die schaduwen werpt op het witte zand
waar dan kleine lichtplekjes branden
langzaam wiegend verraad de zon
je zou de toeschouwer kunnen zijn
die zegt dat de wind verraderlijk spel
speelt om alles op scherp te zetten
met wat beweging zoals leven betaamt
blijkt dat stilleven jezelf weer te geven
dat nogal bewogen is verlopen bij't stil-
staan uitwuiven van de zon die weet
heeft van die dingen of wat ons beweegt
wat je al niet zou kunnen zijn met willen
pitten van een sappige vrucht of schil
ergens gewoon opnieuw beginnen met vergaan
of domweg zitten kiemen op een stam
waarbij vergeleken je weer boom bent
