De nononses

Licht onzinnig in het hoofd
sprak mij wel aan in die zin.
dat leek wel stomverbaasd
te zijn met andere woorden.
Zo waar en zo voldongen
als dat klonk doet niemand
mij dat na pal voor 't slapen.
alles dooft tot droom dicht,
wordt dan domweg vergeten.

R

De stille stad

maar kijk daar
loopt lichtvoetig
een man alleen


hij staat nee hij
bestaat uit louter
weergegeven stilte
daar op straat


alles gaat 
aan hem voorbij
vallen de schaduwen
achter hem de dag in


niemand later nog
is zich bewust van hem
hij vergaat trager
in't licht van ontslapen

Ik was wat

moed aan't verzamelen
toen door de regen heen
een schooltje spreeuwen
kwam aanstromen

ik zag bellenblazen op de weg
met zekere aandrang ging ik

over de geploegde aarde droomde
ik van koolwitjes nabij de havenmond
en verstomde terstond toen

verder zwart voor ogen ik
steenkolen aanzag daarvoor
brak alles op en ging tot aan
de horizon verschijnen

Wel verteerd te verstaan

De ingekorte uren ontwaken
uit een laffe droom
nachten opgelicht
in een ander verband
leven sleept van rijp naar rot
Scherp gericht valt
de dag naar binnen

op een gebroken venster na
zit de weerwil wat verlegen
opgehoopt heet afgebrand
opnieuw weggeteerde wegen
speelt het najaar helder geel
te weten werkelijkheden

Lokroep

was nog wat vergeten
kon niet bedenken wat

stond nog wat te luisteren
iets riep iets trok mij wel aan

gaf gehoor in volgen
al sprak dat mij niet

viel het ook niet tegen
bleef't in dezelfde staan

Dit is de dag waarop niets vast te leggen valt.
Alles staat zoals het is in het gelid, te wreed
om te bevriezen op de gevoelige plaat.

Kinderen als kauwtjes scholen weer samen.
De wegslak klinkt als malse drop smakelijk
wanneer ik er over ga. Zo ook de veldmuis,
heinde ver ontstolen spuit ze ingewanden
spanning uit.

De dode mug verdrinkt in't strottenhoofd
wat mij sprakeloos laat. Dansend over
kinderkopjes stuiter ik door de nevel

naar het volle licht. Dit is de dag waarop ik sta.
Gewoon versteld, van wat beweegt tot leven
is geweest. Een vlinderslag bij heldere hemel,
een vallend blad dat kringen nalaat. De flinter
dunne erfenis van alles even.

Het is zo als je had

verwacht
verknipt
zinnen
worden
woorden
nooit tot
of ooit
toch of
toch niet
het is zo
ja zo is't
zo't zal
zijn

Het Delfzijl

Ik zag mezelf terug
liep dwars door alles
heen en weer

er kwam een man
mijn evenbeeld
had drankprobleem
sprak mij aan

een mondvol
tanden op z'n minst
hoe hoog water
kwam las ik daar

er zaten vrouwen
op een terras
analoog heb ik
ze vastgelegd
de zee kabbelde
op de achtergrond

de leegstand
was mijn domein
geheugensteuntje
onder 't schedeldak

ik bood weerstand
in een oude loods
prachtige spanten
alweer straalbezopen
twee kerels aan't eind

maandag was ontzet
er dwaalde licht op
straat was niets
dan ik en daar
mezelf een paar
spiegelend sprekend
de kade brak mij
op de waterlijn af

Tijdgeest

'k heb 't hart
uit de tijd gehaald
't klopt al langer niet
met de realiteit
erger nog het liep
ver achter bij
de werkelijkheid
stond stil bij
iedere rariteit
stokte tot slot
dat toen bleek
er geen tijd meer
was verstreken
tussen toen en thans
dat iedereen wist

(ze hadden er iets in los gemaakt
dat niet meer vast wou zitten toen
het brak vandaar uit is die onrust toen
gekomen die alles maar heeft weggehaald)

