de knal van inslag in de aarde dreunt nog na
in het bloemhoofd en de bloedrode blaadjes
geknikt maar niet gebroken in de knop
buigen naar moederaarde om gebroken
open te staan in verheven bloei op de dag
dat zoveel zinloos geweld de bodem kleurde
van het bloed voor eeuwig de doornloze
klaproos kleuren in de herinnering van hen
die hun knoopsgat sieren iedere herfst
als overlevenden van het gruwelijkste
offerfeest te strijden tegen tijdgeesten
die telkens weer ontluiken
op de verstoorde aarde.
