Ze sluit de dag af met een hekje
steeds verwachtte ze en telde af
kijkend op het venster
oplichtend dovend of doodstil
nabij
graaft zij
delft een gat in haar geheugen
waarin wat gewas begraven
wat een maand later lente
brengt
schenkt
het haar een troost
uit haar schoot ontsproten
nogeens deelbaar te delen
waarmee zij ook ook zij
gebonden zijn zo dichtbij
maar verder wegsterft
trager dan de tijd wegebt
ze gaat alleen
nog slapen
ongeacht
nog wat verwacht
blijft in de nacht
kinderen
van de andere dag
waar dit niet mee
te delen valt
Het mooiste wat we hebben
is wat me missen
om te herinneren
wie wij zijn