Ogenblik

Net als voor een grafschrift staat te lezen
dit ogenblik dat voor de eeuwigheid op gaat
volledig uitgesleten regels als vloerbedekking
in een verder hol verblijf
waarin de kunst uiteengezet
in verdacht veel onbescheven wanden van ruimten zonder dak boven mn
hoofd
zoek beschutting tegen deze heilloze kreten daarop het kateter van het
leven
en niemand iets meer van paradijzelijkheid begrijpt

R

Onverzaagd

Ten noorden van is de leegte bedacht met slijk modder en een
dichtgeslibte zandbak waarover water heerst en lucht een spelletje
ademhalen speelt met andere elementen....

R

Dar gaan ze

Daar gaan de dochters afgevlogen
rijp bestoven op hun vlucht
de korf hun juk en lot tot overleven
smelt in wat was de raten samen
van hun vrij en zeer gebonden zijn
werksters voor 't leven op hemelend
gerief van najaarsframbozen zoet
in bijna bovenmenselijk geloven
aan elkaar in bloem naar bloem
geloven in elkaar hoe vruchtbaar
ook die enkele dar daargelaten
zij veroordeeld zijn voor't bestaan
-
R

Ervan- tussenuit

Er is ingebroken vannacht
iemand heeft daar wat ontstolen
wat van mij was
ik sprak die nacht
gebarentaal

mijn woorden waren mij ontvreemd
ik had daar geen woorden meer voor
mijn interieur is daarbij verwoest

droomde dat zo leeggehaald
ik wel weer de ruimte had
die ik ooit had ingenomen
maar daar verslikte ik me in
een bittere pil

ze hebben alles meegenomen
zelfs waar ik anders
met lege handen bijstond
stond ik nu wat onthand bij
weg te dromen
in een ondenkbare ruimte

ik had daarin een vers gesloten
wanden uit muren lucht opgetrokken
ademden daardoor alles heen

maar leeggehaald is daar nu niets
niets van over dan een vervlogen
opgedroogde woordenstroom:

(geannoteerd tijdens de inbraak
was één couplet me bijgebleven
waar ik voorstond)

De maan verlicht
een landschap
dat uit louter
wolken bestaat

ik loop daardoor
in regenboog blauw
gebogen banen voort

zie ademloos eender
nacht verschuiven
naar een verre horizon

ik verdwaal in licht
en droom mij dit
landschap voor eeuwig
dat opgelost zal zijn
in mijn wereld vol van
overdrijvend verlangen

en ik droom mij
een landschap
waar ik traag
in verander
ik droom mij
dat ik op ga
in de maan

-
R

Wat uit de achtergrond

staat voor me,
het zijn de dingen
om mij heen
gewikkeld ingewikkeld
lees ik ze een voor een
de een komt naar voren
steekt van wal in woorden
die ik lezen zal ik lees mee
het is de achtergrond
die vragen zal
of ik zo op de voorgrond
sta en antwoord nee
ik dring mij niet op
Weet alleen dat wat
te wachten staat zal wachten
tot ik het ontmoeten zal
het komt uit dingen voor't
die ik alleen alleen ik versta

Ik schets woorden

En nou en,
Wat dan nog
En was er nog iets?
Nee, en was genoeg.
Dat is dan twee letters.
Alstublieft.
U kunt afrekenen?
Nee, dat ken ik niet.
Ik kan dat afrekenen onmogelijk.
Laat staan, ooit van gehoord.
Waarmee ik zeggen wil,
dat de laatste acht regels
ook zonder kunnen.

