Door te zeggen dat je er niet meer bent

ben je niet meer dan
wat iedereen is
een herinnering
die jaren later gevonden
al onherkenbaar
is verslonden

door het gevoel dat leven
binnenstebuiten minder
dan verkeerd is geweest

dan maak ik er een liedje van
film ik het leven
dat er niet meer is
put ik hoop uit het vinyl

waarop de sleetse leegheid blijkt
die miljoenen samen drijft
in moeilijk te verstaan beton

hoe eenzaam sterven
na te streven niemand
eerzaam eenzaam laat

Ergens in mij

Ik was opgewekt die dag

een eisprong en wat zaad erbij

ik smolt gewoon weg

samen in mijn cel

deelden wij bij de vleet

ik werd zo als verwacht

ergens in februari bedacht

dat kind in mei 

een jaar daarvoor

ontstond gewoon

mijn god 

zijn zegen

en zijn wil

geschiedde

juist die dag

het bed was opgemaakt

voor mij ik werd zo 

zeker is dat onverwacht

uitgerekend of uitgeteld

misschien wel op een vrije dag

waarop alles nog pril 

uit vrije wil er was

de klamme kou 

het kolengruis 

de kilte uit het huis

het voorjaar tintelde 

zoals het hoort de merel

en een ander gebroken ei

waar kuikens piepten 

verengde ik mezelf

tot wie ik ben

gewoon één dag 

in het jaar waarop

ik word bedacht 

te zijn.

Ze kwam te sprake (ergens leek zij wel op haar)

Een uitgestorven dorp
bezadigd en verlept
voldaan van leven
van vlijt dat met vrijen
in de onbezonnen tijd
door arbeid verkregen

om weerbarstiger gelaat doortekent
te overlijden aan een giftige pennenvrucht
die haar een rotsteek had gegeven

haar lichaam was een oude villa
zwaar uitgeleefd een woonstee
vervuld genot dat menig hart
op hol een droom liet zonder weerga
versoberde tot het vlakke land
achter een kronkel van een doodtijrivier

mannen zat en bij de vleet op een plat dak

waarmee ze ook ook de zon aanbeet

de jacht die een ieder de lust ontnam

daar de zevende hemel dichter bij de aarde
van jachtlust met drankzuctht naar hogerlucht 

nog aanlichtend een prachtig wolkenveld

toen ze't weer in garnwerd aandeed

het lag in de aard van de moeder
de vriend van haar kind te minnen
als de ware tot de dood haar
bevrijdde heeft uit die zinrijke tijd

en dan die rust zo goed verzorgd
de kommer bij de kwel de dichteres
die wist het wel enigszins ontstolen
ze kwam te sprake daar aan tafel
nuttigde haar met smaak de dood
van een literair wonderkind





(FH)

Overleven gesproken

Ik wil een kort sterfbed
zo eentje waar m'n benen
buitenboord blijven
ten voeten uit
m'n hoofd erbij blijft
bungelen

gewoon een romp
die daar in tussen
rustig bij blijft liggen

ademloos zal ik
 blijven
voor eeuwig
hoe zeker ik
weet dan ook

hoor
hij was
te groot juist
in al die dingen
die niet bij hem
zouden kunnen
passen om daar
doodleuk bij stil
te blijven
staan.

Een kraakheldere nacht

Komt een man bij de Heijn die zegt ik heb de kanker d'r in
dat alles bij 't verse fruit en andere waar van die strekking
waar goed leven nu eenmaal uit bestaat tegen een spotprijs

het blijkt een oud collega te zijn die de kunst van wegkijken
daar ook in al die jaren heeft geleerd wanneer het over iets
anders gaat schijnt het hiernamaals een prachtige sterrenhemel


hij hield van de jacht hoewel naar eigen zeggen hij daar zelfs
nu nog veel plezier aan beleeft met lekker buiten in de natuur
het leven achter de vodden zitten tot doodleuk het het aflegt

zijn vrouw heeft het er wel moeilijk mee daar kan hij in komen
want alleen achterblijven is nu eenmaal erger dan heen gaan
daar je even verderop ook daar niet meer vanaf weet uit niets

hij werkt nog en men wil hem inplannen voor zover dat gaat
hij moet dan wel beloven nog eventjes te blijven anders zitten
zij daarmee omhoog met wat er op de werkvloer blijft liggen

het gaat hem eigenlijk wel goed af want naast wat uitzaai
en een rare levervlek is de verwachting toch al gauw tussen
een en dertien jaar hetgeen nauwkeurig bleek uitgerekend te zijn

voor zo'n zware bevalling houdt men immers een slag om
de arm want je zit er zo een jaartje naast wat weer boven
verwachting is met niets meer voor de boeg dan goede hoop

