Ik had vandaag weer één die goed paste op een speld, minutienaald om precies. Alles zat goed, speelde kopje op de speld, verlijmd en wel. 1
Ik had in stereo het zo opgezet dat de vleugels nog vrijelijk fladderde wanneer ik ademhaalde van bovenaf, god was ik zo in gedachte, 2
liet leven na de dood toe in een luttel moment dat ik dit kleine knopje daarop de kop bekeek, zo klein dat het blote oog niet eens 3
wist dat het bestond. Ik was er door getroffen, geraakt, want het bestond eerder voor ik het vond, levend. Niemand wist het dat leven 4.
over het hoofd gezien, ooit was gelijk ik in wezen iets dat niet opgeprikt de dood ervoer door er zelf op uit te gaan tot steken. Parasiet 5
dat hier nu, misschien al voortgeplant, legboor voor me uitsteekt en uitlegt in gebarentaal hoe hoe stom het is om speldenknop te spelen. 6
Ik was bewogen en dacht het moet genoemd, een naam, beschreven, genoteerd, het eeuwige bestaan hierin. Maar vliesvleugelig was te nietig 7
Toen ik onverhoeds het tegen het hoofd stootte en brak tot stof geheel weer af. Mijn pen bewoog nog even tot een streepje, 8
achter deze dag dat ik vergeefs verslagen had tot datum in mijn dagboek zonder ooit te kunnen achterhalen wie voor mij daar was weggegrist 9
