Stereotiepjes

Ze volstaan

opvallend vaak

grijs bosje haar

kalerig plukje baard

onbedaarlijk pennen

likken soms zelfs

naar elkaar 

ze menen het echt

ze hebben er een

van velen die ja

daar hoor je bij

hoe scherp zin

snedig haast

zij klaar staan

overal mee 

ook met commentaar

iets opmerkelijks

stekelig gelijk

de baard 

doorzichtig

bijna kaal.

De kuddegeest

Van kreupelzone tot kruin
grazen de schapen
onverstoorbaar
achter elkaar

van hoog tot laag
in de pas
zijn de enkelingen
uit de maat
mijden het
achter elkaar

aanlopend
kuddegedrag
van velen
die gelijk
een ieder
uit grazen
zijn gegaan

Schroei

zo we gaan weer
aan de barbecue
kop in de as
de geest verkoolt
vleselijk zijn resten
van de moraal
dierenrecht is dierenleed
voor de schat
van een kippenbout
al komt het varken
ook de strot uit

Percentage blootgeven

Het moet omlaag
de verhulling moet omlaag
de bedekkingsgraad moet ver
beneden alle peil blijven
we willen huid
en haar uiteraard
in bedekte termen
daarbij

ze zal en moet
een stukje prijs
moeten geven
een beetje maar
liefst zonder
schaamhaar

Lichaamstaal

Dat lichaam dat ze in de strijd gooide 

was op oorlogspad 

haar pantser was de naakte waarheid

wat met strijdlust werd getoond

ze vocht door de dunne grenzen

van de menselijke geest

vol overgave gaf zij zich over

onoverwinnelijk bleek kwetsbaar

haar tederste wapenfeit

die door de gedachten schoot

van haar wens daarin getroffen

 te worden waar haar diepste

wens zich openbaarde 

vertrok zij weer van het strijdtoneel

lag het oorlogsslachtoffer getroffen

door een vraagteken verwond 

wachtend op een volgend treffen

dat hem zo sierlijk had vermoord

de onschuld te verliezen aan haar

borsten te dorsten naar haar 

lichaamstaal die onverstaanbaar

helder klonk in een overwinningsroes.

We zouden

Meer levenslust

niet meer lijken

gelijk levenden

onder de doden

meer vlees 

meer bloed

liever verwonden

dan verwonderen

de gedachten laten

spelen met elkaar

eenzaam maar nooit

meer eerzaam zijn

gelaten maar nimmer

getrouw meer 

aan gewoonten

van wat we zouden

alleen maar doen 

nooit meer zijn
alleen maar blijven

Een plek op de pijngrens

ergens tussen vallen en opstaan

zo halverwege de grensovergang 

staat een vervallen gebouwtje 

waarin afgeleefd van ouderdom

de grensbewaker nog overleeft

haalbomen opgehaald en seinen

staan nooit meer op rood

het doods daar op halverwege

de opgraver met vondsten uit

het verre verleden passeert

zonder hinder maar afgeladen

de post van het heden zo'n

onbewaakte ogenblik dat 

niemand hem waardig gunt

hij sleept het leed besloten 

in eigendomsrecht
en bezittingsdrift

ongemerkt

de grens over 

van het betamelijke

beroep doen dat oud zeer

nu eenmaal zeer oud niemand 

deert behalve degene die teert

op oude open gereten wond

verkorst verweert maar verder 

ongegeneerd de grens 

van het betamelijke passeert

dat niemand nog interesseert 

tot iemand opstaat die beweert

dat hij het lijden is verleert 

Er drijft een mistbank door het land

Niemand die het nog oog heeft voor dat topje
van de bomen die verraden

hoe diep verzonken dit land
hier ligt verzwolgen in de mist

ogenverblindend ogenblik
van opwellend verdriet

weekt  een herinnering los
van wat niemand ziet

overstijgend flets

tot schitterend vergezicht

dat ooit een toekomstbeeld
schiep toen iemand

met z'n hoofd in de wolken liep
echt alles 

voor handen bleek
op kleine schaal
van aardrijk zijn.

