Schrijven op hout

Het hakt erin met wat er staat
was het vlees dan kwam rood
bloed nu druipt slechts zoet
het weeë vocht waarmee gezegd
de boom zij bloedt en gaat misschien
dood hoe verwondt ook daar
verwondert zij de hartekreet
fier op haar bast gekerfd mee
draagt tot onleesbaar uitgegroeid
de gelofte verwrongen achterblijft

Ze zijn in alle staten

Vrij om zich te uiten en te binden
het gedoe voorbij en gewoon nu
overal gelijk de open deur waar
grondwet voor staat te lezen
valt niets te vrezen juich gerust
nu zo snel iets kan omslaan
dat eerder verbeten teveel belet
in hield voor gelijkgestemden

Verdiepingen

Ooit zat ik op de eerste net iets boven begaande grond
dat was me te laag alles leek me veel te groot ik te klein
te dichtbij waar ik dagelijks bevond dus schoof ik door

naar hoger gelegen plafonds waaronder anderen zich bevonden
die ik niet door had zo ondoorgrondelijk is het beton daar
van mijn bestaansrecht ook geweest dat ik genoot van kleine dingen

mensen die ik uit m'n jeugd nog kende in een sigarendoos liepen nu
gewoon uit m'n ooghoeken verdwaald op het trottoir de stoep waar langs de goot

maar ook de etalageruit zich bevonden waar ik slechts de begeerte in vermoedde
zonder daar hoogverheven deelgenoot van te zijn.

Alleen de tussenuren en het einde van de dag maakte dat ik m'n soldij weer kon nuttigen
op grond van alledaagse werkelijkheden ik me nederig gelijk een ieder me door het dagelijks leven liet lopen naar een vijfdaagse van oneindigheden
.
.
.
.
.
nu ben ik op men hoogtepunt gekomen
loop te banjeren door lichte klei op vuile schoenen
verdien geen kost meer anders dan gemoes dat oogstbaar
door eigen hand verkregen niets verschaft dat enige pot
zelden meer verdiept dan wat ik voor de voet tref of tegen aan kan lopen

zelfs de mensenmassa is verdund tot een luttel individu
wat me koud laat uit het verleden tegen betaling is de genegenheid
die iedereen gedoseerd mocht ondervinden mits daar niemand tegenover stond

wat me tegenstaat uit dat verleden is de eeuwigheid van het naar boven staren
hoe alles daar hemels anders zou worden ervaren wanneer dat hokje werd gevonden
waar niemand meer dan ik alleen me gelijke in kon vinden

terwijl juist hier in het natte gras met slakken omgeven ik m'n ware aard herwin
ten strijde voor wie die ene krop sla valt te versmaden
het gedierte om mij heen of het beest in mij dat het claimde.

Moerbeien

Hoog gehakt op dr gemak slenterend
langs het half wrakke van de boulevard

rode lippen verlopen op zn Italiaans anders
was het arrogant 

om zo genant te opteren
ze neemt de kleur aan van gevallen moerbeien
overrijp maar boterzacht haar huid die lacht

hoe beschonken het strand onder haar voeten
wegzakte naar de waterkant

ze wil gered om welke reden ook 

onverstaanbaar worden weergeven

ontbloot nog even want zo is het leven

waar al wat aangereikt bezeten wordt

bezat van veelheid aan naakt
waarheden zij teloor ging in mn armen 

brokkelde zienderogen af
met verijlen van de pommade 

dat zo selfmade haar gelijkte 

met mijn handen in haar minzaam kruis

sloeg en aanbaden wij even
het onze vader in de eerste zinsnede.

De tijd doden

het is mistig hier, de noten sterven een stille dood

voorbij de gehoorgrens blaast de saxofonist een toontje 

lager aan de dijkvoet waadt men zich gelukkig 

met een voetnoot die bij iedere aanslag wordt gepleegd

een piano toetst nog enig akkoord met de zomer in het verschiet

kabbelende klanken kleuren het eindig vergezicht  wat op de kruin

de bas zet zwaar aan op de maat van bij roerloos zweven 

ritme dat de kierewiet doet vervliegen die de polder verliet

voor het plaats maken was een reden nu de rust vervalt

in langdurig zwijgen dat ook zo weelderig klinkt

de compositie van het vervagen wordt hier groen 

uitgedrukt in de pauze die de muzikanten zich voornemen

inspiratie zat om over de kwelders niet te spreken.