In zichzelf gekeerd

Achteraf bezien hoort hij
met z'n handen op zijn rug
niets meer
met z'n fel gekleurde sokken
sloft hij nogwel
de vooruitgang tegemoet
al verlies je daardoor
wel wat traanvocht
uit z'n oog

omdat hij wist
opdat hij wist
omdat hij had
geweten hij wist
en schreit voort

Toekomst

Zondagmiddag viertakt vijftigplus
dan is't wat om in alle rust
met z'n die daar te verstoren
op de noordpolderweg
al aardig op dreef
een hele klus
zo achter elkaar
aangezeten

Van bovenaf vandaar

een kind dat achter een duif aangaat
een vrouw die in scheiding haar kleur verraad
Een nieuwe haring die langzamerhand in kruis vreemd gaat
Een vent die alles van bovenaf gade slaat
De kauw die friet raapt en er niet bij stilstaat
De martini die in falset de wereld van twaalf uur verslaat

Het stilleven van't ontbijt

Niets een op een

De mist hangt zwaar over het voorgedrukte landschap waarin zoveel
verloren staat maakt sprekend een verzwolgen indruk en doet me aan
nagelaten sporen afvallig dauw van bijna berijpte bladeren doet vermoeden
er was winterkou aan voorbij gegaan maar de dag mist niets aan warmte

vandaag ben ik de man van deze tijd uitstekend toebedeeld met oorsmeer
vanuit de reclamefolders doen de Hema en gelijktijdig de Ikea me aan
de wegen daarnaar leiden over gebaande paden nog niemand is
alles wordt maar er heerst nog diepte in de slapende rust

de zon heeft zich fraai afgezet tegen het einder waarop ook de Eemshaven rust
alles kabbelt aan of komt benepen boven drijven gelijktijdig met het oplossen daarvan
de zweem van 't ware leven heerst in jubelend gezang van opkrijsende kraaien
het kerkhof verguld van vele oude kastanjes spreekt daarover in grafzerken me aan

het coma van de nacht wordt wreed verstoord ik aanschouwelijk naakt
dat langs raast in een vrachtwagen combinatie de vrouw daarop grimlacht me aan
haar geschoren benen zijn gephotoshopt haast plastiek gelijk het dekzeil
waarop zij dromend ligt te kreunen in het wapperen van de kilte uit d'r schoot

het is begeerte die de man maakt in voorts stilstaande beeltenissen van een tijdgeest
die sprekend uit de bilboards knalt over driemaal vijf gezegend leven in de hoorn des overvloeds
ooit was ook dat land genezen van god en wemelde het van zwermen zedenpreken
uitgesproken door een herdersstam die eeuwige grazig brede jachttafrelen tekenden
op de achterhand van hongersdood
doe mij dit aan doe me dit aan doe me aan dat ik leedwezen gelijk de wereld me aandoet trekken van het lot dat zoveel mensen sterven in genot.

Deze steen

Deze steen

Bakkie

De jaren vleide zich tegen z'n oorlel aan
omdat hij dacht dat daar de eeuwigheid uit sprak
golflengten lang kroop de ether aan hem voorbij
tot alles doofde wat daar uit voort kwam
hij had geen weet van de beweging
hoe de wind stil was gaan liggen
op een uitgevouwen blad
dat sprak voor zich zonder enige beweging
hoe onbeschreven of dit was
toen de wolken de maan verfraaide
in dorstlessende lichtbeelden
van de schoonheid die daar uitsprak
dat de aarde was ingenomen
door een wereldvreemde taal.

Laat de glazen helder

Wat je zoekt, kun je,
wanneer je uitgekeken bent,
vind je maar op één plaats terug.

Wanneer de glazen klinken
hoor helder hoe de tijd tikt
tussen, (wanneer jij?), dit
punt bereikt wat je bent.

Wat je bent vergeten kun niet
terug vinden op de plaatsen die je kent.

