Het zwarte gat

Wanneer ik naar de ramen staren
en de ramen weer naar mij
dan wordt niets weergegeven
van wat er buiten mij om leeft

de nacht zwijgt het onder tussen
zwart en dood geen leven
om mij heen beweegt
en voorbij mijn vensters gaat
gaat ook aan mij voor bij

ik schut het hoofd verveelt
om wat om mij nog geeft
keer me om en doof het
licht dat even door mijn
gedachten speelt het is
de schijn die dit weergeeft

Een heel eind

Hoewel afgeknapt op leven
trekken zij zichzelf wel over
de streep, een veeg teken
dat zovele dat zelfde lot
beschoren lijkt te zijn gegeven
het kiezen of delen om het even
er gewoon van tussen te zijn
een opgaande lijn is hier in
niet hoopgevend om zo het tijdige
voor eeuwig in te wisselen
zelden waren er zoveel
doodlopende wegen in zicht
afslaan leidt vanzelf tot de afrit
met een ononderbroken lijn
dat ze vergezelt
een lonkend vergezicht
dat met taal omkleedt
nog zelftijddodend heet
ach die grafiek maakt ziek
terwijl het zo opgelucht is
te weten dat je nooit alleen
maar gaat zoals beschreven staat

Tijd

Wanneer je denkt dat
je bent ben je er geweest
maar je bent er niet
met er te zijn
Wanneer je denkt ik
mis iets wanneer ik
er zelf niet ben
dan mis je niets
want je bent
er niet
Wanneer je leeft
denk je niet
dat dood zijn
daarbij niet hoort
dus luister je
er niet naar
Wanneer je voelt
voel je ook niet
dat je dat niet bedoelt
voel je er niet iets
meer voor
Wanneer je er bent
geweest ben je er
niet meer bij
met wat je ooit dacht
had of hebt gehad

Niets doen dan de klok slaan

Het zit wel snor met uit de polse los sollen in de poëzie
iedere klinker verhardt tot woord en ieder woord wordt zinloos
in verband gelegd met ingewikkelde meerstemmigheden
alles aan elkaar verdicht tot in de regel niets meer rijmt op het gedicht
vandaag is alles wit, hagelwit, zo kuis dat zelfs mijn voetspoor wordt gewist
wat mij het minste zint is wel de taalstrijd van het licht dat slechts door duisternis
heen weer een gezicht krijgt van een speels sleets meisje met een bril
die amechtig hijgend de smaak te pakken heeft van een verzoenend vers
waar na een oude heer klaarkomt in haar gezicht met frivool gevoosd
de woordenschat te minnekozen in de louterende naaktheid van haar tong
smakend smakkend likkenbaardende herenleed dat het zonder kleerscheuren
met haar deed en uitgehijgd de tere ontmaagde tederheid op blank en onbevlekt papier
neerschrijft hier rust een bronstige zondebok die met slag en stoot zichzelf heeft bevrijdt
gelauwerd als een stukje crêpe papier de oogleden optrekt en verzint hoe lelijk ook
de ouderdom de jeugd afneemt terwijl het hoofd het hart zo heeft bezeerd.

(potsierlijke poëzieweek)

Nog even voor het slapen gaan

Ik kwam nog even
Gewoon voor dat laatste
Dat ene enige wat rest
Weg te nemen gewoon
Dat laatste sprankje
hoop

Those where the days

De dagen waren lang, meisjes borsten bandeloos

dansten op de dam waar rond kerst 

een lullig boompje kwam te staan

alles was wat kariger en mager ook

vuurwerk 

nog niet uit de boze en verder 

was niemand echt bolle boos

je mocht nog mee doorgaan

doodgaan of gewoner opvallend

zij

alleen je ouders waren uit 

de ouwe doos gelijk oliebollen bij

de vleet koud vuur tot het je zuur 

op brak maar iedereen was aan

het grass het gas en de juten zat 

waren nog met verkeersborden 

in de weer

iedereen ging tekeer of juister 

luister nog een keer tegen het verkeer 

dat

op het balkon van lijn 7 

met houten lijsten te aanschouwen 

viel met een luttel koopavondje 

voor het plezier en kattenburg nog bevolkt

zich niets gelegen liet of anders 

was dan een kroegentocht

met vaag nog een herinnering aan het geboomte 

op museumplein

was mokum meer madurodam 

dan een volwassen stad

waar puberend je jeugd afsleet 

tot de afgrond rondracend gevaar op

de floret die anderen weer kreidler 

noemden voor de pret

met vreemd genoeg een noordzijde in west 

dat naar het scheen

een winput is geweest 

voor zand dat iedereen in z'n ogen wreef

toen alles opgespoten leek 

op een woestijn en leven meer en meer

drijfzand bleek waarop nieuwbouw werd gepleegd 

en roofbouw op het waterlooplein 

slagveld van de metro werd 

en ik bekneld tussen Osdorp

en het geuzenveld roemloos 

in een slotermeertje zwom 

waterratten bleek die dagelijks heen

en weer de grote stad aan deed 

omdat alles door weer en wind omgeven

daar tussendoor m'n dagen sleet 

in alle toonaarden 

van de jubelende tijd.

