Opeens viel het stil,
zo maar even.
Je hoorde stite,
maar dan voor even,
stond je daar bij stil.
Het verhulde niet veel.
Daar is stilte voor,
naakt als een pas geboren baby.
Maar dan stiller, en maar even.
Je raakt er ook door
getroffen en gewoon.
Dat hoort bij stilzijn,
je hoort het gewoon
niet anders om te beleven.
Want even later,
zit die drukte weer
in je kop te zeuren;
wat is het stil
daar buiten, zo ongehoord.
Bij al die koude drukte
van zoeven, net voor iedereen
zijn adem in hield.
Waren we daar maar
bij gebleven, gewoon,
met z'n allen doodstil,
stilgevallen, even.