--
hakuna matata,

ries.

Boom

Is hij geveld, of was hij eerder al gesneuveld?
Was hij gezond, gewond, of, wellicht,
te hoog bevonden.
Wiep hij schaduwen op de grond? Kon hij bogen
over een grote kroon die niet meer te verdragen was?
Gewortelde hij diep op deze aarde, had hij nog wel grip.
Of kaalde hij te veel in het versterven tot nabij de dood.

Heb je bij het ter aarde gaan, nog z'n staken tot een kruis genageld?
Waar hij z'n zaad de ronde liet doen, zijn er nu nog loten die alleen
zaailing zijn aan zijn verschenen van de houtgeest zo in vuur en vlam.
Koester je een beetje aan die warmte die hij dichter bij de boom
verstijft slechts bij zichzelf liet. Al stond vaker toch verhit in koelde
je te laven aan zijn lommerrijk bestaan?

Prijzenswaardig bestaan

de koude oorlog was uit de lucht

gewoon gestoord voor een moment

maar gelukkig is de draad weer opgepakt

met koppen plaats die met atoomkracht

mensen radioactief splijt en maakt

tot aartsvijanden in de nieuwe media

een tijdperk om te beleven

nog even en dan gaat het kind over zijn eigen dood

net op tijd beslissen voor het ondraaglijk leven 

op deze wereld hem wordt ontzegd

terwijl alles perfect was uitgeschreven 

door de ban de bom generatie 

de tijdgeest is uit de fles

maar ach de natie o die natie 

we leven bij de gratie van identiteit

om als volk onszelf te kunnen zijn

maar verliezen hand over hand

de mens die daartoe in staat

is gesteld zichzelf te bevrijden

--
hakuna matata,
ries.

Vermaakt

het oeroud gegeven van stijve benen een houten kont zand wind en regen

iedereen hunkerend onverzadigbaar zilt van zweet, zoet zomerverlangen

het eiland van het vergezicht op eigen einders zwicht voor onmacht angst en de emotie

goddelijk vermaakt tot hilarische taferelen in slimme dure overdadige grappen

het spel van waanzinnig uit de kluiten gewassen pretfragragmenten

--
hakuna matata,

ries.

Watergangen nagaan

Er gebeurt iets met mij
wanneer water langs mij
straalt dan rijs ik op
uit de goot en ga
regelrecht door
de hemelwaterafvoer
naar omhoog
zelfs momenten
dat het goot
schoot ik hoger
en genoot stralend
in het licht dat door
mij brak in kleurenpracht
en weer vervluchtigd
luchtig als ik kwam
verdamp en kom weer om

Lengte van dagen

Dag dag ik zie je wuiven in het gras
daar waar ik eerst lag staan nog de bomen
wat neerbuigend op de wacht
er stond dan ook wel wat te gebeuren
immers de nacht die valt straks
in zonder weerga zoals elke dag
maar nooit weerom zal dit platgetreden pad
waar langs ik ging deze plek betreden
waar het gras herrijst en geen spoor nog
mijn aanwezigheid verraad noch waar
ik mij nog naar toe begeef om klaar
de hemel in de sterren te staren vannacht

Smoelenmans

ik was me geen gezicht

bewust van hoe het smoelt

tot er ineens een mondhoek

verscheen uit z'n verband

toen las ik plotsklaps dunk

dat de lippen clownesk 

tot lichtbollende wangzakken 

opdrukt en weet sindsdien

hier grimast de eenzame man

die zelden anders dan gelijk

in zichzelf geloven kan

je denkt dan nog ach Jan 

en misschien Martijn 

maar blijkt plotsklaps 

de halvemansheid daaran

lijden kan 

ze bekken gek genoeg niet
anders dan diepzinniger
aan het oppervlakkig zien
hoe genoegzaam ook
het zelf kan zijn