Bloemen tegen vlinders in je onderbuik

Het knaagt jeukt en vreet aan je

het leven gaat te hevig tekeer 

en keer op keer die haren daartegen

is geen huid bestand met raken

aanraken is nooit zo irritant geweest

sinds horden in het gelid aan ongeluk

zaaiers de bomen van geduld omzagen

de stammen ooit stram in het gelid

zijn harige potentaten waar stromend

naar omhoog het vraat de hemelboog

bestormt die als groen nog getuigt

van zomer draagt straks z'n herfsttij

en slechts de bloem haar vriend

zal menigvulger dan het lijkt

zich tegen de vlinder keren

af te leren wordt een overlevingsdrang.

--
hakuna matata,

ries.

brrexit ukip gbex

Het bedenkelijkt daar wat

met veel bedenksels dichterbij

gepaard met fluisterlucht en

donderende geruchtenstroom 

breekt de boel los in hagelslag

en stoot loopt het oppervlak 

van glanzend plaatwerk

gehavend in de goot en in het oog

maar ook dan breekt de zon

door de hoogste nood

van vuistdik beuken 

tot zoet waterstroomstootje

in de sloot vol kwakend

zwemmende welvarendheid

goed gebekte kikkers en 

enkele eendjes in het kroos

vliegensvlug vervliegt vervluchtigt

mild voorjarig bedenksels en

drupt stiller geroezemoes van vrede

slakkengang vreet slijmspoor op

en maken samen een kliederboel 

waarover meedogenloos de melodietjes

liedjes floten gelijk bekende rovers-

gevogelte dat de hemel bestormde

met witte geduifterig spul achterliet

dat alles terwijl deze pennenstreker

rap wat regels weg stufte 

die goed liepen of overliepen 

van eenduidig heden enige 

bedenksels in deze

hij hoopte nog op lievevrouwebedstro

 om wat mee te delen 

maar in deze stille omgang 

het is bij stijve ogentroost 

gebleven. 

folie au deux

En toen sprak zij

van ons

wat jammer

dat wij dat

niet zijn

dacht ik

even

toen bleek

dat wij dat

niet zijn 

het idee van ons

verbaasde mij

wat minder wij

nu er niet meer zijn.

Het zomert alleraardigst

Deze lente valt in rozenblaadjes uiteen

de zoete bedwelming van de zomer

tint al menig steen dat met wat regen

gister zachter scheen in het prieel

een doorgangshuis van het gekraagde

roodstaart paar kwiek in de weer

de stakenbouw als wachttoren dient 

tussen de bonen door wentelt 

in de maat een nieuwe soort 

schietmotachtig dier
 het scoort

waarschijnlijk kool zo
op het oog

ik loop gebogen onder de toog

met schrammen op m'n hoofd

van pijnlijk treffen met de zon

en nagelvast geloof in rozen

schijn van bloeddoorlatendheid

loom veeg ik de doornenkroon

op deze lijdensweg zijwaarts

verwond verwonder ik mij nog

hoe kleurrijk het verval kan zijn.

Dagen

De dagen denderen voort, ze razen.

Ik had zoveel vragen, maar de tijd 

is verstreken en stel ze niet. Niemand

zou het wagen de tijd nog te nemen

voor wat i is. Alleen maar om te weten

dat de tijd er niet meer is.  Te laat is

ook iets als nooit meer op tijd komen.

Terwijl juist nu een woord een antwoord

zelfs gegeven had kunnen worden.

Van iemand die op tijd was geweest,

--
hakuna matata,

ries.

Soms slaat het ergens

Soms zeggen ze

het klopt niet meer

daar staan ze

eventjes bij stil

Soms zeggen ze

dat klopt wel

weer en gaan

verder waar ik

gebleven was

Soms zeggen ze

het klopt al loopt

het niet zoals t hoort

en staan er weer bij

stil

soms klopt het

als ik zeg 

dat het nergens

op slaat

Soms ben ik gewoon 

heel eventjes maar
sta daar niet bij stil

Soms denk ik dan
dan ga ik maar
maar daar blijft

meestal bij.