Uit mijn hoofd

in die korte zinnen van verharen tot ik kaal blijf staren in mijn
achteruit waar donkere wolken samen doorpakken waarin ik regen herken
groeit het boven mijn voorhoofd tot witte donderkoppen heller veel
helderder dan ik droom komen ze uit of lossen op of in wat ik had
uitstaan toen gedichten uit de speaker klonken

R

Comateus

Ik rij altijd zonder invloed
in dit maatschappelijk verkeer
couveuse leven in 't gedrang
beweeg soepel en lenig
de vluchtheuvels op
ken de snelwegen uit het hoofd
in vangrails bevangen
nog een dof doof blik
in hard glazen gedachten
bevangen van een doodrit

Onbezonnen bloemhoofd

Steelt leeghoofdig de show
leesblind het begoniahoofd
te spelen in een opwelling
van een rood zinnenbeeld

Er is in alle openheid

aan ruimte geen gebrek

schaarste goed op het smalle pad
wordt in de bocht breed uitgelegd
zonder dat de weg gewezen
heeft alles hier het bij 't rechte end
verschiet de leegte opgeruimd
een horizon voor zover groen niet
verschoten wordt tot daarop 't oog
toereikend graanoogst bij tegenwind

Levensvatbaar

Je probeert nog wel wat
al weet je nog niet wat
is vatbaarheid niet je dat
schept geen verwachting
noch op hoop gevestigd
vals wat simpel was

Wist

Vanuit niets wist hij
de leegte te verslaan
schim van regen
doordrongen leven
opgelost in schaduw-
beelden doorstond hij
daarin vertrouwend zwijgen
de passant van eeuwig
leven dat iedereen ongemoeid
verder meed in' t voorbij

Van horen zien en zwijgen

heb ik het gevoel de geur het weten uit bevrijdt
op tast uit fijnste hout gesneden de huid
gevormd tot snedig vorm dat beeldt
de eenheid in drieledig zijn van kern
en spint versneden deel waar ik in leef

-
R

Ak te grazennemend genomen

Het zal me aan de reet roest

Ik kreeg de schurft in vrij Nederland
alles mocht niets moest iedereen wou
hou van mij stond ook daarbij wat
hulpbehoevend aan de kant
ik dacht eerst nog duivels
het had 666 moeten zijn
lekker geilen op een platte tiet
niks verdriet van 555 gewoon
een neukeratief achteraf
zwarte mokkels merg op been
hongerdood als aperitief
naast de moderne mens
die sexspeciaal voor de inhoud
gaat ook over lijken bikkelhard
ik las het vijgenblaadje achteraf
toen iedereen bevelkt enal
ermee klaar gekomen was

Wanneer hout er geen gat in ziet

Voorwaar het houden

is geen lichtvoetig gesprek
voor deelgenoten moet je goed gebekt
in boerenzwaluwwoordjes vliegen
je laten doorklinken als in riet
het voorhoofd strijklicht heffen
durven kijken door facetogen
om alles intezien ja dan ben je
te kussen op overal
met schaamrode lippen
die vochtig niets nalaten
met ten strijde trekken
in het geurspoor
dat liefde in je oor zingt
van wijdse gebarentaal
tot verstilde engten
van een afgerond verhaal

Duister

Ik heb het licht gezien
toen het donker was
ik was naakt die nacht
dat het lichter was
ik ben afgedwaald
maar verder gegaan
ik was alleen maar
waar ik maar kon zijn

Doordraaien

Het lot van snijbonen

Zo recht door zee

Niets dan verte verder die honden vol blaffen
zo gekanaliseerd niets zien zitten is het hier
zittend op een kruispunt slaat alles af
links rechts rechts links niets recht door
zee alles weg van een wegenplan neemt
de ruimte in die afgestaan is aan leegte
er vliegen verwensingen over en weer
over de kraag die riet fileert in dit licht
verbleekt bleek naderhand stil te staan...

-
R

De verboden toegang

Er is geen tijd

om van te leven

alles is al dood-

gewoon groen gerand
een binnenstebuiten 
gekeerd opgebaard
 opgedist gegeven

Ze

Ze klimt als geen ander de dagen door
een zucht van verlichting komt daar
uit voort ze gaat voor't schemer uit
neemt afstand van 't nachtelijk decor
als afscheid legt ze haar oor te luister
in de warmte van haar schoot
vandaar heeft zij de toon gezet
wat onverlet nu leven schenkt
in lust voor heel 't aards volmaakte
zinnebeeld dat uit de schaduw rees