Billijk

De dag ontwaakt
uit de armen
van dit moment

bij het ondergaan
vervliegt in dunner lijn
een vlucht vogels

hoger lucht gekleurd
bloed van de ondergang
tot inktzwarte nacht

Door de bomen

De storm raast

de bomen huilen

de twijgen buigen

het bos verdwaast

alle kronen neigen

stammen kreunen

zaailingen steunen

tot brekens

toe gebroken

velt het hoogste

rot aan de wortel

dreunt de aarde

rondom hoop

uit de grond

komt leven

de lucht

het licht

de dag

stilte

luw

nu

en

dan

weer

rustig

adem

halen 

na

het 

inhouden

met kans ademnood

Wij

En daar zit je dan solidair vrij te zijn voor de buis
te luisteren naar ons die van de vrijheid geniet
te spotten, niet de uilskuikens, maar met de pen
schieten niet maar ook niet tekort in klein venijn
wij zien ons zelfs alleen wel zitten voor de led it be
we zijn alerter dan weleer hoe aangeslagen wij
kunnen zijn in ons samen tesaam met naam
bekend met luisteren naar angst te bladeren
van uitingen die ons niet meer onszelf te laten
zijn met vers van de vrije pers te tekenen
voor het verbod dat ons alleen maar zelf raakt

Het hart is geraakt

Een spotprent
is getroffen

zo trefzeker afgemaakt

de inkt was nog niet droog

of er vloeide bloed uit de mond

waar met zoveel woorden

even kalm en overwogen

moord en brand ongehoord hard klonk in luttele minuten

is weer doorgeslagen uit naam Allah in het riool met Mohamed

de dood te koop gezet

besmeurd geraakt hoe idioot

ook het hart geraakt is

in ons paradijs waar ooit zo

vredig voor het einde

van de maand geloofsijver

de vermoordde onschuld

vlijtig uit de droom haalde

waarin geen fietsongeluk

eeuwig geluk bracht

maar de kogel 

van de malloot

Geluk

Niet klein of teder
niet wild en woest
kwam het mij niet
onverhoeds tegemoet

ze had er wat voor over
wat verder ook wat
hoop we stegen niet
op maar gingen naar
boven haar tong
verraadde en ontlaadde
zich in mijn mond

zonder woorden
gewoon terloops
stond naakt
de waarheid
mij voor ogen

ik trof haar onder
handen op de tast
we speelden samen
op ons gevoel

verdwaalden
waren wij
in alles samen
geen opening
werd ongeschonden

of was vervuld
van onze blote
feit zonder spijt
openbaarde zij
zich in haar schoot

een gedachte
samengevat
kwamen wij sindsdien
elkaar daarin niet
meer tegen of juist
op goed geluk

De man de liefde en het genot

woorden schoten te kort

zelden was zeldzamer 

dan overschot

hij had de taal

aanbad wat 

hij bezat

de man nam 

z'n woorden

zijde zacht

oprechter trouw

aan menig vrouw

zo vol vervuld

z'n babies

bijdehand

de handyman

handmatigend

hij vormde ze

hooggestemd

in taal beleerd

beleefd de zin

die hij ze gaf

de bijslaap

een hemelbed

duizelingwekkende

sterrenwacht

de mei de mijmer

de hunker licht 

en luchtiger nog

het hart

de man

de liefde

en iets

daar

tussen 

in

(HG)

Ten voeten uit

ooit ga ik
me uit de voeten maken
ligt de hielen
bij er van uitgaan
geen schreden meer
om op terug te treden
ik ben dan gewoon
ten voeten uit
op te grote klomp
voet uitgeleefd

ooit zal ik
niet meer
in de kramp schieten
maar uittreden
voetstoots aannemend
dat er geen uitweg is
om met voeten te treden

ooit ben ik
dan gewoon
doodlopend
uitgeleefd
m'n sporen verdiend
gewist en zo spoorloos
ben ik nooit weer geweest

ooit doe ik
met zoveel voetvolk
dat mij voorging
in vergeten mee
stapvoets traag
ten voeten uit
ten dode op-
geschreven

Luid nieuwjaar

Op de vlucht van de kust dwarrelen de meeuwen door de lucht

gaan in gratie de ganzen gedreven in formatie voor het oog dat

nodeloos gade slaat hoe het jaar in jaar uit de wereld vergaat

de wintergast vindt rust op den duur dat het kleinste uur verstomt

in rook op gaat en geen hond op straat z'n baas uitlaat

in rep en roer versterft beneveld in een roes de grijsaard

die vaarwel riep onderwijl een ieder nog bedreven uitvoer

tegen beter weten dat op de vlucht slaan zonder rede

geen houvast biedt aan het verleden in deze tijdgeest

dat in het verschiet iets ongewis waarachtiger is

zo zwart voor ogen zwermt bij dag en dauw de kauw

tweeërlei gepaard aan de zekerheid dat ook deze dag

hoe vuil ook in geluid in koor wordt uitgejouwd,