De zon, nog onbenoembaar sterk, maar
overdreven laag
speelt licht harpmuziek
door de kozijnen.
Ramen zijn, met fijnstof beslagen,
een deel leven. Verder verrijkt met wat
de hond van zijn vacht geschud voortleeft.
Zelfs uit eigen bewegen dansend in het ruim
stralend zichtbaar maakt wat in de schaduwen
onzichtbaar bleef. De onzekerheid
van het bestaan ontleent aan het leeuwendeel
dat schreeuwend stil ontvreemd blijft
voor de eeuwigheid toen de hond aansloeg
verbazingwekkend vroeg. Geen benul van tijd,
tevreden en te vreten zijn
het geloof ik
de reden dat met uitgaan
de drinkbak dadelijk
water bevat
