jij meer nog rond het middaguur
wij zijn een ontmoetingskans
die ergens overdag ontmoet
plaatsrust van dit klein moment
vervliegen is een levenskunst
door enkelen zeer bedreven
waarbij uithoudingsvermogen
voor twee telt in het vergeten
met de pas weer op de plaats
een stille getuige treft ons aan
in zinssneden verwondt geraakt
verstelt hij zwijgend het gebaar
dat vormvast en ontstaansduur
woordeloos wordt betaald
het ongenaakbaar tartend lot
dat van de koude grond bekomt
haalt niets uit de ochtendzon
maar overziet ontluikend wel
dat ik verandert tot wasdom ben