Een moordvrouw

moord begaan

uit rechtse 

hoek beschoten

viel een dode 

niemand gewond

stierf een ideaal

op straat uit

overtuigingskracht

(laffer kon het niet

mond te snoeren

omwille van woorden

hoor de moordenaar

zijn ongelijk brullen)

Ar15

Voor de schietsport te importeren

in onderdelen te componeren

tot een muziekinstrument

dat in alle toonaarden 

zich leegt in lichamen

mist dicht te samen

geheel aan slachtoffer

dienen ter ere van de haat

die ieder menselijk schild

wegmaait voor het leven

weet dat regen zacht en aardig

van kogels niets is dan dodelijk 

verderf van kortstondig vermaak

dat bloeddorstigen goed smaakt

Ouder

Het mankement er nog maar aan

ook niet meer zo principieel

met wie je nog het lichaam deelt

het scheelt de tijd heelt het geheugen

vergetelheid lijkt meer en meer vergiffenis

weten is ook niet zo zeker meer

temeer lichaam aanwezig is

de minder het besef wat een ander

er nog van botviert in de lust

van overleven is haast

een zinnelijk gegeven

veelal lijkt niemand meer

op elkaar met onderscheid

wat de tijd ervan gebakken heeft

is de huid een aangenaam cocon

dat met de hand geraakt bewogen

is tot een opwekkend spel van delen

het licht hoeft er niet meer voor aan

maar uit doet er ook niet toe

zover de fantasie maar uitleeft

op nabeeld dat is bijgebleven

zonder dralen is te minnen

zonder vragen te beginnen

zonder afscheid opnieuw

is ieder dag een vrouw

die dauw berijpt herrijst

warmer met de zon verschijnt

de avond een prieeltje lijkt

waar in je haar verstrikt

terwijl de merel hetzelfde klinkt

en zij de nacht aanbid

die inslapen bezingt

een wiegeliedje zacht

de oogleden dicht wrijft

vingers strijken vaarwel

wakker worden een handdruk

die zij op je arm achterlaat.

Van kleur verschieten

Het witste wit wint er geen doekjes om

bruint af bakt door tot 

chocoladebruine zeereep

het pigment liegt daar niet om

hoe witter wit van binnen zit

verbrandt of niet van kleur verschiet

ziet menig maagdelijk wit gelaat

dat wit in de koude winter zit

wanneer een verbleekt kleurloos 

vergezicht verlangt naar de gekleurde 

mens die van nature bleekscheet heet

omdat het zo natuurlijk is de kunst

van afgunst afstraalt van de witte man

wanneer hij ook wat afgezwakt

een uitgebuitte kleurling blijkt

Veestapelgek vleesras

Wij kunnen er niet meer om heen;
zijn grazend zwartwit bontvee 

in een wei. Roepend bijvoorkeur 

boe tegen elkaar. Maar wanneer

 het schrikdraadpuntje bij ons paaltje 

komt laten wij ons, 

zwartwit als we zijn, 

uitmelken door de baas 

alleen. Die, boers genoeg, 

geenszins kleurenblind schijnt

te zijn.

Een handvest

van door de wol geverfd

wordt het kogelvrij gemaakt

geen brandgaten te bekennen

alles dichtgeritst een keurslijf

waterdicht tegen zachte regen

blazoen maar schoner haast

minder stoffig dan het lijkt

de goede inborst past t net

gegoten voor het smetteloos

zijn als welhaast van vreemde

smetten vrij een boezemvriend

de bustehouder voor de vrouw

voor kuiser te luister houden 

van de man die het handvest past

een pennenstreek verwijdert 

van wat nauwer sluit om het lijf

is op het lijf geschreven 

levensteken zuiverend

tot op de ruggengraat

gerecht tot vreemde haat

voor alles dat vreemd staat

een staat om in te verkeren. 

Genezins

En god sprak

hoe bestaat het

mijn bestaansrecht 

mij ontnomen

ben ik ik niet

noch geweest

of ooit geworden

een niet bestaan

mij aangericht

hoe zeer besta ik
niet

In de wolken mensen

Schapen grazen grazen grazen

het gras scheidt water van het land

op de dijken grazen schapen

het water reikt de zee het slijk

zilte zilver schijnen dauwberijpt

de dijken hoger dan schapenwolken

neigt het hemelsblauw verschijnen

voor mensenkinderen die kijken

door de ogen van de dijken

waar vissen door naar binnen

stromen stuwt het water alles op

mensen schijnen een tijdverschijnsel

blijvend voor een momentje eeuwig zijn

grazende schapen wolken rond.

