terugblikken op wie wij zijn.
Uit tijden putten die vervlogen
aan de stam bungelend dor
de barre tijden doorwaaien.
Geworden wie wij zijn,
door de zon gelauwerd
groen beschenen loof.
Kleurden wij kortstondig
brons verguld van ons.
Ooit luidruchtig stormen
doorstonden en zingend
ritselden in de zwoele bries.
Nu vogels zien vervliegen
die, naar de kroon gestoken,
het verlies van lommer laat
sluimeren in warme humus
van verloren tijd.
Maar ook de molm in ons hart,
dat nestgelegenheden biedt.
