Veegteken

Optrekkende klaarheid
van de dag de dauw
hangt te drogen
aan de waslijn

roest dat komt daarvan
in de rottend hout de veer
verliest haar knijpkracht

schamper ook scheert het
eerste licht gebroken over
vochtig gras tot kleurenpracht

maar wacht daar ginder gloort
wat valse hoop van weer een
drenkeling die opgevist en wel
aan lager wal ligt uitgeteld

er klinkt een roep 

een schreeuw wel haast

om oorlogsbodems daarheen

te sturen om op bewogen gronden

de geschokte wereld 

geen vuil woord

 meet te laten horen