Geef ons heden een onsje dagelijks brood

grijs is een modewoord dat net zo discriminerend klinkt als neger

in de oren van een ieder die van kleur verschiet bij witter schijnen

de dunheid van de huid is oppervlakkig bezien met een schaafwond

te verhelpen rood uitgeslagen is iedereen pijnlijk zeer opvallend gelijk

oogverblindend is een doel om op te richten hoe zwaar ook over

dreven het klinkt ook zeker dat alles stijver behoudens het lid 

de vereniging van vlees meer een verstrengeling in denken 

dan de drang van daden om het te doen wat vanzelfsprekend lijkt

hij vermag nog wel eens verhalen daarin meet alles vergeleken

filmisch weergegeven lijken op overleveren van sterke staaltjes vertier

zij geloofde daar ook in de klederdracht van de zestiger in spijkerstof

strak aangemeten met haar overal ontkleed in de kleedkamers van zijn brein

een pashokje om uit de kast te komen met een spiegelbeeld dat ergens

op een schurk leek die altijd raak schoot in de verbeelding van vrouwelijk schoon

een droom die nooit uitkomt maar ook nooit wordt vergeten

is in werkelijkheid de nachtmerrie waar zij steeds meer op lijkt

haar verlepte borstjes bungelde losjes in een bh'tje van C&A

alwaar ze voor de spiegel daar nog eerder leek op een oude ster

iets als Jane Fonda  jeugdig fruitig en ondeugend goeroe spelend

dol op rondingen op plekken waar hij zo nu en dan verlegen om is

nadat alles geloof ik wel is afgeleerd komt doodleuk god te voorschijn uit

naargeest weerbericht dat eeuwig alles omvattend voorgelezen wereldnieuws 

de aarde is rond dus we komen elkaar tegenwoordig overal tegen

maar wie had ooit kunnen weten hoe rampzalig nageslacht nu is.

Als leden van een menselijk ras

Ook dichters sterven

een stille dood 

op internet

je ziet ze

langzaam aan

verwelken

tot een hand

vol bloemblaadjes

rond hun potje

waarin hun boeketje

eerder schraal

dan tierig stond

te fleuren 

met de buurvrouw

anamoontje 

dat van slappe steel

het hoofd neigde

in de hoop

zijn pennenvrucht

of tenminste zaad

te proeven smaak

van hoger honing

riekend naar verderf 

de letteren knetteren

geenszins meer

dan kampvuur

van sprokkelhout

waar alle veldboeketjes

uitgelezen hopen 

op de gloed 

wetend dat schroei

ook iets met hitte is

dat ze foeilelijk lijkt

maar in hun verval

de schoonheid prijkt.

Tegen het jankend geweten

De lucht schreeuwde harder dan mijn geweten

ik de verlaten vlees geworden verbeeltenis van leven

mijn huid pasklaar gemaakt om te genezen

zo viel te lezen hoe verheffend alles leek

na de bevrijding volgde haar herrezen lichaam

uit het geschrift ontraadselt vrouwelijk lijf

ik telde de leden geen ontbrak ze was in wezen

te talrijk om hier nog te verbeelden 

met scheerschuim om de weg te effenen

van parelend geluk in de zevende hemel

na de zonnenbrandcremé met een factor teveel

om haar verhitte verbeelding glad te vergeten

het kwam er niet van hoe zeer zij ook exposeerde 

maakte eenzaamheid haar deelgenoot 

dat in die rede alleen was weggelegd

in haar poëtisch bestaan van zinnen

bondiger dan aangebonden stilte

vanwaar uit zij zweette tot handtastelijk

leven die haar tanden stukbeet op mijn gebeente

het scheelde dat het uitkwam bij haar schede

een bedwelmde zucht van ontluistering

ergens dieper dan haar verzwegen 

moederbeeld dat bezwangerd haar

tot de orde riep van onverzadigbaar

verlangen dat geen man kon schenken 

tenzij als dode letter beschreven.

De zomerkoning

Nu ik hier zo naar de vijver staart

bebloed gelaat van aardbeitaart

waad ik mijn gedachten daar

oeverloos op kleine schaal

ik brak de snavel op het ei

de dop bleek harder dan mijn wil

het waarin ook tevens dit

gebroken hart verstilt

ach geur van lente wat bekruipt mij

hier ik het leven van de kikkers aanschouw

met zo velen en aan niemand trouw

wat bind mij dan in deze ongebonden staat

waar overtuigend ik mijn onschuld verhul

dat zo genaakbaar maar ontdaan

brok uit nijd noch spijt betoon

dan hier te treffen in het paradijs

een man met wil in overmoed

de liefde gonst hem uit het bloed

hij van zelfbeeld of bevestiging 

zich beroept op het lustig ding

dat bezeten of ook wil bezit

zich te goed wil doen aan mijn

dierbaarste bezit waarmee gezegd

ik leef beleef en overleef 

ter goedertrouw de snotterende 

snoodaard met berouw 

hier ik toch zo spiegelbeeldiger

aanschouw terwijl z'n scheve lach

mij door het vlees heen snee

als riet dat ik voor ruimer zicht

uit de oever trok daarmee verwond

de overspelige handdruk gaf

aan de man die buiten schot

vergevingsgezind zijn eigen wonden likt 

door barmhartig min die stil beziet

wat haar gehoor doorgronde uit zijn mond.