Kitkat

Het seksisme loert uit alle hoeken
zit in muizenissen waar ratten gaan
maakt van kloten katten kitkaters
kronkelend in krolse krochten
baart het zorgen van kittens
met kutgevoel die naar de kloten
gaan
haat alle misplaatste geslachtsdaders
van kameleonse kleurverschietende aard

Rijzig

alles is hier rechtlijnig
de populieren zelfs neigen
naar godswoord
de week telt slechts zes dagen
een is geofferd aan de heer
een torentje van babel valt er voor
gods woord is ongehoord
de mens raakt lichtelijk gestoord
als was de vorige eeuw ontwaakt
een wederopstanding van de geest
die in de fles het wat benauwd kreeg
er stroomt een tucht door rijmerswaal die iedere speelse meander
uitslijpt tot een stichtelijk spoor
er is een koor van hoge toon
en valse noot die gebiedenderwijs
de boventoon viert ter eer en glorie van het gekuiste lijf dat de kerk toebehoort

Stilte voor de regen

De wacht wordt even aangezegd voor leven
bekrompen licht neigt ver weg op een lijn
van samenkomen of aanbeden zijn van zwijgen
eerbied buigt hier diep verzonken in het riet
er schrikt een onbenoembaar vogelras
van gemengde gevoelens door het gras
gedempte tred van hoefdieren ontwaren
het sluimerend gevoel van eerbied
aan een onhoorbare ademtocht van water

even nog een vreemd gefluister daarover 

trekt  de aandacht in een denkrimpel

De moeder des vaderland

Een importproduct kleurt veelal oranje op het schap

behalve de worteltjes dan die staan immers in de grond

van deze aardkorst voor de wil een wig te slaan 

in smaak en het gezond verstand

ergens ging het mis toen broedsucces de schaarste ophief

met een huis vol zaailingen was de stemming er niet meer in

en alle pitten spruiten uit tot vet kiemblad vol van groeikracht

de wereld lijkt op een pompoenenveld de herfst uit de winter in

de kleur verschiet het loof dooft dor tot kale steel

de boer die oogst het kroost dat ter Velde was ontstaan

ook op de hoop van zegen wordt verwacht dat de opbrengst

groter dan verwacht slechts het product van de stronthoop is

nog eerder trof ik of werd ik getroffen door de gloed van avondrood

dat toch zeker verstierf in het oranje van de versterving 

zelfs de lijsterbes vroeg treurig zwaar van deze kleur 

hoe te torsen zoveel trossen van dezelfde kleur 

neerbuigend boog de twijg zich afgeladen af 

naar de aarde of de spiegelende plas waar toch ook

zoveel schoonheid in te zien in te zien was 

de rode kool vertik het daarin mee te gaan 

en ergert zich purper paars over haar eigen naam

maar gelukkig hebben we hier nog wel een hoedster 

van dit lot dat dichtregels gezaaid spinaziezaad

laat ontkiemen tot spraakmakende groene lintjesregen

op een inktzwarte nacht waar de aarde nog kruimig smaakt

het heeft niets meer om het gespierde lijf dan een zweterig shirtje 

plakkerig van verkleefde nalatigheid en ontberende fysieke kracht

trots ontbeert nu eenmaal geknakt die kracht tot zegevieren 

op de natuurtalenten die daar zo doelloos rondzwerven 

van huis en haard boom en bast nat en plas gras wat was 

verstoten uit miljoenen weg gesloopte bomen 

dus de hoogste tijd voor biezen pakken 

het plegen van natuurherstel 

want het regenwoud is daar 

een tranendal waar niets meer 

te verliezen valt.

Ze

Ze zei wij bedoelde ze

maar niet zei niet wij

zijn vrij bevrijdt van hen

verbranden daarbij 

hun gitzwarte kledij

zo ook knipten zij

hun baarden weer

dankbaar aan hun 

god en een profeet

die te vuur en zwaard

opnieuw verkeert 

van leer trekt 

want anders zwaait

er wat voor hen 

die nog niet zijn

bekeert tot wie 

ze leert vereend

te zijn tot broeders

waar de vrouw

voor behoedt

moet zijn 

Zelfs met m'n ogen gesloten

Kan ik de meeuwen horen
over landerijen uitgekomen
wolken sluiten de horizon
af van het vergezicht waarna
ze zwijgend zweven
de dag sterft een stille dood
vandaag zonder vallend gebladerte
een langzaam uitgeroepen koe
loeit tochtig over het dijklichaam
een schaduwschuw dier

