ingeslepen
mensen in hun gewoonten
rond hun hoofd in hun gedachten
leeg te maken het grenst
aan water
dat denkrimpels trekt
met eenden
in de watergang
het gemaal houdt alles in de gaten
waarin de ratten schuilen
die de stad uitwonen
een enkel gewagmakende passant
speelt zijn tijdige rol daar
af.

De achilleshiel zit in de ziel

Vereelt verhard verleerd
gaat het eens zo gave deel
tekeer stelt zich te weer
scheurt bezeerd in sneden
diep uitgeteerd verdriet
tot bloedens toe iedere stap
verzet biedend aan het vernijn
dat eens trots zetelde in de ziel
maar thans verloren daar alleen
voetstoots de verschoppeling
speelt op het eelt waar het opteert

Wat een toestand

eindelijk zo op de rand
een omkering van inzicht
eindelijk eindeloos
peilloos zijn
en dan zwijgzaam staren
naar het niets verdwijnen
de verbeelding spreekt
stilaan duister
de leegte ademt
lachende leegte
en doet er verder
het zwijgen toe

Band

Ze zou denken
wanneer de bloeddruk hoger is
hij harder wordt
wanneer het bloed dunner is
hij niet slapper wordt
wanneer het sneller stroom
hij rapper komt
wanneer het warmer is
hij van wanten weet
maar nooit gedacht
dat hij een evenbeeld heeft

De mens

Een lijdend voorwerp
Hij las niet
Zij schreef niet
Het brein nog
in notendop
pril ook
geschiedenis
een onbeschreven blad
samengevat zij hun
levenslot opgeknoopt
aan een luttele tak

Gedicht

Geborgen

Het vertrouwen is niet dood
maar bungelt aan een koordje
uit de brievenbus die ieder kind
weet te vinden in een weging
de hand uitsteekt reikend
naar het openen van de wereld
die binnen komt over de mat
waar voetveeg de deurwaarder is.

frise chronologique

De tijdlijn vreet tijd
wordt opgerekt
tot zijde draad
geeft verloren tijd
geen voorrang op
ingehaalde tijd
er is geen tijd
meer te verliezen
om tijd verloren
te laten gaan

nu het respect
het land uitlekt
druppelt haat
huppelend keihard
de trap een vrouw
de trap haar gezicht
beschadigd voor t leven
tree voor tree
af naar beneden
vederlicht veert
de jongeling
op zn gympies
weer lachend
naar boven

de tijd heelt alle wonden
ook van de gewonden daar
waar ieder vertrouwen
ontbreekt voor zekerheden
als recht en het beloop
de vrije val wordt
voor het wilde westen
heelt de tijd niet maar
rijt het pijnlijk het geweten
messcherp en onthecht
tot bloeds toe open
de tijdlijn heeft zijn beloop
gevonden in een knarstandend
uurwerk van schrijnende woorden.

Op de vlucht

Dwarrel naar omhoog
fladder op de wieken maar
opgeschoten nu.

t'is bont, maar blauw

Geschaad aanzicht in de greep
van het zo bewondert leed
lijdt geen twijfel maar is

te zeer bezeerd
het hart vermag
een enkele draad
doorboort met staal

een enkel woord

geschonden maar monter
slaat de maat zijn zinnig oog
neer op de diepste diepten
van het genesteld gemoed

het klopt het slaat de maat
met aderlaten het leven aan
stil en zuiver op de graat
verliest de helderheid het
van de droom waarin
met schroom ontwaakt
de krankzinnige toevalligheid

het ding dat is dat is bedaard 

vervreemdend doorbloedend

vlees dat in het lichaam huist

Geen mens

Er is geen mens die zichzelf bedenkt
de gedachte alleen al laat niemand gaan
gevangen in een taalloos bestaan
is de mens slechts wat van woorden
is gemaakt uitdrukking die loos blijkt
wanneer er geen uitdrukking voor bestaat.

Vanbinnenuit

Vloeibaar suist het in de oren
de bloedbaan is een harde job
om te doorboren op het gehoor

mompelt de vakman smorend
van spanning zijn wetend oog
over z'n lippen geen goed woord

dan ontwaakt de martelaar
hij was er smachtend klaar

voor om van pijn verdooft
hart verschroeit te geloven

Het papier staat me tegen
dus ben ik voor nu uitgelezen
de foto's stinken glibberig
uit de pagina mij toe
het is de inkt te dik de letter
te licht verteerbaar op t eerste gezicht

Vaderlandsliefde

Wereldleiders gaan over lijken
maar wie om mensen geeft
laat het lijden achterwege

hangt zijn geloof niet op
aan gods gebod of

om clericale redenen
weet dat hoop komt

waar niet de religie maar
de traditie is verdwenen

waar een ieder los van geheugen
bevrijdt leeft in verworven heden

een moedertaal om mee te spreken
en gevoel van kinderen hun geweten

Bestaansrecht

Ik heb me nooit verdiept
zag de keerzijde ook niet

al waren de nachten
verstikkend in lakens
van eenzaam zijn
aan de huid verkleefd
met ontlasting van
het dagelijks lijf

bedekt met gedachten
die nooit uit zichzelf
voortkwamen maar
de dagen gesloopt
in het niets verdragend
lijf dat het heden liet
branden gelijk een matras
verzadigd van de lusten
die het had verdragen

ik was voorbij gegaan
zag de smeekbede
voor het ljjdzaam
bestaan als lijkwade
voor het dagelijks bestaan

in al die dagen dat ik kwam
rook het huis naar
een verteerd bestaan
waarin zoveel is afgeleerd
dat kinderen eruit verdreven
rond slopen gelijk de dieven
van het ontstolen vaderschap

dat tot inkeer gebracht
langzaam moedeloos
uitgestorven raakte
hoe hard ontkend toch

de vader bleek en uitgebeten
zeer bemind het kind uitliet
dat teveel vergeven was
maar nu terug thuis
een gloeirest vond
van wat ooit liefde was.

Gestommel

Uit de gladde gangen
sluipt geluid
de eenzame ruimten in
het werkzame deel
van de wanden geven
even geen krimp
bjj't naderen van de bloemrijke
klomp die rap de deuren opent
waar ook de gasten verdwalen
in hun verblijf van tenenkrommend
ach en wee en dan snurkt de ruimte
in hun geest voorbeeldig zoals geweest

Man achter glas

Het siert hij is
standvastig

de vrouw voor hem

zwaait met de stokken

dan kreupelt hij

vertraagd als water

door zijn lot

zij wacht wadend

op haar slaper

ziet wassend hem

haar lichaam zwelt

hij wekt haar 

op vreemde gronden

morgen zijn zij elkaar