Mijn huis

Ik woon hier
een platte grond
om van te eten

aangegeven punt
duidt mijn bestaan
op bewogen gronden

er staat een museum
in mijn geheugen
gegrift maar nooit uitgegeven

trager dan de tijd
scheuren de muren
uit mijn leven

weidser dan de blik
staar ik naar
m'n horizonte

in onuitgesproken taal
wetenschap ik de klemtoon
nooit benadrukt dit behang

een gevel vol
zwart glas weerkaatst
mijn innerlijk wezen

of spiegelt slechts
gebroken licht
een rietkraag

mijn geweten tocht
van uitgestrekte
baggerwegen

naakt vanuit mezelf
grotendeels maar soms
gewoon gekeerde aarde

bestaande klei
op weerbarstig
wintertarwe

lavend laveloos
beschonken naderend
einder stilt mij

Verzamelde liefde

Woorden schieten tekort door de bocht
in de loop van de gebeurtenis getroffen
door een onovertroffen lot van gebundeld genot
om de druk van de cliché te vermijden
moet de man zich hiervan bevrijden
neemt zichzelf bij de hand en werpt
een pennenvrucht van liefde af
mals als verse inkt bevlekt hij zelfs
zijn handschrift van de wanen
uitgevloeide tranen en wat zweet
want voor hij het weet is het liedje
voor een ander stuk verdriet verdroten
overgoten met zin en inniger gewin

De tijd

Er is geen tijd meer
de tijd is op

het zat er aan te komen
onder druk raasde het

en nu tot slot
heeft niemand meer
tijd om te besteden

zelfs de verstreken tijd
is glad vergeten

jaagt iedereen zonder enig besef
op dat moment van rust

tijd voor iedereen
maar heilaas dat is
verleden tijd

De nacht in avondland

Op de bergen van papier wordt naar de maan gestaard

in dalen er rondomheen is de schaduw heer en meester

mist en nevel maken van beneden af spektakel

van bovenaf komt trager dan de zon een verklaring

van dit fenomeen dat elkaar puntsgewijs de les leest

heeft iemand lucht gekregen die als eerste het licht zag

toen bleek als eerder de nieuwe maan te laat tot klaren

komt de verklaring als bloedrode ochtendschemering

het is bot te stellen hoe op het duisterst uur de slapte

overheerst met door de knieën gaan van onverwacht 

bikkelhard tot boterzacht het hoofd te neigen naar elkaar

doorwaadbaar zijn

uitgebeend door mezelf heen  

doorzag dat ik van water was

met louter schijn van zijn brak ik
tussen mijn benen uiteen daar 
ben ik
sta in blubber en modder door 

Het moet het aan het hart gaan

Dat zoetzacht helder bijten dat
spetterend van de huid straalt
het stille schreeuwen stom
zo tenenkrommend kil en koud
in de weer met samentrekken
spieren krampend uit de lies
niets duidt de lome lust
die lustig uit water gutst
slomer wee van leven
wedergeboren zijn
gewoon te getrouw
aan leegte dat weergeeft

Mannen van postuur

Mannen zijn het stuk voor stuk
zij aan zij staan zij daar
bij met mekaar
ze groeien hier
en daar al kaal
met middagmaal
weer samen
kunnen ze
de show wel stelen
van het opgebouwd toneel

een spel dat spelenderwijs
nog ambacht heet toveren zij
de wereld van de schijn

dat de schijnwerpers weerstaat
platgebombardeerde taal
knoestig zo al met al weer

bij elkaar verstaan zij ieder
voor zich het werkelijkheden
dat voor hen geschapen is.