De witregel stelt niets voor zo fris van de lever

het smaakt stroef dat geronnen bloed

het doet ertoe nu de Turk thuis is 

waar het ook hoort desnoods 

een vinexlocatie op het eerste oog

een telg uit een nageslacht 

van ongeletterde schrijvers

een gilde dat veeltaliger nu

de pen verleert te hanteren

al zachtjes klikkend op de toets

de waarheid probeert te tikken

ach maar hoe te gedijen op drijfzand

tussen koppensnellers en oer

Hollandse heiers

van inktpot tot zwart randje

plastic om het formica tafelblad 

waar zoveel geesten zijn verdwaalt

in noodgebouwtjes waar hoorbaar ook

de plankenkoorts ontstond

goed gebekt op Zweedse muil

de klompendans ontsprongen

werd fatsoen wat vadsiger dan verwacht

verzadigd ook van het gesproken woord

veranderde Jezus weer gewoon tot larve

van een ooit zo schone vlinder in je onderbuik

het oogeiwit bepaalt de tijd die het doorziet

het valt niet mee neerzijgen op de grasmat

van de jeugd met een lijf dat tegen de zwaartekracht

in zich met hand en tand verzet de versnappering

van het genot te ontberen op het picknickkleed 

geblokt zoals het hele leven een leerschool

vol wetenswaardig heden en de kunst 

van het vergeten op een zolderkamertje

opgeslagen afgedekt met grijze stoffig celweefsel

getrouwd met vlees en bloedverwant 

raakt de accu steeds vaker uitgeput

al puffend op de toppen van je kunnen

gaat alles weer bergafwaarts naar de bron

de kilometerteller liegt niet wanneer je bent

uitgeteld nu je het grote verhaal niet meer kent 

dat samenleven alleen wakker worden is

uit een droom in de uitgewoonde kerk

stilte is daar nog nooit zo leeg geweest

gelukkig zijn daar pilletjes voor of beter

nog een verse klassieker die al wat ouder is

vertaalt en wel voorgeschoteld geluk

dat voor de helft van de mensheid geldt

die de bruidsschat met de dood bekoopt

het grootste leed op aarde is het beeld

dat vrouwen ongelijk beloont 

met centenkwesties duur betaalt 

blijft de biograaf met lege handen zitten

de witste plek schoon ondergesneeuwd 

viezig bezeken vlek gebleken waar doden vallen

sneeuwvlokken gelijk uitgekristalliseerde wondertjes

van scheppingsdrift verwaait de werkelijkheid 

Het koude kunstje

Alles wat oud wordt is 

trager in het lijf

raakt verstrikt 

in een plastic web en vindt

de dood gewoon 

iets van deze tijd

waar uitsterven,

 een lot van enkelen, 

tot volksvermaak 

van de wereldbevolking maakt

men haalt er Henoch bij 

vadertje tijd die nog een loopje nam

alles loopt op z'n eind of zwemt

het fuik in van de eindigheid

de tijdelijkheid heerst en zegeviert

geen groter plezier 

dan het vertier 

van de vermaakte mens

die naar de haaien gaat.

Anaal jan lulbacht maar een end aan

Zijn mond is niet gesnoerd met flosdraad

die die kwijt was uit z'n kont

hij brakbalt kerngezond z'n lieve leven

aan elkaar tot er geen einde meer aankomt

het zondagskind een meesmuilende
 Zomergast

die zoveel niet te vertellen heeft

lult alles vast waar iedereen bijzit
 is de raaskal
 is te rap
besneden van de tongriem

om onzindelijk te zeiken
 over en het waarom
het aandacht geven zo slopend

is voor toehorend luisterpubliek

dat braakballen voor geschoteld krijgt

eigen stront verworden mestvaalt 

waar nog een stopnaald in zit

die eenvoudig prikt al steekt het niet

de blaasbalg lek die oppompend

leger loopt dan ooit tevoren

werd vermoed van deze vleesgeworden

lettergeest die leeft 

Ruimte van tijd

Ik weet niet waar hij de tijd van heeft 

maar hij heeft de tijd

sommige mensen nemen de tijd

andere stoppen de tijd ergens in

 weer andere houden de tijd vrij

maar hij heeft de tijd gewoon 

in z'n handen zitten of liggend

op de bank soms ook in de mond

genomen heeft hij de tijd overal

voor zelfs het hem tegen zit heeft

hij de tijd bijdehand om nergens

om verlegen is zijn tijd nooit om

zijn tijd is onuitputtelijk en raakt nooit

op zelfs zijn verstreken tijd is nog

beschikbaar zonder dat iemand

weet heeft van zijn tijdgeest 

waarin hij leeft hij heeft gewoon

de tijd van leven mee terwijl zelf

zo tijdloos leeft in een tijdperk 

waar feitelijk geen tijd meer is

dat opgewassen is tegen de druk

die het chronisch gebrek aangeeft

hij blijft erbij en heeft de tijd

Blote benen en buizerds boven Baflo

Prachtig spreekt ze
wrijft zich over de kuiten
kijk daarboven fluiten ze
terwijl de handen
langs de benen strelen
zegt ze nog dit gaat nooit
vervelen duidend dat daar
boven wij ooit komen
liggend op de aarde
verandert deze poel
hemelsblauw zo weergegeven.