De scribent van eigen bladerdek
zwoegt zich naargeestig de regels af
ploegt en wroet door mals gras de aren
zijn er nog niet van af te lezen in volkoren klinken
maar hij ziet niet in wat uit
zijn hunkerend hart ontbreekt aan gerijpte kiemen
die zijn schrale aard
weer tot vruchtdragende akker maken
oogst het laffe loof van eigen ogentroost
wat hem rest bij blijven steken
in de verdorde dorsvlegel
van zijn ziedende ziel
dorstend in de watersnood
naar smachtende smaragden
parelen vers ----die hij in een pennenstreek
strelen mag -----van puur genoten zaadlozing
