Je gaat van alles uit,
iets voor het leven of zo iets
als vanzelfsprekend of zo
van dit tot je pensioen of
zo als je ziet is niets zo
maar aanneembaar of
een sleur waarin je zo
maar meegesleurd
wordt of op jezelf
teruggeworpen
naakt ontdaan
de werkelijkheden
weer aan de lijve
ondervindt zo
of gewoon zo
of nooit weer zo.
Maar waar zo,
waar ga je eigenlijk
niet vanzelf vanuit?
