Die eindjes aan elkaar

Je zou het leven moeten kunnen afsluiten
gelijk rolgordijn voor niet gesneuvelde vensters
waar gebroken licht doorvalt

maar het mooiste ooit wat stak
waren ogen achter glas

wat mij aansprak
zonder dat ik het hoorde
weer verstomde in ongemak
van brokstukken taal

scherven scherp gekant
woorden die het leven lieten
stap voor stap waar zij
ook over struikelde

Geslachtsapparaat

Hij was groot geschapen
zo gade geslagen aan het einde
waar eens hij mij mee verwekte
en menig maal zichzelf voor lul gezet
gestaan heeft bij proefdierwild
gekeurd gevild en verder besneden
ontweid vlees van doodskopdieren
waar de schedels de jeugd uitlachten
vanaf de snijzalen net bevrijd
uit gekooid bestaan
opgegeven in de wetenschap
hoe toch heb ik ook genoten
van de ratten die hij schonk
en ik van hem hield
gelijk mijn vader.

Ik nog niet zo zeker van hier

Bewustzijn, wordt bewezen,
steeds meer illusie
dunner dan papier

bewijzen zijn geleverd
op dit adres via de media
hoewel vergeten

daar referenties
van bij te houden

weet ik nu zeker ik ben flinterdun
al bijna doorschijnend niets
ervaren dat bewust mijnzijn omzeild
alles ontwaren dat is dus mijn lot
niet meer dan een lege kamer

waar iemand in een vreemde taal
mij verklaart dat ik dit niet kan lezen
wat daar staat en dat is waar
ik ben niet in staat

Eigengereide Eierlander

------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------

---------------------------------------------

---------------------------------------

-------------------

----------------

-----

--

-

Er staat een boom hier

ergens halverwege

althans hij wou dat 

hij dat was

Je ziet hem

denken, als hij al gedachten had

ruimte zat

om er in te groeien

zo midden in nergens

ruimte scheppen voor jezelf

hij denkt
"ik maak daar werk van" voor zover

hij daarover nadenken kan en
is daar zo in het voorjaar

vol van

vol als schappen in een goed gevulde kast

waar niets meer in past

want ook daar heeft hij genoeg van

wanneer daar niets meer in past

die boom daar dus

op de ruimte - tijd as

waar alles samen komt

wat in hem volgroeid

bloeit hij weer opgeruimd op

zoveel lentes jong

met de tijd nemen 

voor al die ruimte

die in hem zit

"als ik maar de ruimte had

die mij omringt
waar ik om geef 

waar ik in leef"

dacht hij

voor zover hij 

al die gedachten had

en loopt weer verder

uit

waar eerder hij ook al

begonnen was

 uit te botten

stam naar stam 

te zijn met wie hij veréénd was

gedrongen en gebukt 

langs een randje van een sloot

waarom toch

zoveel 

ruimte geschapen 

is
-
--
---
----
-----

Teksel

Texel je hart klopt niet
overeenkomstig je bestaan
druist tegen weer en wil
in met je randverschijnsel
dat alles hier opwindbaar is
domweg gelukkig te kunnen
zijn een eierland zonder kruisteken
waarlangs een ieder denkt ja
daarachter hoor ik mijn naam
maar niets is minder waard

Overvol en verder zoveel meer

Zn keukenkastjes, overvol
belijden onvervalst het geloof
dat het leven hier uitpuilt
of zou zijn hoofd ook
afgeladen zijn nu ik overal
spiekbriefjes zie met een kanttekening
genoteerd met stompjes
schrijfhout waarmee zoveel
wordt aangeduid dat vergeten
lijkt op fout genoteerd gewist
verleden waarin alles opgeslagen ligt
dat vastgehouden beklijft
in deze grote verlatenheid
waar zo nu en dan de tijd
voorlangs raast onderweg
naar de vergetelheid

(Leo)

De eenoog

hij loerde door de zoeker

naar zaken die hij voorzag

schoot alles voor de vuist

weg dat hem wel lag

met name de contrasten

hoge lichten en zwart

wit zoals gedachten

hem ook op het spoor

zette tot nabeelden

van overbelicht leven

dat weer verbleekte

door de tijdgeesten

die wisten van het licht

dat hij had vastgelegd

op gevoelige lagen

of op vergeeld papier

waar later boekdruk

kunstjes voor uitgevreten

werden ter eer en glorie

van de wijle man die

na z'n verschijnen 

het eeuwige leven innam

bitter als de dood 

zwartgalliger dan zilver

bleker dan wit zijn indruk

die hij daarop achterliet.

(EvdE)

--
hakuna matata,

ries.

De lentes worden strenger

Tuchtiger ook 

tot het bot

verdeelt het leer

zo uitgesproken 

ook smeekbeden

waarmee dagenlang

de dag van morgen

wordt geschonken

uit naam van ons

de lieve heer ja die

ons de zegen geeft

belerend of bescheiden

want nooit of ooit

spreekt hier een hoop

hoe knop ook in de kiem

gesmoord wordt 

--
hakuna matata,

ries.

Sterrenstelsels

hadden de mondvol van taal

zo dik van zinnen dat woordbreuk

pleegden voor bestwil er dik in zat

werd alles goedschiks gemaakt
met iedere persoonsvorm
ontvreemd te kunnen leven
vergt een nieuw hemellichaam
dat weer eindeloos kan schitteren
als zo velen eerder deden

Overlevering

een levend bewijs wij

Waren daar met z'n twee

Jij de naakte waarheid

Ik zat daar behoorlijk mee

Die vrijheid van dit ogenblik

Dat gestrikt werd op een moment

Daar donkere wolken zich herpakken

In zo donders hoog roze koppen

Onder geluid van kinderstemmen

Avondrood rap naderde 

Jij welwillend uit de kleren

Zo zachter geur en bleek 

Je huid verademend veel

Dat alles naar het scheen. 

--
hakuna matata,

ries.

Voor de man die stand houdt

onverrichte zaak strak 

als een gegoten pak

zijn lijfspreuk die hij

weleens niet ter zake

doende vergat

ach het zijn de woorden

die beklijven met gemak

om plaats te maken 

voor een andere schat

hij zwicht niet hoe hard

ook hij zich voordoet

blijft hij buiten kijf 

ach schuldenlast

hoe minzaam toch

dat om zijn schouders hangt

hem liefdevol dooddrukt

waar hij zo naar verlangt 

--
hakuna matata,

ries.

Liever half dood

Dan levend te doorstaan
wat zo vergankelijk is

waar geen lichaam leeg
van honger nog omgeeft

de geest rijpt rauw gehard
tanend het verstand tot steen

gebeiteld schrift brokkelig
maar tastbaar bloot gesteld

de tijd door staat van water
aanvreten wegsijpelt uitgeleefd.

Het leven

ik beschrijf mezelf

een vraagteken

niet neerbuigend

slechts neigend 

met het hoofd

gebogen bewogen 

--
hakuna matata,

ries.

Stille zondag

in alle rust maar op gehoorsafstand 

wordt buitenspel geconstateerd 

met in testosteron  doordrenkte stem

klinkt gekrengd en ook in koor

het wilde woeste van het lege door

men zou z'n gehoor wat wapentuig

en het gekletter daardoor voor

willen schotelen in het decor

van zeventig jaar tevreden 

koude oorlog dat sneuvelde

aan de grenzen van deze 

doordrenkte vredestijd

het luistert nauw om dit gepeupel

met een borstlap vol blinkend geluk

te eren met de kogels in de kop

waarmee een vijandsbeeld ter ziele

gaat dat eens zo schoon genoeg 

van al die volvreten vrede heeft

--
hakuna matata,

ries.

Wij herinneren ons niet meer

Een uitgemergeld bestaan al waren het er nog zoveel
vergeetachtig in dun linnen op gespannen voet ezel
spelend lastdier zo hinderlijk opgejaagd maar vastgelegd
wat met geen pen te beschrijven leek bleek ook op doek
teveel nullen voor de komma dringen zich op echoën
uit een bovenkamertje tot er niemand meer ontsnapte
aan de indrukken van massaverdelgingsmmiddelen
van bestaan dat zo menselijk wreed ons werd aangedaan

Trouw

Ik heb m'n licht eens opgestoken
in een dagblad het smeulde zacht
er gloeide zwart-witte letters uit
papier

een Surinaamse man die
de tijdgeest ziet voorzag
niet hoe de toekomst
ook hem toekomt met zichzelf

een anderstalig kranig manneke
dat mooi Frans spreekt achteraf
zou het Roemeen geweest zijn
vult geregeld een kolom woorden
dat communicerend vat waar licht
uitbrak uit z'n exotische naam

een schrijver die z'n moeder mint
voor ze dood ging als een kind
en hij de oorlog liet herleven
die hijzelf uitgewoed in z'n geschrift
niet achter zich liet besterven

de eerst sprak de gek is ongeneselijk
zendt hem weg waar hij thuis hoort
hoe moorden uit het woord ertoe doet
de Irakees is gek genoeg om oma
en wie weet wat meer te beroven
van het enige dat menswaardig heet

De tweede weet het zeker iedereen
is gek die niet ziet hoe de fanaat
liever dood dan godsvrucht zaait
de complottheorie luidt compleet
haat laten kiemen in een volle kerk
ongeëvenaard overstijgt dit de evenaar

wat brengt het ons dat zoveel mankracht
in een keer de krant tot onheilsbode biedt
wat de mensheid in zichzelf niet ziet
en op het achterblad een kale plek
waarop eens het grootste kwaad
weggevaagd nog slechts een bedevaart
voor iemand die beton voor fundament
aanziet